The boy who changed my life (HERSCHRIJVEN)

-

Ik sta op en leun op mijn ellebogen, kijkend naar de lucht. Vanuit mijn ooghoeken zie ik haar op haar zij rollen. Ze kijkt naar me. "Wanneer beginnen jullie met voetballen. "Met een paar weken" Is het antwoord. Ik knik langzaam. "Ik had je net wel te pakken." Zegt ze lachend. Ik lach net zo hard. Dan hoor ik haar telefoon afgaan en ze zegt: "Mijn vader, ik moet gaan." Bij het woord vader krimp ik ineen. Ze kijkt me met een vragende blik aan. "Niets belangrijks." Zeg ik. Ik glimlach flauwtjes. "Ik breng je thuis." Ze knikt. Ik sta op en trek haar aan haar handen omhoog. Ik kijk naar haar en veeg haar haar uit haar ogen en geef haar een kus op haar voorhoofd. Ze legt haar hoofd op mijn schouders. "Annabel, je bent het beste wat me ooit is overkomen. Ze glimlacht tegen mijn schouders aan.

We lopen naar de fietsen. "We moeten vaker voetballen" zegt ze glimlachend. Ik ben in gedachten verzonken en luister met half oor. "Rowan?" " Uh ja,ja." Ze vraagt niet door.

Ik ben nog nooit bij haar thuis geweest, dus ik fiets maar wat achter haar aan. Ze gaat naast me fietsen en steekt haar hand uit. Ik pak haar hand. Met verstrengelde handen fietsen we naar haar huis. Als we er zijn geeft ze me een kus en ze loopt naar binnen. Ze kijkt achterom en zegt: "ik hou van je" Voordat ik iets terug kan zeggen heeft ze de deur al dicht gedaan. Ik draai mijn fiets om en fiets met haar woorden in mijn hoofd naar huis.

Als ik op mijn kamer lig zeg ik tegen mezelf: "ik hou meer van jou, dan van wie dan ook Annabel. En dan val ik in slaap.