La vérité - De waarheid

13

Er zijn al een paar minuten gepasseerd en nog steeds is er niemand aan komen rijden. "Jermaine mag ik een taxi bellen." Vroeg ik, hij knikte en liep terug naar binnen.

Na een paar minuten kwam hij terug, met sleutels in zijn handen. "Denk je nou echt dat ik je alleen laat gaan? Noh man." Lachend bedankte ik hem.

Hij liep naar de garage naast de gevangenis, en kwam even later aanrijden met een zwarte Landrover. Snel stapte ik in en tikte mijn adres in de TomTom.

Na een half uurtje kwamen we aan bij mijn huis, hij parkeerde voor mijn huis. "Wollah Biggie, ik ben je zo dankbaar he!" Zei ik hem oprecht en gaf hem nog een knuffel. Na een klein gesprekje stapte ik uit, en reed hij weg.

Ik zag een paar jongens op het pleintje voor mijn huis, lang kijken en wat fluisteren. Nog even en dan komt de hele wijk erachter dat ik weer terug ben, en de media ook.

Een naar gevoel drong mijn lichaam binnen, en ik kreeg opeens kippenvel. Na een paar keer aanbellen deed niemand open, ik nam een snelle blik in de huis van de buren. Er hing een klok aan de muur en zag dat het inmiddels al 3 uur was.

Dat betekent dat Farah klaar is met school, als een gek begon ik naar haar basisschool te rennen. Ze zal nu in groep 8 moeten zitten, toen ik vast zat, zat ze nog in groep 6.

Bij haar school aangekomen zag ik allemaal ouders met hun kinderen. Ik probeerde snel iedereen aan te kijken, en te zoeken naar Farah.

Het begon al leger te worden, en er waren al 10 minuten voorbij. Nog steeds zag ik Farah niet, en ik kreeg het gelijk benauwd.

Waar is iedereen?

Weer begon ik als een gek naar Adam's huis te rennen, onderweg kwam ik terecht in (.....)wijk. Hier had ik Doua ontmoet, en alsof ze het hoorde zag ik haar de straat oversteken.

In de hoop dat ze me niet zou zien, keek ze toch om en keek me recht in de ogen aan.

Wauw, ik keek haar met open mond aan. Ze is erg veel veranderd in 2 jaar. Ze heeft hetzelfde gezichtje maar ze ziet er wel volwassener uit. Haar volle lippen, en haar goud kleurige ogen. Ze is getinter dan toen ik haar laatst zag waardoor haar ogen er juist meer uitspringen.

Waar ben ik met mijn gedachtes, tot ik haar kleding zag. Een Tweetie pyjama jurk, en Adidas slippers, haar hoofddoek die ze snel om haar heen heeft gewikkeld. Het zag er hilarisch uit!

We hadden het beide niet door dat we elkaar zolang aankeken. Uit schaamte zag ik haar naar beneden kijken, en HC verder lopen.

Hier heb ik geen tijd voor, ik nam weer een sprintje naar Adam toe. Binnen enkele minuten stond ik voor zijn deur, ik keek nog snel achterom en zag het pleintje waar het allemaal gebeurde.

Tot mijn verbazing zag ik die groepje jongens, de vrienden van Samir, daar voetballen. Wie stond er daar tussen? Inderdaad, de enige echte Samir.

Hij keek me met een sluwe grijns aan, ik wou hem zo graag weer aanvallen. Het viel me op dat zijn linkerkaak schever zat dan zijn rechterkaak en je ziet dat hij een gevaarlijke litteken heeft op zijn kin.

Op mijn keer, grijnsde ik sluw naar hem. Hij merkte het op en keek mij vies aan. Ik ga geen tijd meer aan hem verdoen, en belde aan bij Adam.

Gelijk werd de deur open gedaan door galtou Djennah. Ze had diepe, donkere wallen. Die glans in haar ogen waren compleet verdwenen en veranderd in verdriet.

Me hart sloeg gelijk om, ik begon hevig te ademen, langzaam maar zeker begon ik gek te worden.

"Kom..kom binnen." Zei ze en trok de deur verder open. Ik knikte en voelde gelijk de kille sfeer toen ik binnen was, het was doodstil.

Wat is er gebeurd afgelopen 2 jaar?! Samen met galtou liepen we naar de woonkamer, waar ik mijn tas op de grond gooide. Ze kwam naast mij op de bank zitten en wreef over mijn been heen.

"Naoufal, er is iets gebeurd.." begon ze. Ik begon opeens hevig te hoesten, en voor ik het wist zat ik bloed op te hoesten. Ik hoorde galtou gillen en rennen naar de keuken, waarna Adam opeens naar beneden kwam rennen.

"Naoufal! Naoufal! Wat is dit!" Riep Adam geschrokken en hield me bij mijn schouders vast. Galtou kwam aanrennen met een bak water, glas, en keukenpapier.

Na mijn mond hele tijd te hebben gespoeld en te hebben afgedroogd zaten we met z'n drieën op de bank.

"Waar is mijn familie?" Vroeg ik gelijk. Adam keek zijn moeder pijnlijk aan en keek naar de grond.

"Je.. je moeder werd gek, toen je werd opgepakt ging haar gezondheid achteruit. Je moeder dronk al depressiepillen, ze had nog altijd nachtmerries over haar vader, en het zorgen voor je vader werd haar ook af en toe teveel." Het werd galtou even teveel en ze dronk wat water.

"Ze belande vaker in het ziekenhuis, met hoge bloeddruk of paniekaanvallen. Je moeder is gestopt met werken, ze kon het niet meer aan. Je vader begon samen met Soufiane een eigen kledingzaak, wat nog steeds goed loopt. Je moeder bleef thuis en moest goed rusten. Het ging goed, voor ongeveer een half jaar. Je vader loopt weer, af en toe nog wat controles bij het ziekenhuis maar dat was het."

Galtou wenkte Adam om verder te gaan en ze begon te ijsberen.

"Ewa, het liep goed. Ze stuurde je spullen op, we gingen elke weekend bij hun op bezoek. De familie steunde veel op elkaar, we hadden steun van elkaar nodig om door die pittige tijd te komen. Toen stortte je moeder weer in, haar.. haar moeder kwam te overlijden. Layrahma (Moge Allah haar genadig zijn). Je moeder werd gek, ze waren die zomer niet naar Frankrijk gegaan en precies na de zomervakantie kwam ze te overlijden. Je moeder gaf zichzelf de schuld dat ze niet op bezoek ging." Hij stopte even en gaf me een knuffel.

Tranen bleven stromen langs mijn wangen, ik had het niet eens door dat ik zat te huilen. Waarschijnlijk omdat ik diep van binnen aan het huilen ben als een kind.

Het is allemaal mijn schuld, alles.