Hij bloost en lacht naar me. Is dat alles? Denk ik. Dan gaat de bel: 15:00. Plotseling pakt Rowan mijn hand. "Sjjt, niks vragen ik wil je wat laten zien." Ik laat me meetrekken en plosteling staan we buiten, waar het met bakken uit de hemel valt. Nog steeds houd hij mijn hand vast en dan maakt het me niks meer uit, ik vlecht mijn vingers door de zijne. Hij beantwoordt mij door de grip steviger te maken. We stappen een zijpaadje van het bos in. Nu begint hij te rennen waardoor ik dat automatisch ook doe. We rennen met onze natte haren en verstrengelde handen door. Ik laat me leiden door Rowan. We stappen allerlei zijweggetjes in en op gegeven moment zijn we op een open plek. En in het midden staat een boom. Een boom waar een boomhut in gebouwd is. Het regent nog steeds maar in de zomer zou het er vast nog mooier uit zien. Dan gaat hij langzamer en samen lopen we richting de boomhut. Ik ben de eerste die wat zegt: "Heb je die zelf gebouwd?" Even glimlacht hij en zegt dan: Ik heb hem toen ik klein was met mijn opa gebouwd, ik was toen een jaar of 7." Dan verandert zijn gezichtsuitdrukking en lijkt het even alsof hij moet huilen. Hij herpakt zichzelf en zegt: "Mijn opa overleed een jaar later. Wij waren de enige, de enige twee die van deze plek afwistte. Zelfs Kevin weet hier niks van."
"Sorry!" Van schrik laat ze zijn hand los. "Ik wist dat niet van je opa." Maar Rowan heeft haar hand alweer opgezocht en vlecht zijn vingers er weer doorheen. Ondertussen zijn we bij de boomhut 3. "Waarom? Waarom laat je dit aan mij zien?" Hij wacht met zijn antwoord en helpt me de hut in. "Omdat," begint hij.
JE LEEST
The boy who changed my life (HERSCHRIJVEN)
Любовные романыVoordat onze aanraking compleet is fluistert hij: "Voor altijd." Ik lach en zeg: "Zeker weten." Dit is een verhaal dat gaat over een meisje van 14 genaamd Annabel. Ze heeft haar verleden achter zich gelaten en Annabel is begonnen met voetballen door...
