The boy who changed my life (HERSCHRIJVEN)

-Annabel

"Uh..." Gaat mijn moeder verder. Dan kijk ik naar Rowan: "En Daan en Grace?" Hij glimlacht gemeend en maakt mijn zin af: "Kunnen ook bij mij terrecht." Grace schud haar hoofd en gaat voor Daan staan: "Broertje, wil je misschien met mij mee naar mijn appartement?" Ik lach naar mijn zus. Daan knikt heftig zijn hoofd. Grace kijkt kort naar mij en glimlacht. 
"Als jij het aankan Annabel, mag je van mij gaan." Zegt mijn moeder dan. Rowan kijkt me blij aan en ik kijk terug.
"Komen jullie ook?" Vraagt Rowan dan aan Kevin en Julia. Ze grijnzen, kijken elkaar even aan en zeggen tegelijk: "Zeker weten."
"Als u nu vertrekt komt u ergens rond 2:00 aan in het hotel dat we voor een nacht hebben gereserveerd voor u en uw vrouw. U kunt dan even slapen, en om 9:00 staat u in het ziekenhuis in Limburg." Jack en Anita knikken kort en lopen met de dokter mee. Daan en Grace volgen. We blijven met zijn vieren achter en praten nog wat.

Rowan pakt de sleutel en opent de deur. Hij loopt naar me toe aangezien ik in een rolstoel zit en hij rol me naar binnen. Julia en Kevin wandelen achter ons aan. Kevin maakt het zich gemakkelijk en gaat liggen waardoor de helft van de bank bezet is. Julia rent er naar toe en gaat op zijn buik zitten. Kevin doet alsof hij stikt en Julia staat nep-beledigd op want zo zwaar is ze niet. Rowan die achter me staat, moet heel hard lachen en ik kan ook geen grijns verbergen. Kevin gaat zitten en nodigt Julia uit om op zijn schoot te gaan zitten. Ze accepteert het aanbod en gaat comfortabel op Kevins schoot zitten.
Rowan rolt me naar de bank en helpt me uit de rolstoel. Ik kreun van de pijn. Rowan schrikt en ik fluister hem toe: "Geen zorgen, het gaat wel." Hij weet dat ik het niet meen en hij legt me rustig op de bank neer. Wow dat duurde lang voordat ik weer zat. "Wauw, jij hebt veel gedult met mij." Hij legt zijn vingers onder mijn kin en kust mijn neus. "Al duurde het een uur voor je zat, ik help je." Ik glimlach oprecht en kus zijn lippen. Hij kust me terug. Ik leg mijn hand op zijn wang en trek hem naar me toe, wat ik beter niet had kunnen toe. Een pijnscheut gaat door me heen. Hij laat me los en kijkt me bezorgd aan. Ik til mijn shirt op, wat niet helpt, want er zit verband omheen dat elke 3 uur schoongemaakt moet worden. Ik zucht en leg mijn hoofd in mijn nek. Rowan fluistert: "Het spijt me zo." Ik kijk naar hem en zeg: "Rowan, zeg nooit sorry voor iets waar je niks aan kunt doen." Ik kus hem weer maar dan iets rustiger.