Bir gün,
Ansızın,
Biri çıkar gider içindeki şehirden.
Boşluk gibi kalakalırsın.
O an,
Tam o an,
Sözcükler vurulur,
Asılır sözcükler, bin defa darağaçlarında.
Seneler geçer,
O yolcunun çetelesi bitmez yokluğunun.
Yine de,
Susmayı, ölüm gibi taşırsın koynunda.
Nefes bile ağır gelir bazen,
Aklın karışır,
Umut denen soytarı ihtimalleri hatırlatır,
Kestirip atarsın,
Sonra da,
Öylece, alışırsın, uyuşursun,
Bir girdapta sallana sallana yaşamaya...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yelkenler Şişirilmiş, Fora !
PoetryŞiirlerimi sana yazıyorum, sanıyordum. Ben bunları; Sinemanın loşluğunda gülümsediğinde, İçimde papatya tarlaları açtıran Ellerini çekinerek tuttuğumda, Simsiyah gözleriyle bakıp gülen Tek bir lafıyla, Bütün yaralarımı iyileştiren kıza yazıyo...
