I hate you... Right?

19, niezende olifanten

Belangrijk!!!!!! Dit lied luisterde ik tijdens het schrijven. Het past een klein beetje bij dit hoofdstuk maar het is niet van belang. En naast dat is het gewoon een leuk liedje :) Je hoeft het dus niet persee te luisteren. Veel plezier in Hoofdstukkie 19 ;p

19

Nadat ik dinsdag uit school ben gekomen, thuis voor de tv heb gehangen en eigenlijk helemaal niets gedaan heb, besluit ik naar Tim te gaan. Ik heb hem al een tijdje niet gezien en… ik heb niet echt aan hem gedacht. Alleen toen ik ergens heen moest. Maar hij heeft mij ook geen berichtjes meer gestuurd… Daarin tegen heb ik ook niets van mij laten horen.

Zodra ik heb aangebeld doet Tim’s moeder open. ‘Hee, Vera.’ ‘Hallo mevrouw.’ ‘Ach zeg maar gewoon Linda hoor.’ Ik knik vriendelijk naar haar als teken dat ik dat zal doen. ‘Tim is op zijn kamer, maar hij heeft bezoek.’ Gaat Linda verder. ‘Oke dankje, volgende zal ik wel laten weten als ik kom.’ Ik loop naar boven en moet even kijken welke kamer het ook al weer was. Uiteindelijk weet ik de goede te vinden en ik klop op de deur. Geen antwoord. Ik klop nog een keer maar nu luider. Ik hoor wat gestommel en dan gaat de deur open op een kiertje. Ik zie Tim’s gezicht en eerlijk gezegd… ik ben niet blij om hem te zien. Weetje waarom? Hij heeft lippenstift op zijn wang en mond en naast zijn mond. ‘Vera. Uh… wat doe je hier?’ Vraagt hij geschrokken. ‘Ik dacht ik kom weer eens langs. Maar waarom heb jij gezicht geverfd met lippenstift en waarom heb je geen shirt aan.?’ Wow… nu ik dit allemaal zeg… Linda zei dat hij bezoek had. Tim heeft geen shirt aan, hij heeft overal lippenstift… dit is toch niet wat ik denk dat het is? ‘Tim wie is dat?’ Hoor ik een vrouwelijke stem uit Tim zijn kamer klinken. ‘Ja Tim? Wie is daar?’ Vraag ik nu ook. Tim’s gezicht betrekt. In een soort fuck-hoe-red-ik-me-hier-uit gezicht. Ik voel dat ik boos word en duw de deur open. Ik zie een meisje op het bed liggen met haar bloesje half open en ook lippenstift over haar wangen. Tranen springen in mijn ogen. ‘WTF TIM?’ ‘Vera…’ ‘WAT?’ ‘Ik kan het uitleggen?’ Het klinkt meer vragend dan dat hij zeker weet dat hij het kan uitleggen. ‘Ik denk niet dat ik nog uitleg nodig heb Tim, ik snap precies wat hier aan de hand is.’ Zeg ik tegen hem. ‘Vera, nee wacht.’ ‘Doei Tim. Oh en even voor de duidelijkheid, het is uit en ik hoef je niet meer te zien.’ Ik draai mijn hoofd naar die sle…….. naar het meisje dat nog steeds op bed ligt. ‘Pas op dat je hart niet gebroken word, je gaat namelijk met iemand die vreemd gaat.’ Met die niet erg krachtige woorden loop ik uit Tim’s kamer, uit zijn huis en begin ik naar huis te lopen. Wat ik zei tegen dat meisje, dat je hart gebroken word… Het voelt niet alsof mijn hart gebroken is. Ik voel me meer gekwetst maar niet echt alsof ik een gebroken hart heb. Ik denk eigenlijk ook dat ik de laatste paar dagen niet echt iets voor Tim heb gevoeld of zelfs maar aan hem heb gedacht. Maar wat een EIKEL! Maak het eerst uit met je vriendinnetje en ga dan lopen neuken met een andere sloerie. JEZUS!! WAAARROOOOOMMM? Waarom moet ik er nou zo achter komen? Zonder dat ik het wil komen er toch tranen naar boven. Nou jeej, nog iemand toe te voegen aan de ik-haat-Vera lijst. Gelukkig zit hij niet bij mij op school… Fuck hé. Zelfs als je (denk ik) niets meer voor iemand voelt, voelt het toch nog kut als je bedrogen word. Ik weet niet waarom maar… het is zo. Ik kijk voor me en zie dat ik in de straat ben waar Maarten woont. Zonder dat ik het echt besef loop ik naar de deur en druk op de bel. Waarom druk ik op de bel? Waarom ga ik hier heen? Dit is het domste ooit… Moet ik nu weer gaan? Ik wil me net omdraaien als de deur word open gedaan. ‘Vera?’ klinkt Maarten zijn stem achter me. Shit… Langzaam draai ik me weer om. ‘uhm… hey.’ ‘Wat doe jij hier?’ Ja… wat doe ik eigenlijk hier… ‘Geen idee eigenlijk…’ Zeg ik en ik frunnik wat aan mijn rits van mijn jas. Maarten kijkt me een beetje aan met zo een blik van ik-weet-dat-er-iets-is. ‘Weet je het zeker?’ Vraagt hij. Stop met zo aardig doen Maarten! Die verdomde tranen komen toch weer naar boven. ‘Hmm hmm. Heel zeker.’ En dan beginnen de tranen ook weer over mijn wangen te lopen. Kut tranen… ‘Ik kan maar beter weer gaan…’ Zeg ik en ik veeg mijn tranen weg. Ik draai me om en als ik wil weg lopen word ik ruw omgedraaid en zit ik opeens in een knuffel… een knuffel met Maarten. Zonder twijfel sla ik mijn armen om hem heen en laat ik de tranen lopen. Ik snuif de geur van Maarten zijn trui op in mijn neus en het ruikt verdomd lekker. ‘Tim ging vreemd.’ Flap ik er in een keer uit en nu maak ik echt rare hikkende huil geluiden. Het klinkt een beetje als een niezende olifant maar dan heel vaak achter elkaar. Zo klinkt dat ongeveer, denk ik. Maarten zegt niets maar houd me in de knuffel. Ik moet echt even normaal gaan ademen weer. Adem in, adem uit. het “adem uit door je neus” was niet zo’n goed plan want nu zit zijn trui onder gesnotterd door mij. ‘Je trui word vies.’ Zeg ik lachend terwijl ik nog met mijn hoofd tegen zijn borst sta aan gedrukt. Ik maak me weer los uit deze (ik ben eerlijk nu) fijne knuffel. Ik kijk in Maarten zijn ogen en hij kijkt in de mijne. Is het wel mogelijk om zulke mooie ogen te hebben? Bij hem wel in ieder geval. Ik kan er helemaal in verdrinken. Langzaam komen die ogen dichterbij. Nee wacht, Maarten komt langzaam dichterbij. Gaat hij mij zoenen? Gaat hij? Nee… dat kan niet. De ruimte tussen ons word me te klein. Hij gaat toch niet… hij WIL mij toch niet… nee… Als Maarten echt heel dicht bij is zeg ik een stap achteruit. Terwijl ik dat doe zeg ik, ‘Ik moet maar weer gaan… uhm… Doei.’ En sneller dan ooit loop ik weg. Noem het gerust half rennend. Tijdens het lopend rennen moet ik maar denken aan wat Maarten net deed. Wilde hij MIJ zoenen? WILDE hij dat? Nee dat kan niet zo zijn. Ik blijf maar met mijn gedachten bij dat moment. Het moest vast iets anders geweest zijn. Ik bedoel maar… hij wil toch geen niezende olifanten zoenen? Tss dan ben je echt wel een beetje gek in je hoofd. Maar we wisten allemaal al dat Maarten een beetje gek in zijn hoofd was. Toch? Hoewel ik nu wel als een verwarde half rennende niezende olifant over de straat loop, (geloof me het ziet er vast heel raar uit maar het kan me niet schelen) ben ik eigenlijk heel blij. Tim kan me niets meer schelen. Hupsakee uit mijn leven. Maarten zijn knuffel heeft alle narigheid weg laten sijpelen. Ik begin te lachen om mijn gedachten. Ik loop verder naar huis… nou ja… loop? Als een lachende, huppelende, half rennende, niezende olifant ga ik naar huis. En Maarten zijn rare actie zal vast verkeerd bedoeld zijn. Gelukkig wel.

Maar ergens, diep in mij, hoopte ik dat ik het niet fout heb gezien. Misschien wilde hij mij wel echt zoenen.

HAAAAIIIIIIIIII  Mooie titel hea xd

en Tim, is een EIKEL!!!! LALALALALLA gelukkig is het uit :o want ik zit in #TEAMMaarten hehehehe #TEAMTim heeft verloren ;p

Niezende olifanten? ooit gehoord? ik eigenlijk ook niet :s

MEGA MEGA MEGA BEDANKT!!!!!!!!!!!!

91 reads voor het eerste hoofdstuk!!!!

Allemaal lieve votes van jullie♥

Echt heel heel erg bedankt♥♥ Dat maakt mij echt heel blij :D

Denken jullie trouwens dat ik even een nieuwe cover moet maken??