La vérité - De waarheid

22

Een zachte, warme bries kwam mij tegemoet. Voor even sloot ik mijn ogen en ademde ik diep in, alle zware bagage van afgelopen jaren heb ik voor even in Nederland achtergelaten.

Als er iets niet veranderd is aan Marokko, is het de trage douanes.

Ondanks de drukte, keek ik blij om mij heen. Ik bevond me op het vliegveld Ibn Batouta, Tanger. Als berber zijnde voel ik mij meer thuis in Tanger dan in het Rifgebergte, en geloof me dat zul je niet zo vaak aanhoren.

Na de douane voorbij zijn gelopen, moest ik nog even wachten op mijn bagage. Ondertussen kocht ik een Marokkaanse simkaart bij een man die bij de bagagebanden stond met zijn kar.

Aangezien ik de man goed ken, doordat hij elk jaar hier stond, vond hij het niet erg dat ik met euro's zou betalen.

Zonder mijn moeder vergeet ik natuurlijk altijd iets, en dat was dit keer dirhams, de munteenheid van Marokko.

Na mijn bagage te hebben gevonden liep ik eerst naar de koffieshop die zich in het vliegveld plaatsvond. Gelijk installeerde ik de Marokkaanse simkaart in mijn telefoon, en besloot mijn moeder later te bellen omdat het nog te vroeg was.

Wel stuurde ik een app aan Reda om mij te bellen zodra hij wakker is, dat is pas rond de middaguren.

Na mijn koffie te hebben opgedronken, nam ik een bagagekar en liep richting de parkeerplaats en wachtte op de auto die ik had gehuurd voor 2 weken.

Enkele minuten later zag ik een witte BMW X5 aan komen rijden, perfecte auto voor in Marokko. De man parkeerde de auto voor mij en stapte uit, na een praatje te hebben gemaakt reikte hij me de sleutels toe en vertrok.

Opgelucht stapte ik de auto in, nadat ik alle bagage in de achterbak had gelegd, enkel mijn nektasje zat op de stoel naast mij. Voor het geval dat ik word aangehouden voor geen enkele geldige reden, wat vaker gebeurt in Marokko, haalde ik alvast de belangrijkste papieren en kaarten eruit en zette ze in de bak achter de handrem.

Na alles tweemaal te hebben gecontroleerd, fluisterde ik Bismillah en starte de auto. Voor vandaag besloot ik om te rusten en richting het huis van mijn ouders te gaan.

Mijn telefoon sloot ik aan de auto en zette Seffelinie- spitsessie CCXLI op. De ramen maakte ik allemaal open en leunde achteruit, mijn zonnebril zette ik ook snel op. Voor even kan ik genieten, maar het gevoel dat ik mijn familie zonder iets te hebben laten weten heb achtergelaten knaagt aan mij.

"Alles is chaotisch op me pad.
Ik kan me pad niet meer vinden.
Kapot van verdriet maar ben niet op zoek naar een vlinder.
Ja, je ziet me lachen maar ken je de killer in me.
De ene wil me laten vallen de ander laat me winnen.
Om te beginnen zit er iets teveel dwars in m'n kleine kop terwijl daar in niet teveel past.
Je bent geen vriend als je iets teveel hapt en niet naar me wil kijken maar naar de groei van me zak.
Uit me hart en ik schrijf het op een melodie, is je motto positief dan zien ze je negatief.
Ben niet negatief nee zo is me leven niet, altijd ben ik true met je meestal ben ik tegen vies." Rapte ik met hem mee.

Een half uur later kwam ik aan in Mghogha, ik parkeerde de auto voor de deur van het appartement complex en liep gelijk naar de 3assas, hij is een soort bewaker die samen met 1 of meerdere personen op de auto's en huizen past.

"3la slamtek Naoufal! eshnoe ktdiri? (Welkom terug Naoufal! Wat doe je hier?)" vroeg Hamid, de 3assas. "Salam, C'est les vacances." Zei ik lachend en gaf hem een stevige hand en een korte knuffel. De jongeman naast hem, ik gok dat hij rond mijn leeftijd is, stond ook op en ik groette hem ook.

Verbaasd keek ik naar het grote gebouw achter het appartementencomplexen. "m3amri shoeft shi hadja bhel hadi Ah 3ami? (Ik heb nog nooit zoiets gezien, oom.)" zei ik en wees naar het gebouw. "Nouveau madrassa (nieuwe school.)" zei hij waarna hij een hele verhaal vertelde over zijn jeugd.

Na een uur met hem te hebben bijgepraat nam ik afscheid van de mannen en liep naar de auto, ik haalde alle spullen eruit en liep naar boven.

Ik opende de 1e deur en daarna de voordeur, waarna ik de donkere hal tegemoet kwam. Mijn bagage legde ik allemaal in de hal neer waarna ik naar beneden rende om de water en elektriciteit aan te zetten.

Enkele uren later heb ik het gehele huis schoongemaakt en alles gereed gemaakt om er in te leven. De tv is aangesloten, dat is wel een van de belangrijkste dingen natuurlijk.

Vermoeid viel ik op de sedari (Marokkaanse bank). Met mijn gedachtes ver weg, werd ik opgewekt door mijn ringtone die luid te horen was door de hele kamer.

Tot mijn verbazing zag ik dat het al 11 uur s'ochtends was, en mijn moeder mij aan het bellen was.

"Hallo?" Antwoorde ik, en gelijk hield ik mijn telefoon op afstand van mijn oor door mijn moeder haar geschreeuw. "Waar ben jij sukkel! Waarom zijn de sleutels van het huis in Marokko weg en jou kleding en paspoort!" Riep ze boos door de telefoon heen. Ik zette het gesprek op luidspreker en trok mijn shirt uit en ook mijn broek.

"Ik had even rust nodig, en ik had geen zin in die hele preek dat ik thuis moet blijven etc. Maak je geen zorgen mama, over 2 weken ben ik terug. Ondertussen ben ik bezig met een verrassing." Zei ik met een grijns, wat zij natuurlijk niet kon zien.

Na een lange, vermoeiende gesprek hing ik op en gooide mijn telefoon ergens in de hoek van de bank en viel gelijk in slaap.

Niet wetend wat mij te wachten staat