The boy who changed my life (HERSCHRIJVEN)

-Annabel

Terwijl ik naar Aardrijkskunde loop komt er een gedachte in mijn hoofd: "Rowan zag er niet goed uit. Er is iets aan de hand. Hij had een schram in zijn nek. Ik zei er maar niks over maar ik moet met hem praten." Julia is er het eerste uur niet dus zit ik naast Yasmin. Ze is haar boek vergeten dus kijkt ze met mij mee. Het lesuur vliegt voorbij en ik zie Julia aanlopen. Ze omhelst me en fluistert: "Gefeliciteerd." "Dankjewel." Zeg ik blij. We lopen samen naar gym, pratend over gisteren.

We voetballen met gym, wat ik geweldig vind. Mijn cijfer vorig jaar was een 9,5. Ik heb iets met sport. Het gevoel dat je hebt als je beweegt. Na de les komt mevrouw de Berg naar me toe. Julia kijkt me aan en ik haal me schouder op. Ze maakt een teken dat ze op me wacht en mevrouw begint: "Er komen veel nieuwe brugklassers en ik wilde een voetbaltraining aan ze geven. Zou jij misschien mee willen helpen met trainen?" Ik geloof mijn oren niet. "Ja graag!" Antwoord ik blij. Ze glimlacht en zegt: "Mooi dan zie ik je morgen weer bij gym." Ik knik en ren naar Julia toe. Als ik het vertelt heb vertelt ze mij dat zij een workshop voor dansen mag geven. We lopen lachend naar de kleedkamer en ik hoor de bel. Ik zeg: "Gotta go." Ze knikt en ik snel me naar de kantine. Ik loop eerst naar de automaat en koop een stroopwafel. Ik draai me om en bots tegen een laatse jaar op. Ik mompel "Sorry" En loop met een rood hoofd door. Ik zie dat Rowan het zag en hij trekt een wenkbrauw op. Ik loop naar hem toe en omhels hem. Hij moet lachen als ik het hem vertel. "Je lacht me uit." Zeg ik beledigd. Maar dan kust hij me en maakt het me niet uit of hij me uitlachtte of niet. "Uhum." Het is Julia. We laten elkaar los. "Je was je stroopwafel vergeten." Nog roder dan ik al was pak ik de stroopwafel aan. Rowan gaat op dit moment stuk en pakt mijn stroopwafel af. Hij rent weg en ik ren hem achterna. Ik knal weer tegen dezelfde laatste jaar op en hij zegt met lage stem: " Lukt het?" Ik zeg lachend: "Nogmaals sorry." Ik loop boos achter Rowan aan en hij licht ondertussen lachend op de grond. Ik gris de stroopwafel uit zijn hand en neem een hap. "Ik ben wel gek dat ik nog met jou om ga." Hij trekt een pruillip en gaat op zijn knieën zitten: " Lieve mooie Annabel, kun je het mij ooit vergeven?" Ondertussen staat zowat de hele kantine om ons heen. Ik doe alsof ik nadenk en zeg dan: "Tuurlijk." Hij staat op en kust me. Hij kust me in het bij zijn van iedereen. Je hoort overal: "Ahhh.' En ik beantwoord zijn kus. We laten elkaar los en lopen hand in hand de kantine uit.