La vérité - De waarheid

19

Nadat Doua's moeder was vertrokken, besloot ik toch om naar binnen te gaan. Ik klopte eerst een paar keren, waarna ik naar binnen liep. Doua zat voor zich uit te staren, ze had mij niet gehoord.

Haar hoofddoek had ze snel om haar hoofd gewikkeld, ik liep naar de stoel naast haar. Nog steeds keek ze mij niet aan, ze lag er dood bij. Haar ogen stonden dof, en ze was bleker dan de laatste keer dat ik haar zag.

Ik pakte haar hand vast en aaide erover heen, ze draaide haar hoofd om en keek me strak aan. Toen pas merkte ik het op dat ze aan het huilen was, haar ogen waren helemaal rood, en er waren gewoon traan sporen op haar wangen.

We keken elkaar lang aan, geen van ons beide wou wegkijken. Ik stond op en gaf haar een knuffel, ze sloeg haar armen over mijn schouders heen en hield haar hoofd tegen mijn borstkas aan, en ze begon te snikken.

"Ssst het komt goed." Zei ik zachtjes en aaide over haar rug. We werden verstoord door een verpleegster die binnen kwam lopen, ze liep ongestoord verder de kamer in met wat spullen.

"Je moet even douchen, en dan deze zalfje smeren om de wond heen. Je kunt zonder die verband douchen, het is mogelijk dat het nog een beetje bloed maar dat is niets ernstigs. Ik kom over een half uurtje terug om nieuwe verband te leggen." Zei ze waarna ze de zalf op de tafel legde en wegliep.

"Kun je het zelf?" Vroeg ik. Ze knikte beschaamd en probeerde op te staan, wat niet lukte. "Ik ga je helpen, wacht even." Zei ik waarna ik naar buiten ging. "Zuster!" Riep ik door de gang, waarna diezelfde verpleegster weer terug liep.

"Ja?" "Je moet haar helpen, ze kan het niet zelf." Zei ik en liep de kamer weer binnen voor ze iets kon zeggen. Ze liep achter me aan en keek mij en Doua verbaasd aan.

"Ehm maar u bent toch haar man?" Vroeg ze verbaasd, waarna ik Doua van de schrik hoorde hoesten, ik draaide me om en keek haar met een grijns aan.

Haar blik integendeel, ze keek me boos aan. "Nee hij is niet mijn man." Zei ze waarna de verpleegster zich verontschuldigde en naar haar toe liep.

"Ga weg dan! Je kunt zo terug komen." Zei Doua beschaamd. Ik lachte en liep hoofdschuddend haar kamer uit. Ik besloot langs de apotheek voor haar te gaan, en ook kleding voor haar te halen.

Op mijn gemak liep ik het ziekenhuis uit, naar mijn scooter. Ik keek nog om mij heen en zag geen politie, gelukkig maar. Met een hoge snelheid reed ik richting de apotheek in haar wijk, waarna ik haar medicijnen had opgehaald en richting haar huis erna reed.

De scooter parkeerde ik bij haar voordeur en ik zag dat de deur open was en er overal water op de grond lag. "Galtou!" Riep ik door het huis heen waarna ik haar zag aan komen lopen, in een huisjurk die opgehesen in haar typische zwarte legging zat en haar hoofd zat precies zoals de vrouwen in Marokko dragen als ze schoonmaken.

"Niet lachen emshoen (sukkel)" zei ze lachend waarna ik het uitproestte van het lachen. "Ik kom kleding voor Doua halen." Zei ik na het lachen waarna ze haar kamer aanwees.

Stiekem liep ik met mijn sokken over het gedweilde stukje, voordat Galtou het zou opmerken. Langzaam liep ik over de gang en twijfelde tussen de 3 deuren, na even te twijfelen besloot ik de 2e deur te openen en dat was de badkamer.

Verkeerde kamer dus, de 3e kamer was de kamer van Doua. Het was best ruim, ik had het kleiner verwacht door de grootte van hun appartement. Je ziet dat geld niet uit de lucht komt vallen bij hun, maar ze leven ook niet met erge geldproblemen.

Uit haar kast haalde ik wat simpele kleding,pyjama's aangezien ze toch niet naar buiten gaat. Uit haar la pakte ik ook een paar extra hoofddoeken en wat sokken.

Na gedag te hebben gezegd tegen de moeder van Doua, sprong ik weer op mijn scooter richting het ziekenhuis.

Na Doua haar spullen te hebben gebracht, en even met haar te hebben gezeten besloot ik om terug naar mijn moeders kamer te gaan.

Ik ben er nog niet klaar voor om Anissa nog een keer te zien, of vast te houden. Mijn schuldgevoelens kroppen zich dan ook gelijk op, aangezien ik er niet was voor haar, mijn broertje, mijn zusje, voor mijn hele familie.

Het ergste van alles, mijn over-grootoma, dat doet me het meeste pijn. We hadden misschien niet de beste band, maar ondanks alles blijf je aan elkaar gelinkt.

Ik heb besloten om niet over 2 weken naar Marokko te gaan, met de auto, alleen moet ik Charaffedine en Ayman nog contacteren.

Ik weet niet hoe ik het zou moeten regelen met de rest hier. Kan ik mijn broertje en zusje wel achterlaten hier, ik bedoel zusjes. Mijn moeder ook, haar kan ik toch niet achterlaten?

Het enige wat mij de neiging geeft om naar Marokko te gaan, is om rust te nemen. Alles op een rijtje te zetten, en waar kan dat beter dan in mijn vaderland, Marokko. 

Totdat mijn moeder is ontwaakt uit haar coma, en dat ik mijn familie in Frankrijk heb bezocht, en Anissa uit het ziekenhuis mag, vertrek ik pas voor even naar Marokko, ook om de graf van mijn over-grootoma te bezoeken.

Ik moet het leven weer oppakken.