Çünkü Seni Seviyorum

6. Bölüm: Zamane Gençliği

Bu bölüm de kankaların en tatlısı Nihal'ime <3 <3 Seviliyorsun bebeyim :D

Gözlerimi açtığımda her zamanki gibi saati görmeye alışık olduğum karşı duvara baktım ama saat yoktu. Evet, burası yeni odam değil mi? Saate bakmak için yatakta döndüm ve komodinin üzerindeki telefonumu alıp düğmesine bastım. 05.21. Dün gece Kerem'in omzunda uyuduğum için erken kalkmış olmalıydım. Tam anlamıyla uykumu almış gibi hissediyordum. Telefonu geri yerine koydum ve yatakta gerindim. Üstümdeki pikeyi biraz açtığımda üstümde Kerem'in bilekliğini buldum. Tabi hayvan gibi dönerek yattığım için yatakta kaybolmuş bileklik. Bileklik demişken, dün yaşadıklarım aklıma geldi.

Kerem'le ilk günden, yani bu kadar çabuk samimileşmemiz hiç normal değildi. Ben hayatımda bu kadar çabuk birbirine alışan iki insan daha görmedim. Tamam belki biraz saf bir kız olabilirim, çabuk kırılabilirim ama her şeyin bir açıklaması vardır. Yani ben eğer birine çabuk kırılıyorsam, bu alınganlığımdandır. Ama Kerem'e nasıl bu kadar çabuk alışabildim anlayamıyordum. Bunun bir açıklaması yoktu. Ona tamamiyle güvenmek istiyordum ve istediğimi yapıyordum da. Tamam belki ben bu kadar anormalim ama ya Kerem? O da bana ayak uyduruyordu belli ki. İlk günden bana 'küçüğüm' demişti. Belimi tutmuştu, omzunda uyumuştum, saçlarımla oynamıştı ve bana uyurken tatlı olduğumu söylemişti. Düşündüğüm kadarıyla iki seçenek olabilirdi. Ya benim çok saf olduğum konusunda haklıydı ve benimle oyun oynuyordu, ya da o da tıpkı benim gibi neye uğradığını bilmiyordu. Hem annesi de çok şaşırmıştı. Kerem kolay kolay kimseye alışmazdı değil mi?

Dün gözüm kapalı ona güvenebiliyorken, bugün biraz tereddüte düşmüştüm. Arabada ettiğimiz kavga var bir de. Kendini affettirmek için özür dilemişti ve suçlu olduğunu kabul edip birbirimize anlayış gösterelim demişti. İyice kafam allak bullak oldu. Lütfen benimle oyun oynuyor olma Kerem Başer.

Elime baktığımda farketmeden Kerem'in bilekliğini sıktığımı gördüm.

Tamam, toparla kendini Çağla. Tek yapmam gereken içimde kalan şeyleri birine anlatıp, fikir danışmam. Sonra rahatlayacağım. Ama bunları kime anlatabilirim? Doğa. Son 4 gündür aramalarını cevaplamayıp mesaj bile atmadığım ve tahminen şuan bana çok kızgın olan Doğa. Bu sefer yatakta doğrulup komodine döndüm ve telefonu alır almaz mesajlar bölümüne girdim.

"Doğa?" yazıp yolladım. Doğruyu söylemek gerekirse gelecek cevaptan korkuyordum. Belki cevap bile gelmeyecekti değil mi? Olabilir yani. Korktuğum cevap yaklaşık bir dakika sonra geldi.

"Ne var?" Harika.

"Bak ben son dört gündür arayamadığım için çok üzgünüm ama bir bilsen, şu dört günde başıma gelmeyen kalmadı. Lütfen biraz konuşabilir miyiz? Yardımına çok ihtiyacım var." Gönder.

"Sabahın altısında konuşulacak bu kadar önemli neyin var çok merak ediyorum."

"Seni uyandırdım mı yoksa? :("

"Sence? Benim okul olmadığı günlerde bir güne bir gün altıda kalktığımı gördün mü?"

"Özür dilerim, tamam sonra konuşuruz o zaman."

"Anlat, Çağla. Bu kadar önemli ne olabilir çok merak ediyorum."

"Şöyle başlayayım o zaman. Şuan kocaman bir villadayım ve artık burada yaşıyorum."

"Ne yani? Ferhat Amca villa mı aldı?" Hee villa aldı. Donunu satarak.

"Doğa, bu kadar zeki olmak zorunda mısın kanka?"

"Ne bileyim ben, ne olduysa açık açık söyle işte kızım ya."

"Açıkça söyleyeyim mi emin misin?"