La vérité - De waarheid

2

Verbaasd keken ik en de jongens elkaar aan, terwijl Samir bleef door schelden. Samir probeerde angst in mij op te wekken, maar tevergeefs. Hij kwam voor mij staan, met nog geen paar centimeters ruimte tussen onze gezichten. Hij drukte ruw met zijn vinger tegen mijn borst aan.

"Je bent net zo vals als die vader van je, eh hij faket zijn eigen verwondingen." Al zijn woorden had ik genegeerd, maar iedereen wist dat hij nu te ver ging.

Niemand deed ook de moeite om mij te stoppen, want dat zou niet lukken. Voor ik het wist begonnen Samir en ik een gevecht. Enige wat ik voor me zag was Samir en zijn bebloede gezicht.

In mijn achterhoofd was er een stemmetje die me tegenhield, maar zelfs die kon mij niet tegenhouden.

Ik moet Samir kapot maken, maar zelf had ik niet door dat ik mijn toekomst kapot maakte.

Opeens voelde ik allemaal jongens aan mij trekken, ruw trok ik ze van me af maar tevergeefs. Voor ik het doorhad was iedereen weggerend en trokken Adam en Reda me mee, ik keek nog om en zag een politieauto aan komen rijden, terwijl Samir nog op de grond lag.

Zijn verdiende loon.

"He jij daar! Stop!" Hoorde ik een politieagent roepen, een hond naast hem begon met de agent mijn kant op te rennen. Voor ik het wist was ik aan het sprinten richting nergens. Op dit moment had ik geen besef van wat ik aan het doen was, ik kon zeker niet naar huis rennen óf naar Adam's huis.

Snel rende ik de bocht in en zag dat het een steeg was met een grote ijzeren hek die de rest van de weg blokkeerde. Zwetend trok ik mijn shirt en hemd uit en wikkelde die om mijn handen, waarna ik de hek opklom. Doordat het zomer was en de zon pal boven me hing was de ijzer heet en begon ik het warmer en warmer te krijgen.

Na de hek te hebben beklommen bleef ik rennen, tot ik uitkwam op een grote pleintje. Hier en daar zag je wat kinderen spelen bij de glijbaan en klimrekken, een ijscoman en wat vrouwen. Ik nam plek onder een boom voor schaduw.

Ik hoorde geen politie meer, en nam een diepe zucht. Wat heb ik gedaan?! Als Mo hierachter komt, slacht hij me. Mijn ouders dan? Samir moet beter zijn mond houden, maar ik ken hem nu lang genoeg om te weten dat hij me zal verklikken. "Tfoe vieze tering zwerver dat hij is!" Riep ik boos en stond op.

De shirt en hemd die om mijn handen gewikkeld waren, waren helemaal zwart door de hek en mijn bovenlichaam zweette helemaal. Mijn haar maakte het niet beter op, ik streek met mijn hand door de loshangende krullen op mijn hoofd. "Deze sha3kouk scheer ik weg" mompelde ik geïrriteerd.

Na lang te hebben gepiekerd besloot ik om naar Adam's huis te gaan en me daar om te kleden voor iemand mij zou zien. Met een blote bovenlichaam, haren alle kanten op liep ik richting Adam's huis. Mijn blik op de grond gericht, reciteerde ik zachtjes wat korenverzen.

Zelf had ik niet door dat iemand voor mij liep, en knalde tegen diegene aan. Nog net kon ik diegene oppakken aan de arm. "Pas op! A zwerver!" Riep ze woest. Ik keek het meisje verbaasd aan, waar haalde zij het lef vandaan om zo tegen mij te schreeuwen?

Negerend liep ik verder, met mijn handen in mijn broekzakken. Gelukkig dwong mijn moeder mij niet om jeans aan te doen en heb ik een trainingsbroek aan. Na 10 minuten zag ik het pleintje waar alles was gebeurd, het was vol met politieagenten en nieuwsgierige buren die achter de linten stonden.

Met een gebogen hoofd probeerde ik snel naar het huis van Adam te lopen. Godzijdank was het gelukt. Na een paar keer aangeklopt te hebben werd de deur met een zwaai opengetrokken, en daar stond mijn moeder met haar arm in haar zij.

Haar neus trok een beetje op, en ze werd rood. Ze is razend dus, dat heb ik van haar geërfd dat als ik woedend ben mijn neus optrekt. "Naar binnen a weld L hram" riep ze. Ik knikte en schopte mijn schoenen in een hoek en liep naar de woonkamer. Iedereen keek mij aan, ze zaten op een rij op de bank. Mijn vader zat naast de bank op zijn rolstoel, en ook hij was woedend.

Nu ben ik wel blij dat hij niet kan opstaan, want geloof me anders was ik vermoord. Ik zou als schaap dienen voor offerfeest. Een kille sfeer hing er rond, ik zag Adam en Reda me aankijken met een blik dat genoeg zei.

Je hebt het verpest.