La vérité - De waarheid

21

1 maand later;

Mijn hoofd snakte naar een sigaret, maar ik liep samen met Anissa, en ik had iedereen beloof niet te roken in haar buurt.

Inderdaad, Anissa is ontslagen uit het ziekenhuis, ondertussen al 3 weken geleden. Het gaat hartstikke goed met haar, ze is net zo energiek als elk 1,5 jarige kind.

Op het eerste gezicht zou je niet denken dat dit alles haar is overkomen, maar mijn moeder.

Laatste keer dat iedereen haar heeft gezien, was toen ze helemaal op hol sloeg. Het bleek niks ernstigs te zijn, ze schrok te erg van mijn verschijning blijkbaar.

Ze is opgenomen in een speciale afdeling van het ziekenhuis, ze behandelen haar daar om haar aanvallen die ze af en toe krijgt. Ze wordt geholpen om van haar depressie af te komen, en vandaag word ze ontslagen.

Ze heeft alles doorstaan, en ze is hartstikke gezond verklaard. Dit zal de 1e keer zijn dat ze Anissa zou zien, inderdaad. Pas na 1,5 jaar zal ze haar kind zien.

Anissa gooide haar bijt speeltje in mijn gezicht, terwijl ik haar MaxiCosi goed zette in de autostoel. Haar tandjes waren al te zien, en ze is al door die fase heen, dat ze avonden lang zat te krijsen van de pijn door haar doorbrekende tanden.

Stil, maar een slimme kind is Anissa. Dat heeft ze natuurlijk van haar intelligente broer, kan niet anders. Snel stapte ik auto in en reed richting het ziekenhuis, iedereen is thuis aan het opruimen. Volgens de dokter moeten we rustig aandoen, dus konden wij geen feestje plannen voor mijn moeders terugkomst.

Ook is er niemand uitgenodigd, we laten haar eerst wennen aan ons gezin, alweer, en daarna meerdere mensen.

Zenuwachtig haalde ik Anissa uit haar MaxiCosi en deed de auto op slot, dit zal de eerste keer zijn in bijna 2,5 jaar dat ik mijn moeder weer kan zien.

Dit keer zonder zoveel gedoe, zoals dat ze in coma lag, of dat ze in een speciale programma werd gezet.

Afgelopen week heb ik veel moeten regelen omtrent de ontslag van mijn moeder, mijn vader werkte fulltime, dus zag ik hem nauwelijks.

Vroeger waren wij een hechte gezin, met z'n vijven, en kijk ons nu. Mijn moeder is de belangrijkste standpunt in onze gezin, zonder haar valt onze gezin in duigen.

Dat hebben wij helaas moeten meemaken, vooral mijn vader was er kapot van.

Na al die jaren houden ze, nog steeds, zielsveel van elkaar. Na zijn werk, kwam hij thuis, at hij wat en gelijk erna ging hij slapen. Hij werkte letterlijk elke dag, van s'ochtends vroeg tot s'avonds laat. Alles om niet aan de situatie thuis te denken, maar het positieve is dat zijn zaak succesvoller is geworden met de tijd.

Farah integendeel probeert het beste uit deze situatie te halen, bijna elke avond zitten Reda, ik, Farah en Anissa in de zolder. We leggen matrassen op de grond neer en wat kussens om ons heen, en kijken dan een film of spelen FIFA.

Ondertussen is het al September en begint school weer, en dat is het lastige in dit hele situatie. Op school word Farah weer elke dag geconfronteerd met de harde waarheid, haar moeder die in het ziekenhuis ligt, haar vader die alleen maar werkt en slaapt, enkel zij en haar broers en zusje.

Haar mentoren hebben haar vaker aangesproken omtrent de situatie en iedere keer moet ik weer naar haar school komen om hun wijs te maken dat het niet nodig is.

Zelf heb ik besloten om 1 week hier in Nederland te blijven, om even met mijn moeder te zijn, en daarna te vertrekken naar Marokko voor 2 weken.

Niemand die het weet, ik zal onverwachts vertrekken. Ik heb geen zin in al die gedoe, mensen zullen mij proberen tegen te houden, of oordelen dat ik nu al naar Marokko ga terwijl mijn moeder zojuist ontslagen is van het ziekenhuis.

"Nouf!" Riep Amira opgetogen, mijn 'bijnaam'. Ze wees met haar kleine vingertjes richting het ziekenhuis, lachend knikte ik.

Ik groette Marcel, één van de bewakers van het ziekenhuis. In de hal zag ik mijn moeder al zitten met een Nike voetbaltas, van Reda. Op het moment dat ik naar mijn moeder wou lopen, begon Anissa te krijsen, helemaal uit het niets.

"Sst niss! Sst" zei ik tegen Anissa en gaf haar speentje. Me moeder liep onze kant op met een grote glimlach op haar gezicht.

Ze gaf mij een kus op mijn wang en keek verteerd naar Anissa, die opeens stil was. Zwijgend keek Anissa toe, ze bewoog ook niet.

Mijn moeder nam Anissa van mij over en liep richting de parkeerplaats, zonder iets te zeggen. In de auto deed ze de radio uit en begon met spreken.

"We vergeten alles van het verleden, en beginnen opnieuw jongen. Het gaat goed komen, geloof in Allah." Zei ze en aaide over mijn schouder.

1 week later;

Het is inmiddels 2 uur s'nachts, en als een muis pak ik mijn koffer goed in. Niemand die weet dat ik over 10 minuten zal vertrekken, niemand die weet dat ik over 1 uurtje op het punt sta het land te verlaten.

Het is beter zo.

Met 1 grote koffer, 1 Prada nektasje en weekendtas vertrok ik uit huis, sloot de deuren goed af en stopte alles in de taxi die voor de deur stond te wachten.

-
Lange tijd niks geplaatst wegens de vakantie, en Wattpad heeft elke dag wel een storing.
X❤️