CEHENNET aşkın iki dünya hali

8.Bölüm.

  Dinlemeden nereye...

Aradan 4 ay geçti.O kazanın etkisi hâla ben ve ailemin üzerinde.Tuaf ama aynaya bakamıyorum.Bedenimde atıp duran bu kalbe alışamıyorum.Kendimi tuaf hissediyorum.Bu davranışlarıma da yansıyordu tabi.Bazı sevdiğim şeyleri artik istemiyordum.Olsa da olur olmasa da taraftari olmuştum iyice.Oysa eski zeynep takıntılı,istediğini yapmadan duramayan biriydi.En sevdiğim yemekler kategorisi hiç tahmin edemeyeceğim bir şekilde değişmişti.Sevmedigim yemekler sevdiklerimle yer değiştirmişti.Mesela  örnek olarak,sebze yemekleri en çok sevdigim yemeklerdi oysa şimdi midem istemiyordu.Çikolata sevmeyen biri olarak tuaf olduğumu biliyordum ama şimdilerde onsuz yapamıyordum.Bunun gibi şeyler.Tuaftim.Zeynep değildim.Oysa sadece kalbim yabancıydı.Beynim,zihnim yine zeynebindi.Doktorlar bunların normal olduğunu alışmam gerektiğini  söylüyordu.Ben anormaldim işte sorun orada.Anlamak istemiyorum kimseyi.Bambaska biri oldum çıktım iyice.Sinirli,agresif bir zeynep olmak istemiyorum.Ben eski zeynepi özlüyorum.

Ailem davranışlarımı bir yerimin ağrıdığından ötürü değiştiğini düşünüyor ve  sanki hala hastaymışım gibi davranıyor.Okula gidebiliyorum ama abim arabayla bırakmak ve getirmek şartıyla.Bu sıkıcı hayata daha ne kadar katlanabilirdim bilmiyorum.Ilk geldiğimde ağrılarım çoktu.Sol bacagim alçıda,boynumda da her ihtimale karşi boyunluk vardı.Doktorlar iyilestigimi söylese bile annem benim hareket etmeme izin vermiyordu.

Bir ay boyunca odama hapsedildim.Okulu sorarsanız da zaten 2 ayı gittiği için abim dondurmuş.Ama sonra giderek iptal ettirdim.2 ay için 1 senemi yakamazdım.Bana sorulmadan alınan kararlara her zaman tepkim sert olmuştur ama ailemin kazanın etkisinde olduklarını bildiğim için onlara sadece itiraz ederek hafifçe ikaz ediyorum.

Benim inatçılığımı bildikleri içinse kabullenmek zorunda kalıyorlardı.Ev,okul monotonluğundan çok  sıkılmış,baska bir sosyal aktivitem olmadığı içinde boğuluyor gibi hissediyordum.Arada abim beni farkkediyor olsa gerek yengemle alıp gezdiriyordu.Içimden "Buna da şükür" demekten baska çarem kalmıyordu.

Aslıyla vakit geçirmeyi o kadar çok özlemiştim ki.Onunla Istanbulu gezmek çok güzel oluyordu.Canım arkadaşım beni çok iyi anlıyordu.Artık bu sıkıcı durumdan kurtulup etrafımdaki gözleri üzerimden uzaklaştırmak zorundaydım.

Akşam tüm aile toplanmış sohbet ediyorlardı.Ablam ve eniştemlerde gelmişlerdi.Odamdan çıkınca herkesin beni izlediğini farkettim.Sanki azılı bir katildim ve cezam bitip hapishaneden çıkmış gibi hissettim.Tamam abartmış olabilirim ama neden böyle baktıklarını anlayamıyordum.Onların yanına geldiğimde hala gözleri üzerimdeydi.

"Odada tek başıma sıkıldım.Neden bana böyle bakıyorsunuz?"

Hemen herkes eski haline gelince bir gülme istegi geldi.Bu agresif tavırlarıma alışık olmadıkları ve her an ne yapacağimı kestiremedikleri için pek konuşmuyorlardı benimle.Ablam anneme " ilaçlardan ilaçlardan" bakışı atarak onu sakinleştiriyordu.Annem çok evhamlı biriydi.Ben böyle davranıyorum diye hocaya bile götürdü beni.Daha fazla bu durumun sürmesini istemiyordum.Koltukta oturup onları seyrederken kendimi konuşmama hazırlıyordum.Söze yarın aslıyla gezmeye gitmek istiyorum diye başlamak en iyisiydi.
Konuşmalar bitince bir sessizlik oluştu.Tam da zamanı.

"Anne yarın okul çıkışı aslıyla sultan ahmede gidicez haberin olsun."
Ablam ve eniştem hariç herkes bana "bu ne diyor" bakışı atıyordu.Kotü birşey söylemedim ki.Sadece gezicem dedim.Abim;

"Tamam ben bırakım sizi.Yarın çok ta işim yok zaten"
Abime bakarak;
"Hayır abi.Biz kendimiz gidicez"
"Olmaz zeynep!Beni bekliceksin,ben götürücem"
Sesimi yükseltememeye dikkat ederek;

"Sıkıldım bu durumdan artık.Neden bana hastalikliymiş muamelesi yapıyorsunuz.Tamam bir kaza geçirdim.Tamam zor günlerdi ama iyileştim artık.Iyıyim.Daha da iyi olacağım ama üzerime bu kadar titremeyi bırakın,boğuluyorum"
Dedim abim sinirle bakarak: