La vérité - De waarheid

7

Zuchtend keek ik de docent aan, zoals altijd had hij een hekel aan mij. "Ik ben me tas vergeten uit de haast." Zei ik en wou naar mijn plek lopen tot de docent me tegenhield. "Je komt 3 weken niet, dan nog eens te laat mijn les binnen en zonder boeken?! Opgedonderd! Als jij het einde van het jaar haalt is het een wonder!" Riep hij woedend.

Hem negerend nam ik plaats achterin, alleen. De docent wist dat het geen nut had om in discussie te gaan dus ging hij verder met zijn les. Aan de andere kant van het lokaal zat dat ene meisje van toen straks. Ze keek me strak aan waarna ik naar haar knipoogde en glimlachte.

Ze schudde haar hoofd en focuste zich weer op de docent. "Psst, Naoufal. Wil je een blaadje en pen?" Vroeg Karima, een leerling. Ik knikte waarna ze me paar blaadjes gaf en een pen, ik bedankte haar met een knikje en begon de aantekeningen van het bord over te schrijven.

Het helpt wel dat ik goed ben in economie dus begreep ik de stof snel en was de docent niet meer boos. Na de uitleg mochten we met anderen werken, en hoorde ik een paar vrienden van mij mijn naam roepen.

Toen de bel ging stond ik snel op en rende zowat naar de deur. Het meisje, wiens naam ik nog steeds niet weet, stond voor mij. "Vertel, wat is je naam eigenlijk?" Geschrokken draaide ze zich om, en sloeg me op me borstkas. "Tering man, je laat me schrikken." Zei ze lachend.

"Het kan lachen?! Wow, maar vertel je naam." Ze schudde haar hoofd "Doua Bouyhmed, jij?" "Naoufal Bensaidi." Zo begonnen we een gesprek en liepen we naar de hal. Na een paar minuten kwamen Reda en Adam. Dua wou opstaan en weglopen tot ik haar bij haar arm vasthield.

"Ze doen je niks, blijf zitten. Het was net gezellig." Zei ik. Ze knikte maar wat en ging zitten. Adam en Reda keken me verbaasd aan maar herstelde zich weer en richtte zich op Dua.

Ze stelden zichzelf voor en ze konden het ook gelijk goed vinden met Doua. Lachend keek ik Doua aan, die net vertelde hoe ze ooit van een scooter viel. Ze had een typisch Marokkaanse lach, waarin het lijkt alsof diegene die lacht aan het stikken is.

Zelf kon ik er niks van zeggen, want ik heb ook niet de meest mooie lach. Tot Reda begon te lachen, zijn lach is net een varkens lach. Geen van ons allen heeft een normale lach wat ervoor zorgt dat we nog harder moeten lachen.

Toen de pauze voorbij was groette ik nog wat andere jongens die ik tegemoet kwam en liep samen met Doua naar Nederlands.

"Eh dwerg we hebben uitval!" Riep ik blij nadat ik mijn rooster had gecheckt. "Wie noem je hier dwerg?!" Riep ze verontwaardigd. "Jij met je 1 meter 2." "Dat jij 2 meter bent betekent niet dat iedereen zo lang is. Lange jan!" Riep ze en ze sloeg me op mijn arm, waarna ik mijn armen ophief als teken dat ik me overgaf.

Aan het einde van de dag stond ik bij de schoolpoort te wachten op Adam, en zoals gewoonlijk moest hij weer eens nablijven. Net toen ik de scooter wou opstarten zag ik Doua aankomen lopen. Haar hoofddoek wapperde in de wind en ze had een glimlach van hier tot aan Tokio waardoor haar hamster wangen weer eens tevoorschijn kwamen. 

Ik zou gokken dat ze 1,60 is, en een postuur heeft ze wel. Ze is heel anders dan ieder ander meisje, met haar kun je wel lachen zonder dat ze opeens begint te plakken. Dat heb ik vaker gehad en daarom ging ik minder met meiden om, maar zij is net Adam en Reda samen alleen rustiger.

Ze heeft de humor van Adam en de irritante trekjes van Reda. Verbaasd keek ik haar aan toen ze kwam aanlopen. "Vanwaar die glimlach op je gezicht, a tamzyant (kleintje)" "voor de duidelijkheid ik ben niet klein, en ik heb een goed voor mijn profielwerkstuk! Dus ik mag gewoon meedoen aan de examens!! Onze mentor had me voor niks hartaanval gegeven." Riep ze blij en zwaaide met de papier in haar handen.

Lachend gaf ik haar een boks en zei haar dat ze achterop moest springen. Ik stopte voor haar deur waarna ze afstapte, voor ik het wist werd haar deur gelijk opengegooid. Even dacht ik dat het een broer of vader van haar zou kunnen zijn, godzijdank niet. Het was haar moeder, die met hetzelfde glimlach als Doua heeft naar me zat te kijken.

"Kom binnen, kom!" Zei ze blij. "Nee hoeft niet, galtou (tante)" antwoordde ik beleefd met een glimlach. "Nee kom binnen! Ik laat je niet in de kou naar huis gaan, het zal zo regenen!" Zei ze weer en ik gaf toe. Doua probeerde har lach in te houden en ik porde stiekem in haar zij, waarna ze het niet meer inhield en in mijn gezicht het uitproestte van het lachen.

Samen met Doua liepen we naar de woonkamer waar haar moeder al van alles op tafel aan het zetten was. "Shokran (Dankje), voor alle moeite die u doet galtou (tante) maar het is echt niet nodig!" Zei ik toen ik haar thee zag inschenken. "Vertel, wie ben je?" Vroeg ze met een glimlach en ik zag haar nog sneacky naar Doua kijken.

Niet wetend wat voor problemen er aan zitten te komen.