The boy who changed my life (HERSCHRIJVEN)

-

"Kevin bel nu het alarmnummer." Ik zie hem nu misschien niet maar ik weet dat hij knikt en een paar seconden later hoor ik hem al praten.

Ik pak Annabels hand stevig vast en mijn blik staat emotieloos als ik kijk naar wat er nu voor me staat:

Mijn vader, met een bloederige vrouw in zijn armen, oftewel: Mijn moeder.

Een snee loopt van haar slaap naar haar wang, haar doorweekte shirt is rood van het bloed en haar ogen zijn gesloten.

"Julia, alsjeblieft neem Annabel mee." Ik voel dat Annabel in mijn hand knijpt en vastberaden nee schud. "Annabel, als dát. En ik wijs naar mijn vader. "Ook maar 1 vinger naar jou uitsteekt, moet hij weten dat hij dood is." Nee, dit was geen bedreiging, bluf of stoere praat. Dit was de woede die van binnen kookte. Annabel haar hese stem klinkt door de stilte van de gang: "Ik ga nergens heen." Ik schud mijn hoofd: Alsjeb-". Ze laat me niet uitpraten en haar stem breekt: "Nee."

Mijn stem klinkt kil als de volgende zin mijn mond verlaat: "Wat. Heb. Je. Gedaan." De blik in mijn vaders ogen toont een emotie die ik nog nooit gezien heb: Spijt. Hij mompelt iets en kijkt naar de grond. "Kijk me aan." Mijn stem klinkt dreigend en ik hoor achter me Julia naar adem happen. Langzaam verplaats mijn vader zijn blik naar mijn blik. Zijn ogen zijn waterig, wat mijn hart doet breken. Ik laat echter niks zien en Annabel klinkt weer: "Rowan, alsjeblieft help ze." Ik laat de woorden tot me doordringen en ik laat Annabel haar hand los. Ik neem mijn bloederige moeder in mijn armen en loop door de gang, naar de woonkamer en leg haar neer. "Kevin." Ik geef hem een blik en hij rent naar de gang. Ik houd mijn adem in maar algauw lopen Annabel en Julia ook de woonkamer in gevolgt door mijn vader. De sirenes echoën door de straten. Ik pak mijn moeders pols en voel een lichte hartslag. "Als er niet snel iets gebeurt, overleefd ze dit niet." Dan bedenk ik me alle momenten met mijn moeder samen. Even moet ik glimlachen maar dat houdt al snel op.

Dan kijk ik naar mijn vader die er verslagen bij staat. "Annabel, alsjeblieft kom hier heen. Julia, ga bij Kevin staan." Julia werpt een blik naar haar vriendin maar dan klinkt mijn stem weer: "Nu." Julia staat binnen no-time bij Kevin die zijn arm om haar schouder legt, terwijl Annabel zich langzaam verplaatst. Ik zie dat mijn vader haar probeert te helpen, maar voordat hij ook maar een centimeter dichter bij haar is schreeuw ik kil door de kamer: "Waag het niet." Ik loop naar haar toe en til haar voorzichtig op. Ik zie dat ze niet neer kan, ze staat op instorten.

Dan klinkt een deur die ruw opengedaan wordt en zo snel als ze gekomen zijn pakken ze mijn moeder en leggen haar in de ambulance. Niet weer, niet nog een keer. Ik zie dat mijn vader praat met de ziekenbroeder en hij loopt met hem mee. Voordat hij de woonkamer uit is fluistert hij: "Ik bel wel."

Verslagen leg ik mijn hoofd in mijn handen. Zeg alsjeblieft dat dit niet is gebeurt. Ik draai me om naar Annabel die kreunend op probeert te staan. Ik til haar op en zeg: "Laten we weer naar boven gaan."

Snel sluit ik de deur en draai het slot er weer op. Stil loop ik met een slapende Annabel in mijn armen ,met Kevin en Julia achter me aan.