La vérité - De waarheid

18

Een dokter kwam aanlopen "familie Bouyhmed?" Ik liep snel naar Doua's moeder toe en we liepen samen naar de dokter toe.

Hij wenkte ons om hem te volgen, bij een kamerdeur stopte hij en pakte een paar documenten bij.

"We hebben mevrouw Bouyhmed onderzocht, en geopereerd. Gelukkig was de operatie geslaagd, maar ze zal voor een tijdje last hebben van veel dingen, zoals lopen, niezen, hoesten etc. Ze krijgt pijnstillers die ze 3 maal per dag moet innemen, voor of na het eten. Het kan dat ze pijn heeft bij het eten, maar het is belangrijk dat ze niet ondervoed raakt. Ze moet ook op z'n minst één keer per dag even wandelen, om sneller te revalideren. Ze moet ook veel rusten en tijdelijk stoppen met werk of school." Zei hij waarna hij een recept aangaf, die moet je bij de apotheek afgeven om de medicijnen op te halen.

We bedankten hem en hij vertrok, de moeder van Doua ging de kamer binnen, en ik besloot om nog even buiten te staan. Om meerdere redenen, ten eerste ze heeft hoogstwaarschijnlijk geen hoofddoek op, en ik wil haar niet in schaamte brengen, en ten tweede ik negeerde haar toen ze mijn hulp nodig had, en nu kom ik dood leuk opdagen?

Zuchtend nam ik plaats op een stoel in de gang en ging met mijn handen door mijn haren. Tranen vielen naar beneden, zonder stop, me ogen voelden opgezwollen, en ik had totaal geen zin meer in het leven.

Mijn zonnebril deed ik weer op, zodat niemand ziet dat ik huil, ook al is het apart om een zonnebril in een gebouw te dragen.

Ik begon zachtjes koran te reciteren en voelde me wat rustiger van binnen, en de gedachte dat ik niet meer wil leven verdween gelijk. Ik moet God dankbaar zijn ondanks alles, het kon allemaal erger zijn, en ik deed ook gelijk wat smeekbedes.

Na 1 uur te hebben nagedacht, kwam de moeder van Doua de kamer uit. Ze schrok toen ze mij zag, en liep gelijk mijn kant op. "Naoufal, maak jezelf niet kapot 3afak (a.u.b). Het is allemaal el mektoub (het lot), geloof me. Het zal allemaal goed komen op een dag, dan kijk je terug naar nu en zul je beseffen hoe sterk je uit deze situatie bent gekomen. Hou je vast aan je deen (geloof) en het zal allemaal goed komen, beloof je mij dat?" Zei ze en ze trok me in een knuffel.

Ik bukte een beetje en sloeg ook mijn armen om haar heen, "ik moet naar huis, het is een bende daar. Mijn ma.. Ow Ehm laat maar ik moet gaan." Zei ze snel voordat ze haar zin afmaakte, ze trok zich snel los en wou weglopen tot ik haar bij haar arm vasthield.

"Galtou, vertel me alles. Ik wil dit alles begrijpen, ik zal jullie beschermen." Zei ik, waarna ze stil naar de grond keek. Na even begon ze te praten.

"Mijn man was enkele jaren geleden vreemd gegaan, ik wou hem toen verlaten. Natuurlijk liet hij het niet toe en bedreigde mij, maar ik dacht dat hij maar wat zei, dus besloot ik toch van hem te scheiden. Doua was toen 13 jaar, mijn 2 zonen die toen 15 en 17 waren, werden die dag boos toen ik zei dat ik van hun vader zou scheiden. Ze wisten het hele verhaal niet, en ik wou niet dat ze erachter kwamen, want ondanks alles het is en blijft hun vader."

Ze slikte even en ging zitten, ik volgde haar en ging ook zitten. "Mijn man ging hertrouwen en mijn kinderen hadden de keuze om of met hem te wonen en zijn nieuwe vrouw, of bij mij te blijven en hij maakt het hun leven zuur. Toen kwamen mijn zonen erachter dat hij vreemdging, en waren ze woedend op hem. Ik heb hun alle 3 gesmeekt om bij hem te wonen, mijn kinderen wou ik niet zien lijden. Tot mijn zonen zich raar begonnen te gedragen en op een dag, opeens vertrokken. Dat was 2 jaar geleden, ze waren 19 en 21. Ze hadden een eigen appartement gekocht in Utrecht, ik kwam achter hun adres en ging erheen. Ze gooiden mij hun huis uit, en zweerden dat als ik nog ooit contact met hun zou opnemen ze hun zelf en Doua wat aan zouden doen, en ze weten dat mijn kinderen alles voor mij betekenen. Doua bleef bij mij, ze was geïsoleerd van de buitenwereld, en was alle hoop in de mensheid verloren."

"Afgelopen jaren ging het beter, vooral toen jij die dag langskwam. Jij was de eerste jongen sinds al die drama die ze vertrouwde, of überhaupt een mens vertrouwde buiten mij. Tot jij werd opgepakt, en ze weer de oude Doua werd, je had een goeie impact op haar Naoufal. Adam, Reda en Doua werd closer en zochten steun bij elkaar. Ze wou je graag komen opzoeken, en laten weten dat je er niet alleen voor stond, maar zoals je weet mocht er geen contact met jou worden opgenomen." Zei ze en ze zuchtte hard.

Een jaloers gevoel drong mijn lichaam binnen, ze werd closer met Adam en Reda. Waarom voel ik me zo? Het zijn me broertje en neefje, waar maak ik me druk om.

"Ze nam het vaak voor je op, als mensen slecht over je spraken, toen ontmoette ik je moeder op de markt. We werden goeie vriendinnen, en Doua en ik gingen vaak langs. Het waren leuke tijden, maar je moeder ging kapot, al wou ze het niet laten zien. Je tante Djennah en ik, wouden je moeder helpen, tot dit alles gebeurde. Je moeder zag Doua als haar dochter, dus Doua ging weer kapot toen het slecht met je moeder ging. Vandaag zou ze snel naar de bibliotheek gaan, maar ik zag haar op een afstandje toen ik in de stad was. Het was mijn man, zijn beste vriend zijn zoon.

Ik rende haar kant op en merkte het op dat hij iets tegen haar zei en ze snel wegliep, en hij dreigend achter haar liep. Ik zag dat hij haar in een steeg duwde, en toen werd ik naar achter gegrepen door mijn ex-man. Hij trok me mee zijn auto in richting mijn huis, waar hij mij in elkaar sloeg en het hele huis overhoop haalde.

Daarna vertrok hij en werd ik gebeld dat Doua was neergestoken, in de ambulance kon ze nog net zeggen dat die jongen haar wou verkrachten maar ze hem tegenhield en hij haar in haar buik neerstak. Dat was het, ik ga nu naar huis en laat het allemaal regelen, ga jij maar bij haar langs." Zei ze en liep weg voor ik nog iets kon zeggen.

Is dit het leven dat we leven?