TÖRE

35. BÖLÜM

Aylin'in ağzından:

(4 Ay sonra)

Tam tamına bugün 4 ay olmuştu ama Hakan'da bir şey yoktu. 4 aydan beri Hakan'nın yanına uğruyorum hastaneye ama aynıydı komadaydı. Bazen duyuyordum benim hakkımda kötü şeyler konuşuyorlardı dul kaldı diye. Ama ben onları duymamazlıktan geliyordum. Sabah olmuştu yataktan kalkıp oğlumu kucağıma aldım ve emzirmeye başladım oğlum da büyümüştü.

Emzirdikten sonra elimi yüzümü yıkadım üstümü değiştirmiştim. Sonra aşağıya avluya indim ve herkes oturmuş kahvaltı yapıyordu. Bende oturdum ama zar zor yemiştim her zaman ki gibi. 

Hakan olmayınca burada mutluluk diye bir şey yoktu. O buradayken burası cennetti ama şimdi ise cehennemdi. Sessizce kahvaltımı yaptım ve müsaade istedim tam odaya gidecektim Asiye anne seslendi.

Asiye anne: Gelin birazdan balkona gel de konuşalım önemli bir konu hakkında.

Ben: Peki anne.

Önemli ne konu olabilirdi ki. Aklıma hiç bir şey gelmiyordu. Odaya çıktım ve oğlumun altını değiştirdim emzirdim ve uyumuştu oğlum. Sonra odadan çıktım ve Asiye annenin dediği gibi balkona gittim ve Asiye anne de oturmuş beni bekliyordu.

Asiye anne: Gel otur bakalım gelin.

Ben: Oturayım da ne oldu anne? Hakan'dan haber mi var?

Asiye anne: Yok kızım Hakan aynı komadaymış halen.

Ben: Peki ne oldu?

Asiye anne: Kızım Ali baban bile bütün konak Hakan'dan ümiti kesti çünkü uyanmadı kaç oldu uyanmadı ve biz de bir karar verdik. Sen daha gençsin ve tek başına 2 çocukla nasıl yapacaksın ondan dolayı Ali babanla karar verdik ve seni Hakan'ın kuzeni olan Baranla evlendirmeye karar verdik. Tek başına mücadele edemezsin-.

Ben: Asla Asiye anne. Bu olamaz siz ne diyorsunuz. Hakan benim ilkim ve sonum olacak ondan başkasıyla biriyle de evlenmem. Ona sözüm var ilki ve sonu ben olacağım ben inanıyorum Hakan uyanacak ve benimle hayatına devam edecek. Asla bu evlilik olmaz. Tanımadığım biriyle nasıl evlenebilirim?

Asiye anne: Hakan'ı da tanımıyordun ama.

Ben: Evet tanımıyorum ama onu gördüm o dediğiniz adamı görmedim bile.

Asiye anne: Eeee yeter ama burada bitti nokta. Baranla evleniyorsun ve Baranda buranın Ağası oluyor sende buranın Hanımağası oluyorsun.

Hemen oradan kalktım ve odaya gittim kapıyı kilitledim ve ağlamaya başladım ben nasıl evlenebilirdim Hakan'ı bırakıp. Ben Hakan'ın karısıydım Hakan'nındım ben. Her tarafımla Hakan'nındım. Asla bu evlilik olamazdı ölürdüm ama asla olamazdı. Sinirlenmiştim. Kapıyı açtım ve Dilan'ı çağırdım.

Ben: Dilan! Dilan!

Dilan: Efendim yenge. Ne oldu yenge neyin var?

Ben: Beni boşver Yusuf'u al git buradan.

Dilan: Yenge ne diyorsun sen?

Ben: Beni duydun Dilan dediğimi yap.

Dilan: Peki tamam.

Dilan Yusuf'u aldı ve onu son kez görecekmiş öpüp koklamıştım sonra da Dilan'a işaret etmiştim. 

Sinirden kendimi zor tutuyordum ve en sonunda oturduğum yerden kalktım ve eşyaları devirmeye başladım ve bağırmaya da başladım.

Ben: Duyun sesimi evlenmiceğim. Hakan uyanacak.

Her şeyi yere atıyordum elim kanıyordu ama umursamıyordum.

Mirza abi: Aylin aç kapıyı konuşalım.

Ben: Gidin istemiyorum kimseyi git beni yalnız bırakın. Gidinnn!

En sonunda kendimi banyoya atmıştım ve orayı da dağıtmıştım ve sonra aynayı da kırmıştım bir parça aldım ve bileğimi kesmiştim ve kanıyordu öylece yere oturdum ve akan kanı izledim ve birden gözlerim kapandı...

ARKADAŞLAR BÖLÜM GELDİ SİZCE NASILDI VOTE VE YORUM LÜTFEN İYİ GÜNLER GÖRÜŞMEK ÜZERE ARKADAŞLAR...