La vérité - De waarheid

8

Haar moeder keek me nog afwachtend aan, "Naoufal Bensaidi." Zei ik zachtjes. Bang dat ze weet over mijn situatie. "Ah ik heb wel van je gehoord, geen zorgen. Ik denk niet over je zoals de rest." Zei ze met een glimlach.

Samen met Doua en haar moeder bleef ik paar uren praten en lachen. Hetgeen wat mij verbaasde was, waar was haar vader of broertjes, zusjes, broers, zussen? Daar waren ze beide stil over, en ze ontweken het onderwerp ook.

Daar zal ik hoe dan ook achterkomen, al zou ik willen van niet.

Rond een uur of tien besloot ik om naar huis te gaan, en binnen 10 minuten was ik thuis. Er hing een bepaalde sfeer toen ik binnenliep, maar of het een goede of een slechte was?

Mijn vader zat op de bank met een stapel papieren op zijn schoot, en mijn moeder was bezig op haar leptop. Ze heeft zeker een neiuwe zaak, de reden dat mijn moeder niet mijn zaak afhandelt is omdat, het te emotioneel verwikkeld zal zijn voor mijn moeder.

Ze wou mijn zaak afhandelen maar ik heb afgewezen en Sabah gevraagd, ik wil niet dat mijn moeder er meer om stresst. Sabah vertrouw ik ook, ze is als een tante voor mij.

Mijn moeder keek op, en toen pas merkte ik haar rode ogen, en de wallen onder haar ogen. Mijn gevoel zegt, ren nu door de deur weg naar buiten.

"Hier" zei mijn vader dwingend en reikte een papier uit naar me. Met een frons nam ik het aan en begon te lezen.

-

"Na aanleiding van meerdere overtredingen van de wet, zal Naoufal Bensaidi 4 jaar zijn straf moeten uitzitten in de  De Penitentiaire Inrichting (PI) te Lelystad. De heer Bensaidi word als jongvolwassene gestraft, ondanks dat hij minderjarige is. De heer Bensaidi is meerdere keren dezelfde overtreding begaan."
Zei de rechter en hij sloeg met de hamer op zijn tafel.

Gechoqueerd keek ik naar Sabah, ze probeerde nog tegen de rechter in te gaan. "Rechter! Kan ik iets toevoegen!" Riep ze door de drukte heen. De rechter knikte en sloeg meerdere malen met de hamer en vroeg om stilte. "Mijn cliënt handelde uit zelfverdediging en de voorgaande overtredingen bestonden ook uit zelfverdediging. Hij is nog minderjarig en moet zijn school nog afmaken!" Zei ze en ze ging weer zitten.

Na wat geroezemoes tussen de officier van justitie, en de rechter sprak de rechter. "Hierbij een strafvermindering voor de heer Bensaidi, 2 jaar voorwaardelijk en scholing tijdens de straf!" Sabah knikte en ging weer naast me zitten.

De zaal was leeg, buiten mijn familie. Aangezien deze zaak word afgehandeld bij de kinderrechter is het verboden om pers in de zaal toe te laten en enkel familieleden mogen erbij.

Dat is maar beter ook, ik weet zeker dat er pers buiten staan. Iedereen kent mijn vader, hij is in zijn jongere jaren vaker op televisie geweest. Zijn ongeluk had ook voor zeer veel media aandacht gezorgd, en nu. Zijn zoon die in zijn voetsporen stapt, beland de gevangenis is. Een interessante verhaal voor de mensen buiten, maar voor mij en mijn familie een kwelling.

Mijn moeder rende mijn kant op en omhelsde mij stevig. Ze liet me los en begon te krijsen en schreeuwde tegen de rechter. Ik draaide me om, ik kon het niet aanzien. Mijn hart kom het niet verdragen. Garou (oom) Sabir, mijn moeders broertje rende naar haar toe en omhelsde haar.

Mijn vader kwam met zijn krukken aanlopen, laatste tijd gaat het beter met mijn vader. Hij heeft weer gevoel in zijn benen, nu is het kwestie van snel revalideren. Hij gaf me een knuffel en een schouderklopje. "Ik ben niet trots op je Naoufal, onthoud dat. Je bent vaak genoeg gewaarschuwd, nu moet je voor je fouten boeten. Je hebt geluk dat we je niet de rug toekeren, leer van deze fout en doe je best om eerder eruit te kunnen en leer goed! Je moet nog leven na dit allemaal!" Zei hij en draaide zich om naar mijn moeder.

Reda, Adam en andere neven, nichten, oom en tantes kwamen mijn kant op en namen om de beurt afscheid. Verbaasd keek ik om me heen, en zocht Farah. "Meekomen, je hebt je afscheid genomen." Riep de agent die de hele tijd naast mij stond. "Nee wacht! Me zusje! Farah!" Riep ik door de zaal heen. Ik zag een klein meisje tussen de familieleden aan komen rennen.

Met mijn armen wijd open, en hurkend nam ik haar in mijn armen. Ze begon te huilen, en te huilen, ze trilde helemaal. "Het komt goed, binnenkort ben ik terug ja, ik ga alleen op een soort vakantie." Zei ik om haar gerust te stellen. Ze keek me boos aan "ik ben niet dom! Je zit in de gevangenis Naoufal!" ik was vergeten dat ze 9 was en geen 6-jarige meer.

Het deed me pijn om haar stem zo zacht, en gebroken te horen. Er zat niets anders op, ik knuffelde haar nog een keer en ze wou omdraaien. "Farah wacht! Kom hier! Farah!" Riep ik. Ze draaide zich verbaasd om en keek me aan. Ik maakte mijn armband los en deed het om bij haar. Na de armband op haar maat te hebben vastgezet gaf ze me een kusje op mijn wang en rende naar de deur.

Haar zachte, gouden pijpenkrulletjes sprongen met haar mee. Ik zie haar ogen weer voor me, ze was kapot. Dat al op een 9-jarige leeftijd.

Mijn armband zal haar wel het gevoel geven dat ik altijd bij haar zal zijn