La vérité - De waarheid

26

Paar dagen later;

De imaam begon zijn stem te verheffen, en begon het dodengebed. "Allah Akbar" waarna iedereen in de moskee de imaam volgde.
Iedereen hadden hun handen opgeheven en de handen werden gevouwen net als in het dagelijkse gebed.

Vervolgens reciteerde de imam in zacht "Subhanak-Allahhumma wa-bi hamdika wa-ta-bara-kasmuka wata aala djadduka wa jalla-thana-uka wa-laa ilaha ghairuk".

Vervolgens herhaalde de imaam de tweede takbier "Allah Akbar." En iedereen herhaalde het, waarna hij de tweede smeekbede reciteerde. "Allahumma salli 'alaa Muhammadin, wa 'alaa aali Muhammadin kamaa sallaita 'alaa Ibraheema wa 'alaa aali Ibraheema innaka hameedun majeed"

Hier en daar hoorde je gesnik en gesnotter van de vrouwen die onder in het gebedsruimte op de begane grond waren.

"Allahumma baarik 'alaa Muhammadin wa 'alaa aali Muhammadin,kamaa baarakta 'alaa Ibraheema wa 'alaa aali Ibraheema innaka hameedun majeed"

Daarna zei de imaam de derde takbier op en sprak men het smeekgebed op. "Allahummagh-firli hayyinaa, wa mayyitinaa, wa shaahi-dinaa, wa ghaa-i-binaa, wa sa-ghee-rina wa kabee-rinaa wa zaka-rinaa wa unsaanaa, Allahumma man ah-yaitahu-minnaa, fa-ah-yihi alal-islaam, wa man ta-waffai-tahu fatawaffahu 'alal-eemaan. Allahumma la tahrimnaa ajrahu wa,laa taf-tina ba'dahu."

Tenslotte zei de imam de vierde takbier op en zei als laatste "Assalamu 'alaikum wa rahmatullaah." Waarna iedereen hem volgde, er heerste een kortste stilte bij de mannen, en bij de vrouwen hoorde ik de moeder huilen, alsof haar leven eraf hing.

Ik kon mijzelf niet bedwingen tijdens het gebed, en de tranen bleven zelfs na het gebed vallen, ik voelde me leeg. Het leek alsof mijn ziel eruit getrokken was, nu pas besefte ik hoe kort het leven is.

De mannen die aanwezig waren, condoleerde de familieleden en mij, waardoor het nog realistischer leek. Ik nam vaak deel uit van een jannazah gebed (doden gebed), en altijd voelde ik een beetje hoe de dierbaren van de overlede persoon zich zouden kunnen voelen, maar nu besefte ik dat dat niet het geval was.

Het gevoel dat je een dierbare bent verloren is onbeschrijfelijk, vooral op zo een jonge leeftijd. Doua verdiende zoveel meer, ze hoorde nooit zo te komen te overlijden.

Zo oneerlijk is het leven, toen Doua daar dood op de achterbank lag, kwam het besef bij mij en haar broers. Ze was dood, er was geen enkele hoop, en toen moesten we het haar moeder nog vertellen.

Iedere keer als ik aan die dagen terug denk, voel ik een pijnlijke steek door mijn hart gaan. Hoe het zal zijn voor haar broers, dat kan ik niet zeggen, ik durf er niet eens aan te denken.

Ze hebben hun zusje jaren niet kunnen zien, om haar veilig te houden, zodra ze haar terug zien komt ze te overlijden. Hartverscheurend, en hun zijn helemaal de weg kwijt.

Doua is in mijn leven gekomen, en heeft een gat in mijn hart achter gelaten, nooit hecht ik mij snel aan iemand. Doua kwam uit het niets, en zonder dat ik het doorhad was ik aan haar gehecht, zodra ze niet in mijn buurt was wou ik mijn beste vriendin weer terug.

Ik zag haar als mijn zusje, nichtje, beste vriendin, alles in 1. Zelfs mijn gezin was aan haar gewend, mijn moeder is er helemaal kapot van.

Flashback;

"Wat moeten we nu!!!!" Riep Nasserdine schreeuwend en de tranen rolden over zijn wangen, hij schreeuwde al zijn frustratie eruit en schopte tegen de autoband aan. Terwijl Ramzi hartverscheurend op de grond met zijn knieën zat en het hoofd van Doua tegen zijn hoofd vasthield en huilde.

Het had geen nut om de ambulance te bellen, vooral in Marokko, ze zal niet snel geholpen kunnen worden omdat ze niet in marokko woont en niet in een ziekenhuis ingeschreven staat. Ze was ter plekke overleden, Layrahma.

Paar dagen later;

"Waar is Doua? Is ze in de auto gebleven, zeker als verrassing?" Vroeg de moeder van Doua blij, we hadden haar niets verteld enkel dat we Doua hebben en dat ze zo snel mogelijk moest komen, samen met mijn gezin.

Niemand kon glimlachen, en dat merkte zij op. Enkel mijn vader weet van de dood van Doua af, want Nasserdine, Ramzi en ik hadden hulp nodig bij het regelen van haar begrafenis.

We liepen met z'n allen richting mijn appartement in Tanger. Thuis aangekomen besloot ik gelijk open kaart te spelen, aangezien niemand anders het durfde te zeggen, ik nam een diepe zucht.

"Galtou, er is iets gebeurd en ik ga er niet omheen draaien. We hadden Doua gered, alleen buiten vondt er een schietpartij plaats, waarbij Doua werdt geraakt in haar hoofd. De kogel is door haar hersenen gekomen, en ze is ter plekke overleden. De politie heeft uw ex al opgepakt, van hem heeft u geen last meer. Maar Doua is dood, en morgenmiddag is de begrafenis."

Iedereen luisterde mee, en galtou liet al haar spullen in haar handen vallen en mijn moeder keek met open mond toe. Ze draaide zich gelijk om naar galtou en hield haar vast, waarna galtou keihard schreeuwde en begon te krijsen. Haar gehuil was niet alleen oorverdovend maar ook hartbrekend, die steek in je hart...

Doua je kent eindelijk vrede in Shaa Allah, maar je hebt ons met onwijs veel pijn en oneindig veel verdriet achter gelaten.

-
Damesss en eventueel heren,
Dit boek is tot zijn einde gekomen helaas!

Doua is overleden helaas, ik wil alvast mededelen dat dit boek niet waargebeurd is. Voordat er anders gedacht wordt etc.

Toen ik dit boek schreef was het nooit de bedoeling geweest dat Doua zou te komen overlijden, maar ik wou dit boek altijd zo realistisch mogelijk te houden.

Tegenwoordig denkt men niet na over de consequenties van hun daden, weinigen denken niet na over de dood, en ik hoop dat ik jullie een beetje een geheugensteuntje heb gegeven.

Je weet nooit of je nu of morgen nog leeft, leef iedere moment van de dag alsof het je laatste is, verricht je gebed alsof het je laatste is, verricht geen daad als je niet wil dat het je laatste is, en smeek om vergiffenis alsof het de laatste keer is dat je om vergiffenis kan vragen.

Beetje te emo voor nu haha, hoop dat jullie niet al te emo blijven door deze plottwist, het is het leven.

X❤️