The boy who changed my life (HERSCHRIJVEN)

-

We laten los en kijken naar Kevin en Julia die blijkbaar in een gesprek zitten. Ik kijk naar de klok en zucht. Mijn ouders gaan helemaal naar Limburg voor die stomme medicijnen. Waarom hebben ze niet gewoon een stom wondermiddel waardoor het allemaal in één keer beter is. Ik leg mijn hoofd weer in mijn nek omdat dit de enige positie is waardoor ik mijn buik niet voel. Ik zucht zwaar, wat me ook pijn doet. Ik draai me naar Rowan en zeg: "Rowan, kan ik misschien al gaan slapen." Hij glimlacht licht en knikt zijn hoofd. De rolstoel kan niet mee naar boven dus legt hij zijn ene hand onder mijn nek en zijn andere onder mijn knieholtes. Ik sla mijn armen om zijn nek. Hij draagt me zonder enige moeite naar boven zonder dat ik de pijn voel, wat me nogal verbaasd. Hij loopt naar een kamer en duwt met zijn voet de deur open. Er staat een mooi groot wit tweepersoons bed in een grote kamer. De muren zijn zwart/grijs en de nachtkasjes behoren tot de zelfde kleur als het bed. Ik kijk mijn ogen uit en neem alles in me op. Dit is vast de kamer waar zijn moeder slaapt. Hij legt me rustig en teder op het bed en ik leun tegen een kant van het bed en kijk naar Rowan. Hij gaat zitten en kijkt naar zijn voeten. Hij voelt zich nog steeds schuldig. Het scheelt dat ik mijn pyjama al aan heb, dus dat is geen probleem. Uit het niets fluistert hij heel zacht één woord: "Dankjewel." Ik kijk naar mijn handen en kan een glimlach niet onderdrukken. Hij weet wat ik gedaan heb en hij weet ook waarom. 

Ik klop op het plekje naast me en hij gaat voorzichtig zitten. ik pak zijn hand en hij vlecht zijn vingers door de mijne. "Je mag wel naar beneden gaan hoor, alleen de hele tijd met mij bezig zijn is ook saai." Hij schud zijn hoofd en zegt: "Ik doe niets liever." Ik ga liggen op het kussen en voel de pijn in mijn buik. Ik kreun. Als dit de hele tijd zo doorgaat, kan ik vannacht niet slapen en als Rowan bij mij blijft dan hij ook niet. "Blijf je bij mij, of ga je ergens anders slapen?" Hij kijkt verlegen weg en zegt zacht: "Als je het niet erg vind, blijf ik liever..." Ik glimlach en zeg: "Heel graag zelfs, maar ik houd je wel wakker met mijn gekreun denk ik." Hij grinnikt, ik ook maar stop al gauw want elke spier die in aanraking komt met een beweging doet me pijn. Hij gaat bij me liggen en slaat het deken over me heen. Zo sloom als ik ben en met veel pijn ga ik tegen zijn borst liggen. Als ik eenmaal mijn plekje heb gevonden voel ik de pijn niet meer. "Weltrusten." Fluister ik zacht. "Trusten Bella." Antwoordt hij en hij geeft me een kus op mijn haren

Eenkele minuten later, val ik in slaap.