":Hayat Hikayesi:"

103 48 10
                                    

    Kafasını kaldırdı.Gözlerinde öylesine derin bir acı ve pişmanlık vardı ki bunu görmek zor değil di.Yavaş yavaş körelmeye başlayan  ateş ve sakinleşen doğa sanki onun durgunluğunu yansıtıyordu.Bu tür durgunlukları bilirdim, bunlar fırtınadan önce ki dinginlikler di.Demek ki hayat her yerde zordu bir melekte olsan bir iblis te herşeyin zorluğu vardı.Bizim suçumuz neydi ki insanlar en ufak şeyde mutlu olabilirken , bizlere o ufak mutluluk günah olmuştu. Rapheal'e ne tür bir günah işlediğini  sormazdım ,buna cesaret edemezdim.Sonuçta o bir melekti ve melekler nadiren günah işlerdi.Bizler gibi değildiler.En azından  böyle sanıyordum.

       Ateş anlık, uzun ömürlü olmayan kıvılcımlara tutunuyordu. Birnevi benim  gibi uzun ömürlü olmayan umutlara tutunuyordu.Bende bir gün bu ateş gibi sönecektim . Çünkü  tutunduğum umutlar gelecek  vaat etmiyordu.Bunu elbet bende biliyordum.Etrafımda uçuşan ateş böcekleri karanlık ve loş olan ormana birazda olsa umut getiriyordu. Başıma aniden bir ağrı girdi gözlerim kapanıyordu.Aslında buna alışmıştım.Yine kendimi  o buz gibi karanlığın içinde bulmuştum ama  bu sefer tedirgindim.

         Karanlık zeminde ayağa kalktım.Her yer netleşmeye  başlamıştı.Ay, otlar, çiçekler ve ateş böcekleri .Buranın iblis dünyasın dan bir yer olduğunu  bilmesem kendimi melekler dünyasında olduğuma  inanırdım.Ayın ışığı yapraklara zarifçe dokunuyor ve yerdeki çimler beyaz ışıkla  grimsi bir renge bürünüyordu.Ortalıkta uçuşan ateş böcekleri zerafetleriyle de burayı tamalıyordu.Burda daha önce bulunduğumu biliyordum.İlginç bir şekilde burası bana tanıdık geliyordu.

    Bu patika bu ağaç her şey tanıdıkdı. O sırada patikanın ucundan bir kadın ve onun elini tutmuş bir kız çocuğu belirtmişti. Kadın ve çocuk yaklaştıkça her şey netleşmeye başladı.Gerçektende burada daha önce bulunmuştum .O an her şey aklıma hücum etti.Ben her şeyi unutuyordum. Gördüğüm rüya ya benzeyen görülerde son anılarımda. Lanet olasıca İblis Meclisi hafızamı siliyordu. Bu durumdan kurtulmalıydım. Kendimi uyandırmak için çabalarken annem küçüklük halimin yanına çökerek saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırdı. Öyle bir halim vardı ki her an ağlayacak gibiydim. Annem göz yaşlarını sildi ve "Amelia bir gün seninde bizim gibi olduğunu anlayacaklar o zaman sen küçük olacağın için senin hafızanı silecekler ama bazı anılarını zihnine kazıdım. "Küçük halim sadece ağlayarak kafa sallıyordu  ama ben bunları neden şimdiye kadar hatırlamıyordum. Bu çok tuhaftı. .

   Bir anda her şey silikleşmeye ve yok olmaya başladı.Hayır olamaz bu anımın devamını görmeliydim .Hayır....


             

Dokunulmaz ve AteşHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin