Gül yüzünde çiçeklerin açtığı zamanlardı.
Her nefesin değeri bir kat daha artmıştı.
Gökyüzü maviliğini gözlerinin rengine boyamıştı.
Buğday tarlaları eskisinden daha sarıydı sanki.
Saçlarının renginden midir ? Bilinmez tabi...
İnsan diyordum ben hep
Ne garip varlık...
Diğer bir nefesle karışınca;
Ne denli sağır oluyor kulakları,
Ne ölçüde göremiyor artık gözleri,
Hep bir kör düğümle bitiyor sözleri...
Dipsiz kuyular vardır, bilirsin
Korkutur hep insanları,
Atlıyorsun bazen,
Hatta hiç inanmamana rağmen,
İşte böyle bir şey galiba sevgi dedikleri...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yelkenler Şişirilmiş, Fora !
PoetryŞiirlerimi sana yazıyorum, sanıyordum. Ben bunları; Sinemanın loşluğunda gülümsediğinde, İçimde papatya tarlaları açtıran Ellerini çekinerek tuttuğumda, Simsiyah gözleriyle bakıp gülen Tek bir lafıyla, Bütün yaralarımı iyileştiren kıza yazıyo...
