I hate you... Right?

25

25.

Langzaam komt de limousine tot stilstand. Buiten hoor ik allemaal gillende mensen en nu al klikkende fotocamera’s. Ik voel allemaal zenuwen door mijn buik vliegen en heb zin om ze er allemaal uit te gillen en rond te springen. Heb je dat ooit wel eens gehad? Dat je van de zenuwen en blijdschap hele rare dingen wil doen die je eigenlijk alleen kan doen als je alleen thuis bent? Nou ja… zoiets dus. Ik knijp in mijn eigen handen en wacht tot de deur word opengemaakt door onze chauffeur. ‘Maak je geen zorgen Vera, er zal niets ergs gebeuren.’ Zegt Maarten geruststellend terwijl hij mijn handen vastpakt. Ik geef een glimlachje terug en onze deur word opengemaakt. Maarten stapt als eerste uit en hij houd zijn hand uitgestoken naar mij zodat ik elegant kan uitstappen. Met elegant bedoel ik dus niet op mijn jurk staan waardoor ik blijf haken en mijn enkel dubbel gaat en ik mijn enkel breek en super hard val terwijl ik dus aan het uitstappen ben en iedereen kijkt en foto’s maakt. Dat zou echt een ramp zijn. Gelukkig kan ik normaal uitstappen en sta ik helemaal recht terwijl de foto’s gemaakt worden. Ik probeer niet te veel te knipperen vanwege alle flitsen maar geloof me, dat is echt heel moeilijk. Ik voel dat Maarten mijn hand pakt en we aanstalten gaan maken om rustig over de rode loper heen te lopen. Het kleine stukje rode loper gaat eigenlijk vrij goed. Nog niet blind en nog niet gevallen. Top dus. Eindelijk zijn we bij de deur en stappen we naar binnen. Ik dacht van alle camera’s af te zijn, maar nee hoor. Binnen staan er nog vijfhonderdmiljoen. Oke overdrijven is ook een vak… Ook staan er mensen met microfoons die Maarten en mij om de beurt tegenhouden om een mini interview te houden. Gelukkig duren die niet te lang en kunnen we al snel verder lopen naar de zaal waar het allemaal gaat gebeuren.

Ik stap de zaal binnen. Het is eigenlijk gewoon een hele grote bioscoop. Dat wist ik natuurlijk al, maar deze is echt mega. Ik zie veel beroemdheden zitten die dus (godzijdank) geïnteresseerd zijn in deze film en hem graag willen bekijken tijdens de première. Ik kijk mijn ogen uit naar het publiek om te zien wie er allemaal zit. Maarten kijkt ook mee maar na een paar seconden trekt hij me toch maar mee naar een stoel waar we gaan zitten. Tja, het is ook best raar om naar het publiek te staren… Best wel raar… en awkward… enzo… Goed, ik zit dus met Maarten in een stoel en ik ben eigenlijk teleurgesteld. We hebben geen kans gehad om popcorn te kopen! Oke als je zo kijkt (zoals ik net deed) heeft niemand popcorn. Is dat niet toegestaan ofzo? Nah… het zal vast te “niet netjes” zijn voor deze “nette” mensen. Oke dat kan ik begrijpen. Maar toch is het jammer.
‘Dames en heren mag ik uw aandacht.’ Ik herken de stem van Mark, de producer, die door de speakers klinkt. Al snel word het stil in de zaal en begint Mark aan zijn woordje. ‘Goedenavond. Zoals jullie weten, gaan we natuurlijk zo meteen mijn nieuwe film bekijken. The ignored love. Voor deze film hebben we uit duizenden de beste acteurs en actrices gekozen. Met deze mensen hebben we hard geoefend en getraind voor alle opnames. Het was allemaal heel zwaar werk, vooral voor de nieuwe mensen in dit vak. Toch vinden de crew en ik en de acteurs en actrices het een pracht werk. En ja, wat kan ik er nog meer over zeggen? Veel kijk plezier allemaal.’ Mark maakt een snel, klein, kort buiginkje en loopt dan weg van het podium. De zaal word donker gemaakt en de film begint te spelen.

tadaaaammm BIJNA aan het einde van het boek :O heftige shit yo! XD

Uhm... Vote? :) 

Veel heb ik niet te zeggen, sorry dat ik zolang niet heb geschreven. Maar ja het einde is nabij en ik moet wel een leuk einde hebben vind ik zelf :D dus ja... dit was het

veel lees plezier :p en ehhh. Tot du volgundu keer xx