I hate you... Right?

7

7.

POV Vera.

Het is nu ongeveer drie dagen geleden dat ik in elkaar ben geslagen door Maarten en zijn groepje. Ik had er een gebroken arm, blauwe plekken en een paar krassen aan over gehouden. Dit is niet echt goed voor mijn acteer kunst maar de dokter zei dat als ik word uitgekozen het gips er waarschijnlijk af is voor de opnames dus dat is fijn. Ik moet morgen weer naar school en ik kijk er echt tegen op. Ik wil ze helemaal niet meer zien. Je moet toch wel gestoord zijn om iemand zo te slaan? De tijd dat ik thuis heb gezeten heb ik mijn script in mijn eentje geleerd. Ik had tegen Kiki gezegd dat ze niet meer hoefde te komen omdat misschien een beetje awkward zou zijn… dus tja… Zij is het enige licht puntje in mijn school carrière. Van Diana hoor ik namelijk ook niks meer… Niet heel leuk dus. Wat ik echt hoop is dat het gewoon stopt. Dat ze stoppen met mij lastig vallen. Stoppen met pesten. Ik weet dat dit alleen maar hoop is en in realiteit gaat het nooit gebeuren.

Ik kijk in de spiegel. De meeste blauwe plekken trekken langzaam aan al een beetje weg. Ik besluit te gaan slapen, wat kan ik anders nog doen deze avond? Gezellig beneden zitten met mijn ouders? Nee, dat gaat hem niet worden. Je denkt nu vast, waarom niet? Omdat mijn ouders ruzie hebben. Dat hebben ze de laatste tijd wel vaker. Daar wil je dus niet tussen zitten, geloof me.

Ik zet mijn wekker en draai me om. Lief dromenland, hier kom ik aan.

BIEB BIEB BIEB

Zet dat auto alarm alsjeblieft uit!

BIEB BIEB BIEB

*Zucht* Ik draai me om en zie dat mijn wekker afgaat en dat het geen auto alarm is… Helaas, ik moet weer naar school. Wat ontzettend leuk. Het liefst zou ik spijbelen de hele dag, maar dan leer ik niks en krijg ik geen goede baan en beland ik in de goot. Ik loop dus naar mijn kast en kijk welke kleren ik allemaal heb. Ik kies voor een kort zwart broekje en een neon groen hemdje. Voorzichtig trek ik het over mijn arm waar gips omheen zit. Als ik klaar ben stijl ik mijn haar en doe het in een staart. Dat staat wat frisser. Ik ga naar beneden en ik zie mijn ouders aan tafel zitten. Wat kijken ze toch weer blij… Ik eet snel een broodje en krijg wat geld mee om iets te kopen op school want tijd om een broodje te maken had ik niet meer.

Ik loop door het schoolgebouw naar mijn lokaal toe. 204…205…206… Jup daar is het. 207. We hebben weer Frans. Joepie. Vandaag krijgen we ons cijfer. De lerares verwachtte een cijfer hoger dan een acht van mij. Dat moest wel lukken. Ik loop het lokaal binnen en ga op mijn vaste plekje zitten. Als de bel is gegaan is Kiki er nog niet. Ik pak mijn mobiel en zie dat ik een berichtje heb van haar.

Aan: Vera.

Hoi. Ik ben ziek… Sorry!!!! Zou je het willen doorgeven?

xx-Kiki.

Oh nee, weer alleen deze dag. Kiki is wel vaker ziek… Misschien heeft ze een soort ziekte dat elke keer terug komt ofzo. Ik weet het niet maar ik hoop dat het niet te erg is. ‘Bonjour!’ Roept de lerares door de klas. ‘Ik heb de cijfers. Zouden jullie zo vriendelijk willen zijn om niet door mij heen te praten als ik ze opnoem? Hartelijk bedankt.’ Ze begint de cijfers op te noemen. ‘Yarissa, een 7,1. Mira, een 6,8. Yarno, een 4,3 Ik had al niet veel beter van je verwacht maar dit is wel erg laag vind je niet?’ Yarno zucht alleen maar. ‘Julia, een 6,1. Jurre een 5,4. Laura een 6,5. Maarten een 3,9. Je stelt me weer teleur Maarten.’ ‘Dan moet u gewoon wat beter uitleggen.’ De lerares reageert niet en noemt nog een paar namen op. ‘Vera, een 9,8. Erg goed voor een leerling die niet erg oplet.’ ‘U zei dat u minimaal een acht verwachtte dus ja…’ reageer ik droog. Mevrouw Smits haalt haar neus op. ‘AAAHAHAHA VERA IS EEN LEERBEER!’ Schreeuwt Maarten door de klas. ‘Ik leer niet eens…’ zeg ik geïrriteerd. ‘Ik heb gewoon het vermogen om zulke cijfers te halen in tegenstelling tot jou met je 3,9.’ Maarten geeft me een dodelijke blik. Hij haalt adem om iets te zeggen maar doordat erop de deur geklopt word kan hij niet beginnen aan zijn zin. ‘Binnen.’ Roept onze lerares. Ik zie de directeur met een jongen naast zich. Ik moet toegeven, die jongen ziet er echt niet lelijk uit. Zelfs best wel knap! Nee stop Vera. Straks is het zo iemand waar het ego nog groter van is dan de Eifel toren. ‘Wat kan ik voor u betekenen?’ Vraagt onze lerares aan de directeur. ‘Hallo mevrouw Smits. Ik begeleid deze jongen even naar zijn nieuwe klas. Hij komt hier tot het einde van het jaar.’ ‘En wat is jouw naam als ik vragen mag?’ vraagt mevrouw Smits aan de jongen. ‘Tim.’ Zegt de jongen genaamd Tim dus. Zijn stem is wel heel laag. Erg sexy laag. ‘Oke, welkom Tim. Ga maar naast eehm… Maarten zitten.’ Maarten en ik waren als enige nog alleen. Wat voor mij niet nieuw is, maar voor Maarten wel. Hij zit bijna nooit alleen. Tim loopt naar de plaats die hem aangewezen werd en gaat zitten. ‘Hey, ik ben Maarten.’ Zegt Maarten tegen Tim. ‘Tim.’ Reageert hij droogjes. ‘Dames en heren, omdat we nu een toets hebben gehad, word er ook een presentatie over gedaan. Je moet in tweetallen werken en het liefst elk meisje met jongen en elke jongen met een meisje. Tim, aangezien jij de toets niet hebt gemaakt lijkt het me handig dat jij met Vera gaat omdat die het hoogste cijfer had.’ Een diepe zucht gaat door het lokaal. ‘Wie is Vera?’ Vraagt Tim. ‘Dat is die lelijke trut achter je…’ Zegt Maarten. Ik krimp in elkaar als Tim omkijkt. ‘Oke, dan ga ik daar wel mee.’ Ik ben blij dat hij zo neutraal reageert. ‘Wat is je nummer? Dan kunnen we afspreken voor die presentatie.’ ‘Uh oke.’ Ik schrijf mijn nummer op het briefje en geef hem aan Tim. Ik zie Tim het nummer in zijn mobiel zetten Maarten grist het papiertje van zijn tafel. ‘Maarten! AF!’ zeg ik. Hij steekt het papiertje in zijn zak. FUCK, nu heeft die klootzak mijn nummer! ‘Jullie kunnen vast je spullen inpakken, de bel gaat zo.’ Iedereen doet wat er gezegd word. ‘Hey kun je anders vandaag alvast afspreken voor dat project?’ Vraagt Tim aan mij. ‘Uhm, ja ik denk het wel.’ ‘Oke. Bij jou?’ ‘Prima.’ Zeg ik schouderophalend. Terwijl ik dat zeg bedenk ik mij meteen dat ik dat niet had moeten goed keuren. Dan komt hij te weten dat wij in een villa wonen en heel veel geld hebben. Dat moest juist een geheim blijven. Wat als hij het door vertelt aan Maarten en zijn groepje. Nu heb ik al gezegd dat het kan en dat kan ik niet omdraaien.