La vérité - De waarheid

9

Een groepje agenten gingen om mij heen staan en er werd een soort doek op me hoofd gelegd, een van de agenten vertelde me dat ik naar beneden moest kijken.

Samen met de agenten om mij heen, liepen we naar buiten. Zoals ik al eerder had vermeld stonden de pers allemaal buiten, voor ik het doorhad werden er allemaal microfoons zowat in mijn mond geduwd, en camera's in mijn gezicht.

De agenten duwden de journalisten weg en na een hele drama stapte ik gelijk de politieauto in.

Waar ben ik in verwikkeld geraakt?

Onderweg naar de gevangenis begon ik na te denken. Is dit allemaal niet te overdreven voor een vechtpartij? Ja, ik heb vaker gevochten. Ja, ik heb een strafblad. Ja, ik ben een kickbokser. En ja, ik handelde uit zelfverdediging. En daar word ik voor gestraft!!

Één ding is zeker, mijn leven is of verpest of juist verbeterd. Verbeterd? Tja ik zal mijn ogen openen dat wel. Mijn geloof heb ik eerlijk gezegd, verwaarloosd.

Het gebed verrichte ik wel, maar op mijn eigen tijden. Enkel in de ramadan werd ik wakker voor het ochtend gebed. Als ik nu vrij heb een dagje word ik pas rond 4'en s'middags wakker.

De koran heb ik ook verwaarloosd, zelf weet ik niet eens meer wanneer ik het voor het laatst heb aangeraakt?! De meeste surah's ben ik zelfs vergeten of ken ik half-half. Mijn gebeden verricht ik met de makkelijke surah's.

Trots ben ik er zeker niet op.

Het is allemaal gekomen door de zware tijden. Mijn vader in een rolstoel, mijn moeder die zat te lijden zoals mijn vader. Alle gevechten, alle vooroordelen die er werden getrokken. De ruzies die ik met mijn ouders had.

Jullie dachten zeker dat ik een nette jongen was? Helaas, beproevingen maken de mens sterker maar ook kapot. Ik herinner het me als de dag van gisteren, de ergste ruzie die ik met mijn moeder had.

Ze sprak noch keek me ongeveer 2 maanden niet aan. Ik was er kapot van, ik had mijn moeder nodig. Zo moeder, zo zoon, want beide waren we te koppig om het goed te maken. Met mijn vader was de band ook niet al te best.

Hij was meer in zijn eigen wereld na zijn ongeluk, en hij was niet zo vaak in mijn buurt of die van mijn zusje of broertje. Zeker omdat het hem raakte dat hij niet voor ons kon zorgen.

"We zijn er!" Riep een van de agenten. Met behulp van de agenten werd ik uit de auto getrokken. Mijn ogen kneep ik samen door de felle zonlicht en keek naar het grote grijze gebouw.

Welkom thuis, ik ga boeten voor mijn fouten.

2 dagen later;

Verveeld staar ik om me heen, er was niks te doen. Mijn cel was nog deprimerend ook, dat hielp totaal niet. Moge God weten hoe ik het 2 jaar zal moeten volhouden. Het was, ik gok, 7 uur s'ochtends.

De hele nacht heb ik niet geslapen, en bleef ik vooruit staren. Een kamertour? De cel is misschien 5 stappen lang en 5 stappen breed, geloof me ik heb het zo gemeten. Zo erg verveelde ik me, er zit een kleine bureau in de hoek van de cel, daar tegenover zit mijn 'bed'.

Wat je een bed kunt noemen, het voelt alsof ik op een houten plank slaap. Tevens ben ik ook te lang voor dat bed, dat word nog geregeld om een langere voor mij hier te plaatsen. Ik ben 1,90 niet 1,20?!

In de andere hoek van de kamer zit een wc en daarnaast een wasbak. De wc's spoelen vanzelf door en dat gebeurd om de half uur, ja zeker. Als je buikpijn had mag je die geur voor een half uur ruiken.

Er is ook niks anders, buiten schoolboeken op mijn bureau en wat kladpapieren. Er is wel een 'luxe' item, dat is de tv die opgehangen staat boven de cel deur. Niet te blij, het is een tv die in de gaten word gehouden door het bestuur hier.

Je hebt niet alle zenders, NPO1 ,NPO2, NPO3 en zelfs daarvan word er eerst bekeken of datgene wat uitgezonden word, wel voor ons bestemd is.

Geen gewelddadige films of series. Enige 'entertainment' als zender is TLC. Mij zie je niet die Say Yes To The Dress kijken of Keeping Up With The Kardashians. Het ergste van allemaal is die rare one Born Every Minute. Het interesseert me echt niet hoe een bevalling werkt of iets, aangezien ik dat niet hoef te weten?

Godzijdank, kreeg ik een Koran van Sabah toen ze gisteren langs kwam. Voor zover ik het weet mag ik géén bezoek, enkel in bepaalde situaties. Niemand krijg ik te zien van mijn familie tot over 2 jaar, dat is het ergste van allemaal.

"Pauze!" Werd er omgeroepen door de speakers, en alle celdeuren werden automatisch ontgrendeld. Zuchtend stond ik op en liep de trap af naar het pleintje buiten.

Het is een grote gebouw, en ik zou denken dat er hier 100 cellen zitten. Alles is ingedeeld op afdeling, de personen die zware delicten hebben gepleegd zitten in het blok C, de personen die minder zware delicten maar een strafblad hebben zitten in blok B, ik dus. De personen die hier maar voor een tijdje zitten, een week of twee, zitten in blok A.

Niemand uit blok B of C ziet iemand uit blok A. Wij mogen geen contact met hen hebben, voor het geval dat wij hen zouden kunnen beïnvloeden.

Van de verte zie ik een groepje jongens, ik loop erheen en ga naast Nabil zitten. Ik heb al kennis gemaakt met hun en we zijn mattie's nu.

Je hebt Nabil van 17, opgepakt wegens bezit van vuurwapen en drugs.

Je hebt Ayman van 16, opgepakt wegens ernstig zware mishandeling en het mishandelen van een agent.

Met Ayman heb ik het beste contact, aangezien we voor hetzelfde zijn opgepakt.

Daarna heb je nog Charaffedine, van 18, opgepakt wegens mishandeling tegen zijn vriendin, en bezit van een vuurwapen en iemand te hebben bedreigd.

Ayman overhandigde mij een sigaret en ik nam het van harte aan. Dit had ik nodig, na het aansteken van de sigaret inhaleerde ik het diep in. Na 2 sigaretten diep te hebben geïnhaleerd voelde ik me al een beetje lichtjes in mijn hoofd.

Het was heerlijk, even voelde ik geen hoofdpijn meer, en dacht niet meer aan alle problemen.

Ik zink dieper en dieper.