La vérité - De waarheid

11

23 maanden later;

Samen met Ayman en Charaffedine liepen we een rondje, we hadden eindelijk weer pauze. "Pass me die gerrou even." Zei ik tegen Ayman terwijl ik plaatsnam op een tafel.

Hij haalde een sigaret uit zijn zak en gaf het mij met een aansteker. "Heb je niks sterkers?" Vroeg ik zuchtend nadat ik al een paar trekjes had genomen. "Niet doen bro, eenmaal aan die shit kom je er niet vanaf." Zei Charaffedine en trok me weer terug op de tafel.

Ze hadden gelijk, afgelopen maanden ben ik helemaal afgedwaald. Ik bid, en lees koran maar buiten dat rook ik nog steeds.

Morgen krijg ik mijn laatste uitslag, of ik geslaagd ben en officieel klaar ben met school.

Inmiddels ben ik al 19 jaar, ik zit al bijna 2 jaar hier binnen. Niks is veranderd, al bijna 2 jaar volg ik dezelfde dagroutine's en langzaam maar zeker word je er gek van.

Ze zeggen dat het je goed gaat doen even binnen zitten, op kracht komen en nadenken over je fouten.

Het tegendeel is waar, niks helpt hier. Je word mentaal en fysiek zwaar op de proef gesteld.

Als ik kijk naar 2 jaar geleden, toen ik 17 was bijna 18 was ik echt nog een kindje. Hierbinnen krijg je de harde realiteit te zien.

Om de paar dagen zijn er wel vechtpartijen, soms overkomt het zelfs dat iemand hier binnen word neergestoken. Dat is al 3 keer gebeurt sinds ik hier ben.

Als je alleen al medeplichtig bent word je in de isoleercel gestopt. Al bijna 2 jaar heb ik niemand van mijn familie kunnen spreken! Ik weet niet wat er allemaal is gebeurd in de familie, of ik nieuwe nichtjes of neefjes heb gekregen, of iemand getrouwd is.

Met niemand heb ik contact gehad, ik krijg nog wel vaak spullen binnen maar meer niet. Er mag geen enkele vorm van contact zijn, geen briefjes of iets dergelijks.

Over 1 maand mag ik eindelijk weer naar huis, ik heb de ruzies met Reda en Farah gemist. Het vechten om de afstandbediening, of zeuren tegen me moeder over het avondeten als ze weer eens mamita had gemaakt.

De kleine dingetjes mis je het meest, Ayman mag morgen weg en Charaffedine over 2 weken. In afgelopen jaren zijn we alle 3 zeer close geworden, en als we hieruit zijn ben ik er zeker van dat we nog contact zullen hebben.

We wonen toch alle 3 bij elkaar in de buurt, mijn oma's en opa heb ik ook erg gemist. Mijn oma van mijn moederskant woont het dichts bij ons dus haar zie ik het meest.

Nu dat al haar kinderen getrouwd zijn en zelf ook kinderen hebben, en ze geen man aan haar zijde heeft is ze vaker alleen. Vandaar dat ik haar zo vaak mogelijk bezoek, ik weet niet of ik haar als ik vrij ben haar onder ogen durf te komen.

Ik was de enige kleinkind die het meest op bezoek kwam, bijna elke dag als het kon en ze probeerde ook zo vaak mogelijk bij mijn wedstrijden te komen.

Zie je het al voor je, een Marokkaanse oude vrouw bij de kickboks wedstrijd van haar kleinzoon? Komt niet vaak voor, en daarom hou ik zoveel van haar. Nooit heb ik haar pijn zien lijden, althans dat probeert ze.

Als ik bij haar logeer hoor ik haar af en toe huilen in haar slaap, ze heeft het dan niet eens door. Soms zegt ze zelfs de naam van haar ex-man, het bezorgt me wel rillingen.

Stiekem, diep van binnen zou ik me opa wel eens willen zien. Het gevoel hebben dat je 2 opa's hebt die van je houden en je alles zouden geven. 2e vaders eigenlijk, ik ben God wel zeer dankbaar dat ik een vader heb.

Zelf denk ik dat het komt dat mijn oma gewoon Nederlands spreekt, waardoor ik en mijn andere nichtjes en neefjes betere contact met haar hebben.

Elke familie heeft zo zijn ups en downs, de mijne bijvoorbeeld. Mijn opa van mijn vaders kant heeft al jarenlang de ongeneeslijke ziekte, Reuma.

Dan krijgt mijn vader een ongeluk en was jarenlang verlamd, maar God is groot en heeft ervoor gezorgd dat het beter met hem gaat.Ik vraag me wel af of hij nu normaal loopt.

Of iedereen thuis gelukkiger is dan tevoren.