I hate you... Right?

13.

 13.

Zodra ik het schoolplein op loop zie ik mijn meest geliefde vrienden groepje staan. Je hoort het sarcasme toch… Nu even zonder sarcasme en helemaal eerlijk. Zodra ik het schoolplein op loop zie het groepje staan van de mensen die ik totaal niet mag. Een van de mensen in dat groepje haat ik al helemaal. Het liefst wil ik er met de grootst mogelijke boog omheen lopen in de hoop dat ze mij niet zien. Toch is dat altijd maar weer valse hoop. Ze zien me altijd, ze roepen altijd naar me, en dan bedoel ik niet dat ze de meest aardige dingen roepen. In tegenstelling tot zelfs. Ze roepen de meest hatelijke dingen. En sinds die ene keer dat ze mij bewusteloos hebben achtergelaten in de aula moet ik toegeven… Misschien ben ik zelfs een beetje bang voor ze als ze er met zijn alle staan.
Ik loop richting het school gebouw. Waarom moet dit plein zo ontzettend groot zijn? ‘Heei schatje.’ Hoor ik natuurlijk de meest gehate stem van deze hele wereld roepen. Ik negeer het en loop door. ‘Kom je me niet gedag zeggen?’ Ik wil sneller lopen. De stem van Maarten klinkt luid over het schoolplein en ik weet zeker dat er mensen kijken. Ik hoor wat nog wat stemmen uit de kant van het groepje maar ik kan het niet verstaan. Ik probeer beter te luisteren, maar tot mijn verbazing hoor ik geen stemmen maar voetstappen. Wacht… voetstappen? Dat kan niets goeds betekenen. Ze komen mijn kant op! Wie zou het zijn. Jurre? Yarno? Of Maarten? Ik weet niet wie het is maar ik weet wel dat het een van hun is en hij mijn kant op komt. Ik begin te rennen en ik hoor dat die andere voetstappen ook sneller gaan. De voetstappen komen dichterbij en ik ga harder rennen. Gelukkig ben ik bijna bij de deur. De voetstappen komen nog dichter bij. Nog een paar meter tot ik binnen ben. Maar nog minder meter voor dat wie dan ook bij mij kan zijn. Ik wil het trappetje op springen om het gebouw binnen te komen maar het blijkt weer eens dat mijn karma mij niet mag en ik blijf met mijn voet achter een trede haken. Ik knal op de grond en ik voel dat mijn knie open is. Ook voel ik een hand om mijn arm. De hand is koud en het trekt me omhoog aan mijn arm. Ik hang nog steeds met mijn hoofd naar de grond. Weigerend om om te kijken. Nu voel ik een tweede hand aan mijn andere arm die mij nu dwingt om om te draaien. Ik hang nu schuin naar achter en probeer mijzelf recht op te krijgen terwijl mijn haar nog over mijn gezicht hangt. Ik probeer mijn haar uit gezicht en mond te halen met mijn handen maar mijn armen worden naar beneden gehouden. Ik schud daarom met mijn hoofd en gelukkig kan ik nu zien. Ik kijk recht in een paar groene ogen die veel te dichtbij zijn. Dat houdt in dat het niet Maarten is want die heeft bruine ogen. Dat valt in ieder geval weer mee. Ik ontspan me een beetje en ik voel daardoor ook de greep van de nog niet geïdentificeerde jongen verslappen. Ik kan nu wel een beetje zien wie het is doordat hij iets verder naar achter staat. Yarno? Dit zie ik als een voordeel. Ik trek me uit de minder strakke greep los en grijp mijn tas. Ik wil me omdraaien en weg rennen, maar net als ik mijn voet op de volgende trede wil zetten voel ik de koude hand weer die me terug trekt. Ik probeer me los te worstelen. ‘Laat… me… LOS!’ roep ik tussen mijn geworstel door. Maar dit keer verslapt de greep niet. Ik begin met mijn benen te spartelen en schop tegen zijn schenen. Ik zie dat Yarno een beetje ineen krimpt maar niet opgeeft. ‘Stomme hoer! Dat krijg je terug!’ Roept hij kwaad. Zijn eerste zin deze dinsdag tegen mij. Hij noemt mij hoer! Deze jongen is niet goed bij zijn hoofd! Ik zie dat Yarno zijn voet naar achter doet, klaar om mij een kei harde trap te geven. Ik knijp mijn ogen dicht. Ik weet niet waarom. Waarschijnlijk een reflex. Ik wacht op de pijn die over minder dan drie seconden zal komen. 3…2… 1… En in plaats van een harde schop tegen mij aan voel ik dat Yarno van mij word afgetrokken. ‘Ben je gek in je hoofd ofzo?’ Hoor ik een bekende stem zeggen tegen Yarno. Ik kan even niet plaatsen welke stem het was en ik neem niet de tijd om te kijken wie het was. Ik pak zo snel mogelijk mijn tas en ren naar binnen naar de kluisjes terwijl ik de tranen over mijn wangen voel stromen.
Eenmaal bij de kluisjes is er gelukkig niemand. Ik leun tegen mijn kluisje en laat me langzaam zitten. Ik sla mijn armen om mijn knieën en laat de tranen gewoon maar stromen. Het maakt me niet uit wie me nu ziet. Er zijn hier genoeg camera’s dus er kan niets fout gaan. Ik hoor de bel gaan wat betekend dat ik nu wel mijn spullen moet pakken maar om eerlijk te zijn… ik heb er de kracht niet voor. Waarom doen ze nou weer zo tegen mij? Waarom ik? Ik besluit dit eerste uur niet naar de les te gaan. Ik pak mijn tas en net als ik mij uit mijn kluisjes rij wil draaien bots ik tegen iemand op. Ik zit weer op de grond en probeer omhoog te komen. ‘Sorry.’ Mompel ik wat en ik loop langs die persoon. ‘Nee, het was mijn fout.’ Ik sta in een ruk stil. Die stem! Die stem… die heeft nooit zo gesproken tegen mij. Zo aardig… Misschien hadden we een keer twee zinnen gewisseld op deze “aardige” toon. Ik hoor geen voetstappen wat betekend dat de gene waar tegen ik op botste ook is gestopt. Ik voel namelijk zijn ogen in mijn rug branden. Moet ik omkijken? Of niet… Maar die stem… Ik ken het. Ik herken het van die keer dat we twee zinnen hebben gewisseld. Ook in deze kluisjes rij. Want HIJ had ook hier zijn kluisje gekregen omdat zijn kluisje in de andere rij kapot was gegaan. De persoon waar ik tegen op ben gebotst… waar ik sorry tegen gemompeld heb… de persoon die zei dat het zijn fout was… Maarten? Ik gun het hem niet. Ik gun hem niet het plezier dat ik om kijk wie het zou zijn. Ik voel dat Maarten nog steeds naar me kijkt. Daardoor word ik ook herinnerd aan het feit dat ik nog steeds een beetje sukkelig hier stil sta. Ik moet doorlopen. Maarten zoekt het maar uit. Ik zucht en loop de kluisjes ruimte uit. Nog steeds met ogen in mijn rug prikkend.

Zo weer snel een hoofdstukje geupload. Misschien niet zo lang als de anderen... Wie zou die persoon zijn die Yarno stopte om te schoppen? Comment wie jij denkt dat het is :)
Ik hoop voor dat ik op vakantie ga nog een hoofdstukje te kunnen oploaden... wie weet.

COMMENT?

VOTE?

FOLLOW?

THANKS <3