La vérité - De waarheid

17

Bij de laatste deur aangekomen, kwam het besef dat ik niet eens weet hoe ze heet. "Anissa, zo heet ze" hoorde ik een zachte meisjesstem zeggen. Verbaasd draaide ik me om, en zag Farah naast me komen staan.

Ze scande een pasje die ze vast had, en drukte op een knop naast de deur en de deur opende. Voor ons was weer een deur, Farah liep voorop en liep naar de linkerkant. Aan de muur hing een apparaat waar zeep uitkomt, ben de benaming vergeten.

Ik deed haar na, en waste mijn handen ook met de desinfecterende zeep, waarna ze weer de pasje scande en de deur ging open.

We liepen samen binnen, mijn hart stond even stil. Je zag overal ouders zitten, of alleen moeders met hun baby's. Alle baby's waren zo klein, en bij elke couveuse was er een gordijn erachter, voor privacy.

Opeens durfde ik niet meer, overal zag je apparaten met zoveel draden, het was beangstigend.

Farah liep naar de eerste couveuse links, en ik volgde haar. Er kwam een verpleegster aan, en ze glimlachte. "Hee Farah, hoe gaat het meis." Vroeg ze aan Farah, ik gokte dat ze in haar oudere jaren was, maar ze leek me erg vriendelijk.

Ik had niet door dat ze me vragend aankeek "Ow ja Nancy, dit is mijn broer Naoufal." Zei Farah, waarna de verpleegster, genaamd Nancy, mijn kant opkwam en een hand gaf.

Ik glimlachte en gaf haar een hand, "Ow je bent er weer zo te zien? Nou, gezellig." Zei ze, verbaasd keek ik haar aan.

"Je was nogal in de grote spotlight toen je werd opgepakt." Zei ze, toen ze mijn gezicht zag. Ik knikte maar wat, ze vroeg nog aan Farah of we haar nodig hadden maar Farah weigerde beleefd.

Nog steeds stond ik bevroren, ik durfde geen stap te zetten. Anissa, mijn zusje dus, zag ik op haar linkerkant liggen, dus enkel haar rug kon ik zien. Ze was zo klein, ik gok de lengte van van mijn hand tot ongeveer wat boven mijn elleboog.

Farah sloot de gordijn om ons heen, en de stoel die ernaast stond, schoof ze aan. Ze liep naar de couveuse en stak haar handen rustig in de 2 gaten.

"Ze moet wel eerst weten dat er iemand is, anders schrikt ze." Zei ze, en ze aaide zachtjes over haar rug heen. Ik zag Anissa omdraaien en op haar rug liggen.

Ik kon het niet beschrijven, dit was de eerste keer dat ik haar zie, en dan zit ze in een couveuse.

Farah opende de bovenkant en haalde Anissa er voorzichtig uit, en ik schrok. In Anissa haar neus zaten er draden, rond haar rechtervoet zat er een verband en je zag erin een rode gloeilampje branden, die ook aan een andere draad zat.

Farah ging met Anissa in haar armen op de stoel zitten en wiegde haar voorzichtig, Anissa droeg enkel een luier.

Koud zal ze het niet hebben, het is hier erg warm, dat is natuurlijk voor de baby's. "Waarom al die draden?" Vroeg ik. "Ze kan nog niet zelf ademen of eten, zonder die draden dan ja..." zei Farah en richte zich weer op Anissa.

Farah stond op en verwees me naar de stoel, ik schudde mijn hoofd, ze keek me verbaasd aan. "Je mag haar optillen Naoufal." Zei ze zachtjes en kwam dichterbij, mijn hart stond op ontploffen.

Ik hoorde dat de gordijn werd opengetrokken, en Nancy kwam aanlopen. "Ik zie dat je Anissa vast hebt. Het is tijd voor haar flesje, wil jij haar misschien het flesje geven?" Vroeg ze me.

Zonder dat ik het doorhad, draaide ik me om en rende letterlijk weg. Gelukkig had je geen pas nodig om de deuren van binnen af te openen.

Ik hoorde Farah mijn naam nog roepen, maar ik negeerde haar. Bang keek ik om mij heen, ik was in de hal van het ziekenhuis.

Wat is er met mij? Waarom kan ik mijn eigen zusje niet aankijken? Of vasthouden?

Ik schudde even die gedachtes van mij af en besefte dat Doua hier ook ligt. Langzaam, liep ik richting de eerste hulp. Mijn hoofd zat al vol met problemen, en ik heb er totaal geen zin in dat Doua erbij zal komen.

Uit woede sloeg ik tegen een muur, zo hard dat mijn knokkels al bijna open lagen. Ik wist dat ik naar haar toe moest, toen ze met die jongen liep!

Haar ogen vertelde alles al! Ik met mijn domme hoofd, dacht dat ze overdreef! Ik doe alsof ik als enige problemen heb! Ik doe alsof ze me in de steek had gelaten, maar ik weet niet wat er met haar is gebeurd toen ik vastzat en of ze ook een verleden heeft.

Zuchtend liep ik verder, waarna ik bij de wachtkamer kwam, en ik zag de moeder van Doua, Reda en Adam.

Helemaal vergeten dat Adam en Reda ook bevriend waren met Doua, ik was niet echt bevriend. Of ja, vroeger wel maar tuurlijk nu lijkt het alsof er niks was, geen vriendschap was geweest.

Ik heb haar 2 jaar niet gezien, ik weet niet hoe ze heeft gereageerd toen ik werd opgepakt, heeft ze het voor mij opgenomen als mensen slecht over mij spraken?

Zulke gedachtes dwaalden er door mijn hoofd heen, en ik stond op ontploffen. Adam en Reda zagen mij en stonden op, ze knikte en liepen weg.

Mijn band met iedereen met wie ik vroeger close was, is helemaal verpest. Allemaal dankzij de gevangenis, allemaal dankzij Samir. 

Tenslotte allemaal dankzij mij zelf.