La vérité - De waarheid

25

Niet wetend waar te zoeken nam ik plek op een bankje voor de auto, wachtend op de broers van Doua. Het incident met Khalil en Doua blijft maar afspelen in mijn hoofd, zuchtend stak ik een sigaret aan en leunde naar achteren.

"Faynek man! Waar is die ene Naoufal?" Hoorde ik een mannenstem in het Nederlands roepen, ik stond op en draaide me om. Twee jongemannen kijken radeloos om hen heen, ik neem eerst hun uiterlijk in me op.

Ze hebben iets van Doua, hun ogen, Doua. Wat mis ik haar, haar domme droge humor.

Wie had dat gedacht? Van wegvluchten voor de politie, kom je een vriendin voor het leven tegen?

Het lot. Mektab.

Ik schudde de gedachtes van me af, ik moet me nu focussen om haar te helpen. De twee jongens keken mij fronsend aan. "Akhi's n Doua? (Broers van Doua)." Vroeg ik hardop, ze knikten en liepen mijn kant op, en ik liep alvast naar de auto.

In de auto was het stil tot ik besloot om de stilte te verbreken. "We gaan even snel buiten eten, dan kunnen jullie straks gaan rusten en morgen gaan we haar halen, met of zonder plan." "Ik weet waar ze zijn, vanochtend heb ik mijn vader gebeld en heb een beetje nonchalant doorgevraagd waar die Khalil is, hij heeft zelfs precies verteld welke huis, zogenaamd dat het de mooiste huis daar in die wijk is etc." Begon Nasserdine te vertellen.

Onderweg naar de McDonalds begonnen we alles te bespreken, wie, wat, waar. Enige waar we op hopen is dat we haar daar weghalen voor er iets gebeurd.

Volgende dag;

De sigaret gooide ik op de grond en vertrapte hem, terwijl Nasserdine en Ramzi wat spullen erbij pakten.

Het was inmiddels 8 uur s'ochtends, een paar ramen waren open, en de was werd boven opgehangen, dat betekent dat ze thuis zijn.

"Niet twijfelen." Zei ik waarna ik de garagedeur opende, die gelukkig niet helemaal afgesloten was. Stilletjes liepen we allemaal naar boven, tot we bij de eerste deur kwamen die uitkwamen op de eerste verdieping.

We hoorden iemand hijgend naar beneden lopen, zachtjes liepen we naar achter en bleven we staan op de trap, stiekem keek ik op en zag Doua. Zonder dat iemand het doorhad trok ik aan haar huisjurk, waarna ze gilde, alsof haar leven eraf hing.

Zonder er bewust van te zijn, trok ik haar op, en rende met haar broers achter mij naar beneden. Voordat we bij de deur aankwamen hoorde we een schot, een oorverdovende schot.

Gechoqueerd keek ik naast mij en zag dat er vlak langs mijn hoofd was gemikt, snel draaide ik mij om en zag Khalil met een brede grijns staan.

"Ewaa neefie" riep hij luid, stiekem seinde ik Nasserdine, en Ramzi de deur toe. In een mum van een seconde gooide ik de deur open en rende met Doua op mijn rug naar buiten en Ramzi en Nasserdine achter mij.

Een tweede knal was te horen en niet snel erna een derde knal, zonder na te denken, rende ik naar de auto en zette Doua in de auto. Zonder naar haar om te kijken rende ik weer terug en zag Khalil vlak achter Ramzi staan, met een zakmes tegen Ramzi's rug aan.

Het leek net een film, khalil viel neer op de grond, verbaasd draaide ik mij om en zag Nasserdine met het pistool van khalil staan.

Hij is dood, Khalil is dood.

Verward schudde ik met mijn hoofd, dit kan niet, Khalil is dood. Zijn laatste daad was een moordpoging, hij hoorde een kans te krijgen, een kans om te veranderen.

"Doua!" Hoorde ik Ramzi opeens schreeuwen, hoelang stond ik na te denken? Als een speer rende ik naar de auto en zag Doua levenloos op de bank liggen, hoe heb ik haar niet zo opgemerkt?

Mijn hartslag versnelde, net moeite hield ik mijn ademhaling in controle, wanhopig keek ik Ramzi en Nasserdine aan, die met tranen in hun ogen, hun zusje aankeken.

Ik duwde hen aan de kant en bekeek Doua, het was het niet waard. Ze hoorde niet zo haar dood tegemoet te komen, dit verdiende zij niet.

Een hoofdwond, de kogel heeft haar hoofd doorboord.

Op dat moment stortte mijn wereld in.