The boy who changed my life (HERSCHRIJVEN)

-

Ik voel dat iemand rustig aan mijn arm tik. Ik open mijn ogen en verwacht dat het zonlicht me tegemoet schijnt maar dat gebeurt niet. Ik kijk recht in Rowans ogen, hij glimlacht en zegt: "Je moet je verband verschonen." Mijn ogen worden groot en ik vloek binnenmonds. "Geen zorgen, ik heb de wekker gezet, anders was ik ook niet wakker geworden." Ik glimlach zo licht mogelijk.
Rowan staat van het bed op en ik hoor beneden nog stemmen. Zijn ze nog steeds wakker? Alsof hij mijn gedachten kan lezen zegt hij: "Ze hebben het daar beneden heel gezellig." Ik grinnik wat me een steek oplevert en ik trek een raar gezicht. Rowan komt aan met het verband en hij vraagt: "Moet ik helpen? Of doe je het liever zelf?" Ik denk even na over deze vraag maar schud dan mijn hoofd: "Wil jij het doen?" Hij glimlacht en ik probeer weer rechtop te zitten, wat opeens een stuk moeilijker gaat. Rowan helpt me en eindelijk zit ik.
Ik til mijn shirt op, waardoor mijn buik met het verband erom heen zichtbaar wordt. Ik weet eigenlijk niet of ik de wond wil zien. Ik voel hoe Rowans vingers zich om het verband binden en het verband er rustig aan het afdraaien is. Boven mijn buik, onder mijn rug, boven mijn buik, onder mijn rug. Langzaam wordt het verband rood en als het verband volledig weg is, hap ik naar adem. Mijn buik is om de wond heen paars en het lijkt alsof het een gat is. Wat het eigenlijk ook is. De dokter, wat zei hij ook alweer? "Het mes is er wel helemaal door heen gegaan." F*ck, er zit gewoon letterlijk een gat in mijn buik.
Rowan haalt een zalfje tevoorschijn en draait het dekseltje open. Dat heeft hij vast van de dokter gekregen. Hij kijkt me even aan en ik zeg: "Weet je zeker dat je dat met je blote vingers op dit." Ik wijs naar mijn wond. "Wilt smeren." Hij kijkt me aan en met een gemeende blik beantwoordt hij mijn vraag: "Ik doe alles voor jou." Zijn woorden doen me blozen en mijn kaken kleuren langzaam rood, wat door mijn bloedverlies extra zichtbaar is. Hij steekt zijn vingers in het potje en langzaam gaan zijn koele vingers over mijn buik. Hij doet het zonder me echt pijn te doen want ik voel haast niks. "Je moet even op je zij gaan liggen want het moet ook op je rug. Ik schrik: "is het daar ook zichtbaar dan?" Vraag ik. Rustig knikt Rowan en hij zegt: "Maar niet zo erg. Ongerveer zo groot." Hij maakt met zijn hand een gebaar dat ongeveer zo groot is als een voetbal. Ik schrik en mijn mond valt open. Hij moet lachen en zegt: "Nee, just kidding." Ik zucht opgelucht, vlak daarna kreun ik. Zuchten wordt nog eens mijn dood.
Dan maakt hij een gebaar dat ongeveer zo groot is als de nagel van je duim. "Zo groot ongeveer." Ik onderdruk een zucht. Ik leun op mijn ellebogen en probeer mezelf op mijn zij te rollen. Neem dat 'probeer' maar letterlijk, want het doet zo'n pijn. Rowan komt naast me zitten en zegt: "Til één van je ellebogen eens op." Ik doe met een beetje pijn wat hij zegt.
Rustig tilt hij me een beetje op waardoor ik het tocht op mijn rug voel. Vlak daarna glijden zijn vingers weer over de wond.
Als hij klaar is loopt Rowan naar een kamer (Ik neem aan dat het de badkamer is) en komt weer terug met schone handen. Ik voel me schuldig dat ik het hem heb laten doen. Ik schud mijn hoofd en zeg: "Sorry dat jij het voor me moest doen." Hij kijkt me streng maar zacht aan en zegt: "Bella, ik zorg voor je totdat je weer op de been staat dus is het mijn taak." Ik wil zuchten maar in plaats daarvan kreun ik heel hard. Ik draaide me verkeerd en het pijn stroomt gewoon door mijn aderen.
Opeens staat Rowan naast me en hij pakt een emmer. Eerst wil ik vragen waar het voor is maar dan voel ik het aankomen en spuug in de emmer. Hij pakt een vochtig en koud doekje en legt het in mijn nek. "Hoe wist je dat." Vraag ik zo zacht dat ik betwijfel of hij het gehoord heeft.
Ik voel dat het goed is en leun weer tegen de kant van het bed aan. "De dokter legde me uit dat je door de pijnscheuten die je krijgt, kunt gaan overgeven." Ik kijk hem verbaasd aan en lach zover ik kan: "Zuster Rowantje." Hij lacht en zegt: "That's my name."