CEHENNET aşkın iki dünya hali

34.Bölüm

Media şahane.Onunla okuyun lütfen..

.....
Silinmez bir çizgi çektim maziye
Al,kader defterim sana hediye
Senle hep çiçekler açıyor diye
Baharlar ve yazlar seni kıskanır..

~~~~~~~

Öylece bekliyordum mutfakta.Aklım çok karışık beynim darmadumandı.Ben neden bu evdeydim? Baranın beni öpmesine neden izin vermiştim?

O bir başka seviyordu beni.Bambaska! Bu sevgiyi ali de görememiştim.Ahh hâlâ onu neden aklıma getiriyorsam? Aklımı geç neden hâlâ kalbimde olduğunu dahi çözemiyordum.Anılarıyla yine heyecanlanabilmem neden?

Başımı ellerimin arasına aldım ve öylece izledim mutfak masasını.Gözlerimi yumdum sonra.Bir kadın yüzü gelip oturdu zihnime.Bana gülümsedi önce.Sonra hızla gelip sarıldı ve kokusu..Evet ben bu kokuyu biliyorum.

"Yavrum! Zeynebim.."

Öyle içten öyle derindi ki.Ne hissedeceğimi ne yapacağımı bilemedim.Sarılsamıydım? Ne deseydim? Annemdi.Bunu anlayabilmiştim ama ne bileyim elim kolum bağlandı.Bir insan annesine ne der? Annesini hatırlayamamak neyle açıklanır?Bir kere koku nasıl hatırlanabilir? Anne kokusunu hatırlayıp da yüzünü bilememenin tıpta adı nedir? Bir kere koku nasıl hatırlanabilir?

Gözlerimi açmak istemiyordum.Açarsam biliyorum ki yok olacaktı bu görüntü.Birden bire ellerim boşaldı.Bana sarılan kadın, yani annem yok oldu ve ben bir karanlığa hapsoldum.Açmak istiyordum gözlerimi ama yok! Olmuyordu açamıyordum sonra bir ses duydum.

Bu ses;Baranın.

"Buradan kurtuluş yok hanımefendi.Geliyorum derken sana şaka yaptığımı zannetmiştin.Şaka olmadığını anladın sanırım."

Tam ağzımı açıp baran diyecekken bir ses daha.Ne dediği anlaşılamayan tuaf sesler..

Araladım zorlukla gözlerimi.Tuaf bir ışık çaldı önce.Sonra herşey netleşti ve benim ilk gördüğüm; yerde eli kolu bağlı kendi bedenimdi.Inanamaz gözlerle süzdüm onu.Ve gözleri açıldı bir adam sayesinde.Karşısındaki resimlere baktı ve gözleri doldu. Tekrar baranın sesi yükseldi tüm odada.

" Ne o!Aileni görünce sevindin sanırım.Iyi bak onlara ama.Son görüşün hepsini."

Çırpınmaya başladı karşımdaki ben.Yani zeynep.Arkasındaki adamı görmek için.Gözlerimi ondan kaldırıp arkasındaki siyah adama diktim gözlerimi.Karanlık sarmıştı 4 bir yanını.Karanlık kokarmı bir insan?O kokuyordu ve tüm odayı sarmıstı kokusu.

Tekrar konuşmaya başladı.

"Boşuna uğraşma.Burdan kaçış yok.Şimdilik tabi.Sonra çoookk uzaklara götürücem seni.Nee?Gelmek istemiyor musun?Bırakmamı mı istiyorsun?"

Elini kulağına götürüp sanki birşey duymaya çalışır gibi sesleniyordu.Onları uzaktan izliyordum ve onca insan beni görmediğine göre görünmüyordum da.Uzaktan uzağa kendimi, geçmişimi seyre dalmıştım.Gitsem durdursam olanları,olacakları.Yapma desem barana.Pişman olacaksın! Çok üzüleceksin yapma desem.Kaldırsam yerdeki kendimi ve sarılsam.Ben gelecekten geldim.Seni unuttuğum için üzgünüm beni affet desem.Bana seni anlat desem..

"Gelmek zorundasın.Öyle bir
durumdasın ki şuan.Gelmemek istemiyeceksin.Kulaklarını aç ve beni iyi dinle.1 kez anlatıyorum.Tekrar etmeyeceğim.Şu televizyonda gördüğün evi tanıdın öyle değil mi?Burasi senin evin,evet.Peki şu panodakiler?Onlarda ailen.Senin ve aileni hergün buradan izliyorum.Seni kendinden de çok tanıyorum.Aileni de öyle.Ve onlar için yapmayacagın şey de yok.Şimdi!Eğer onlara birşey olsun istemiyorsan,evleneceksin benimle"