I hate you... Right?

18

18

Oke, vanaf nu… vanaf nu echt is mijn plan hem niet meer onder ogen te komen en dan dus ook niet meer met hem te praten tenzij we moeten oefenen op de set. Denk ik terwijl ik de kluisjes ruimte uit loop. Ik had dit al eerder met mezelf afgesproken maar ik heb toch met hem gepraat. Het is een soort… aantrekkingskracht? Als hij opeens tegen mij gaat praten, kan ik het niet in mezelf opbrengen om niets te zeggen en weg te lopen. Wat ik dus wel zou moeten doen. Zucht…

De rest van deze schooldag verloopt eigenlijk soepel. Ik heb hem maar twee keer gezien. En dat was toen we samen les hadden. Tussen de lessen in hebben we elkaar niet meer gezien. Toch blijft die zoen wel in mijn hoofd spoken… was het echt alleen maar omdat we zo in onze rol zaten? Ik weet het echt niet. Maar aan de ene kant voelde het wel… fijn? Pas toen ik doorkreeg dat ik daar met Maarten stond begon mijn verstand pas weer te werken. Wat was het eigenlijk voor hem? Ook gewoon niets… zoals hij met elk meisje een beetje aan het flikflooien is? Hij vergeet het waarschijnlijk meteen weer. Misschien is het het beste dat ik dat ook doe. Wat bereik ik er nou mee als ik er maar over blijf piekeren. Juist, niets dus. Zet het uit je hoofd Vera!

Eenmaal thuis ga ik oefenen aan mijn stuk in de film. Ik ben echt zo blij gewoon dat ik er in mag spelen. Ja, ik ben nog steeds blij. Zelfs als ik in mijn eentje ben gaat het oefenen best goed. Ik weet al bijna een scene uit mijn hoofd. De scene die we als eerste gaan opnemen. Ik moet nog wel even oefenen na wie ik wat moet zeggen. Ik hoor mijn mobiel trillen die op het bureau ligt. Zal ik toch even snel kijken tijdens het oefenen door? Ach ik neem gewoon even pauze. Ik kijk op het scherm en zie dat ik een bericht heb. Oeh spannend… Ik word zelfs helemaal blij als ik zie van wie ik het berichtje heb. Echt… heel…. Blij…. Een beetje zoals, ik-ben-blij-als-ik-berichtjes-krijg-maar-ik-eet-nog-liever-mijn-schoen-op-dan-dat-ik-een-berichtje-krijg-van-jou. Je snapt het al he… Ik heb een berichtje van Maarten besluit het gewoon maar te lezen.

We moeten praten.

Oke? Kort maar duidelijk…

Waarom?

Antwoord ik dan maar kort en duidelijk terug. Ik ga niet heel mijn tijd verspillen aan mega oh zo lieve lange berichtjes schrijven.

Daarom.

Daarom is geen reden ik hoef niet met je te praten.

Ik wil wel met jou praten. En feitelijk praat je nu ook een soort van met mij.

Chatten met elkaar is een soort van praten? Echt niet… praten is met geluid enzo je weet wel… ik bedoel… oke laat maar het is een soort van praten.

Ik wil niet met jou praten. Ik haat je.

Ik haat jou ook.

Mooi zo.

Oke dan sta ik zo voor je deur om te praten.

WAT?

WTF waarom komt hij zo ik wil niet met hem praten. Dat zei ik toch duidelijk. Ik krijg ook geen reactie meer terug… Natuurlijk… Oke wat moet ik doen wat moet ik doen? Zou ik misschien alle gordijnen dicht kunnen doen en doen alsof niemand thuis is? Nee, dat valt op als je je gordijnen midden op de dag dicht doet. Ik zou ook naar Tim kunnen gaan. Ja! Dat is een goed idee. Ik open mijn kamer deur en juist op dat moment gaat de bel. KUT. Te laat dus. Ik kan niet door de deur… het raam dan? Dat doen ze altijd in films en ik weet vrij goed hoe het moet omdat ik het vrij vaak heb gezien… Ik open mijn raam en zie dat het best hoog is. Vanaf beneden lijkt het altijd vet laag wist je dat? Maar dit is echt mega hoog! Oke rustig blijven. Ik zet een voet buiten het raam en daarna ook de anderen. Nog steeds houd ik mij vast aan het kozijn. Weer hoor ik de bel gaan. Langzaam verschuif ik ietsjes naar beneden. Nog een keer de bel… hou op Maarten je maakt iedereen doof. En boos. En… wacht… mijn moeder is helemaal niet thuis… Nou ja dan kan de deur ook niet open gedaan worden. Maar hij weet dat ik thuis ben dus ik moet door gaan. Nog een stapje naar beneden dan maar. Helaas… mijn voet glijd weg waardoor ik mijn evenwicht verlies. Mijn handen glijden ook weg en ik val naar benden. Ik kom met een harde plof op mijn stuitje terecht. ‘GODVERDEKUTZOOOI’ Roep ik terwijl ik naar mijn reet grijp. Begrijp me niet verkeerd hoor. Het doet gewoon ontzettend pijn. Een beetje zoals dat je nog maar met een heel hoog stemmetje kan praten wat jongens hebben als je hen op hun gevoelige plekje trapt. Zoiets. Terwijl ik vloekend en moeizaam op sta zie ik Maarten de hoek om komen lopen. Fijn. ‘Wat doe je?’ Vraagt hij droogjes. ‘Gaat het Vera? Oh ja tuurlijk gaat het ik ben zojuist uit het raam gevallen. Op mijn reet. Kei hard. Tuurlijk gaat het… waarom zou ik anders zo krijsen.’ Jezus hij kan toch ook gewoon vragen… Hé Vera gaat het? Ik dacht dat je je pijn gedaan en ik als galante peer vraag even hoe het met je gaat. Maar nee. Het moet weer zo. Maarten moet natuurlijk weer grijnzen wat meestal alles goed maakt bij elk meisje maar oh… hier ben je aan het verkeerde adres. (misschien ook niet het is heel sexy ik geef toe…) ‘Maarten KAP MET JE STOMME GEGRIJNS! HET IS VERDOMME NIET FUCKING GRAPPIG! GA ERGENS ANDERS NAAR TOE.’ Als dit een tekenfilm was kwam er stoom uit mijn oren was ik nu rood-paars gekleurd. ‘Ey, doe rustig.’ Zegt hij terwijl hij op mij af komt lopen. ‘WAAROM? Daarom zeker? Nee, even niet. Waarom kom je in hemelsnaam langs als ik zeg dat ik niet met je wil praten. Je probeer te ontwijken en niet met je te CHATTEN WAT JIJ EEN SOORT VAN PRATEN NOEMT.’ Ik moet even op adem komen en eigenlijk wil ik al weer verder schreeuwen met alles wat niet aan hem deugt maar even… adem halen. ‘Vera… calm down girl.’ Zegt Maarten alsof het een grapje is terwijl hij zijn hand op mijn schouder legt. ‘IK? RUSTIG DOEN? IK BEN RUSTIG!! EN RAAK ME NIET AAN MET JE VIEZE POTEN! Ga andere meisjes aanraken die je wel mogen. Zullen die stomme huppel kutjes wel mooi vinden. Want inderdaad. IK. MAG. JOU. NIET!’ Ik zie dat hij een klein beetje gekwetst kijkt maar het kan me niets schelen. Hij kwetst mij ook. Ik kan zo snel even niet bedenken waarmee maar dat voelt gewoon zo. Zonder dat ik het wil springen er tranen in mijn ogen. ‘Maarten. Jij. On-ge-loof-lijke. EIKEL dat je bent.’ Zeg ik terwijl ik met mijn vuisten op zijn borst sla. Man wat voelt het goed om hem te slaan. Misschien moet ik ook zijn arm breken zoals hij bij mij deed in het begin van het jaar. Nee, IK ben niet zo erg. IK niet. ‘Vera, luister nou eens.’ Ik stop met slaan en wijs met mijn vinger naar zijn gezicht. ‘NEE. Ik luister niet meer naar je. Ga… ga… ga uh…’ Wat wil ik eigenlijk zeggen? ‘Ga mensen buiten bewustzijn slaan en hun arm breken ofzo. Dat doe je toch zo graag?’ Maarten kijkt me verbaasd aan. Hij weet het niet eens meer. ‘Weet je het niet meer? Weet je niet meer wat je hebt gedaan? LUL dat je bent! Je weet het gewoon niet meer.’ Ik kijk hem diep in zijn ogen aan. En langzaam zie ik dat hij doorkrijgt wat ik bedoel. ‘AH JE WEET HET WEER HE!’ ‘Vera het spijt me.’ ‘JA, nu spijt het je… lekker op tijd he!’ Maarten pakt mijn armen vast zodat ik niet weg kan wat ik ongelooflijk graag had willen doen. Weg rennen van hier. ‘Vera LUISTER nou eens voor een moment.’ ‘Ik WIL niet naar je luisteren. GA WEG!  IK HAAT JE!’ De tranen die net in mijn ogen zaten lopen nu over mijn wangen. Ik zie in zijn ogen dat hij gekwetst is maar ik draai mijn hoofd weg. Weg bij zijn mooie hazelnoot bruine ogen. Ik  voel zijn greep verslappen en ik ruk me los. Ik ben waarschijnlijk het eerste meisje dat hem heeft afgewezen. En hij weet het. Ik veeg mijn hand over mijn wang om de tranen weg te halen. Volgens mij heb ik hem diep gekwetst nu op dit moment. De sfeer is echt… dodelijk. Adem in, adem uit. ‘Wat wilde je nou zeggen?’ vraag ik met mijn lelijke huil stem die een mini beetje chagrijnig is. ‘Ik denk niet dat dit het juiste moment is om te zeggen.’ Even staan we daar en niemand zegt wat. Maar niemand voelt de dwang om weg te gaan hoewel ik die een paar seconden geleden wel had. ‘En waarom klom je trouwens uit raam?’ Vraagt Maarten voorzichtig. Ik moet lachen door mijn tranen heen. ‘Het was ook stom om te doen.’ Zeg ik en ik haal mijn snot neus op. Niet dat dat helpt dus ik haal gewoon zoals kinderen doen mijn hand er langs. ‘Zo stom kan het denk ik niet zijn?’ ‘Ik wilde niet dat mijn moeder zei dat ik boven was en jij dan naar boven zou gaan dus ging ik…’ Is het verstandig om te zeggen dat ik naar Tim ging? ‘Dus ging ik weg uit mijn kamer maar toen bedacht ik me dat mijn moeder niet thuis was en ik dus ook gewoon niet open had hoeven doen.’ ‘En toen viel je.’ Maakt Maarten mijn zin af en ik knik. ‘Ik ga maar weer naar binnen dan.’ ‘Hoe wilde je dat doen? De deur is dicht…’ Oh ja, shit… ‘Dan moet ik maar wachten tot iemand thuis komt die een sleutel heeft.’ ‘Wacht anders help ik je.’ Maarten maakt een soort kommetje met zijn handen waar ik in kan staan om naar boven te klimmen. Na een korte twijfeling denk ik dat dit niet het moment is om grapjes te maken en accepteer toch maar zijn aanbod.
Als ik eenmaal boven ben kijk ik nog even naar beneden waar Maarten staat. Hij glimlacht en om eerlijk te zijn… ik ben helemaal verliefd op zijn glimlach. ALLEEN ZIJN GLIMLACH! Ik doe snel het raam dicht en plof op mijn bed. What the hack just happend?

WOAAAHHH mega hoofdstuk!!!! Hoe vonden jullie het??? DIKKE RUZIE JONGUHHH xd Maar hea wat een poeppie aan het eind he is maarten ♥.♥  Volgende hoofdstukje maar is wat van Tim laten horen weer.... kijken voor welk team jullie dan kiezen #TEAMTim of #TEAMMaarten
Spannund :p

TOT SNEL ♥♥ En nog bedankt voor jullie votes!! ben er ZOOOO blij mee :D het eerste hoofdstuk heeft al 80 reads ♥ voor sommige is dit misschien weinig maar voor mij... :O srsly veel hoor :)

DOEJJ♥