Alıştığımı zannederdim sessizliğe,
El ayak çekilince otururdum balkona sessizliğimle birlikte.
Koyu karanlıkta en büyük ışığım olurdu sokak lambaları.
Severdim onları,
Boyunları bükük diye de kızardım bazen.
Sessizliği bozan tek şey sigaramın cızırtısıydı.
Affederdim yine de onu,
Küsemezdim.
Sonra yine,
Alıştım derdim,
Alıştım sessizliğe...
Şimdi bildiğim bütün sessizlikleri biriktirip toparladım bir köşeye.
Hepsini yendim!
Seninkiyle hala başım dertte...
Şimdi söyle!
Senden kimden öğrendin böyle susmayı?
Yoksa sağırlığın bir tek bana mı?
Sessizlik...
Sessizlik ne zor işmiş,
En zoru da senin sessizliğinmiş...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yelkenler Şişirilmiş, Fora !
PoezjaŞiirlerimi sana yazıyorum, sanıyordum. Ben bunları; Sinemanın loşluğunda gülümsediğinde, İçimde papatya tarlaları açtıran Ellerini çekinerek tuttuğumda, Simsiyah gözleriyle bakıp gülen Tek bir lafıyla, Bütün yaralarımı iyileştiren kıza yazıyo...
