I hate you... Right?

22

Hi, belangrijk!

Ik hoor dat hoofdstuk 21 het niet doet :s als ik het wil bewerken staat de tekst er wel gwn. Vet raar dus en niet leuk :(

Oplossing

Op de pc doet hij het wel en misschien op de iPad ook...

Ik zou hem nog eens kunnen posten ná hoofdstuk 23 en dat jullie even door scrollen, het lezen, en weer terug scrollen naar hier. DAT IS EEN MOGELIJKHEID. Het betekend niet dat ik dat ook ga doen. Alleen als dat voor jullie handig is. Let me know 😘

22.

Na zaterdag heb ik eigenlijk helemaal niets meer gedaan. Elke keer als ik probeerde iets te doen kon ik mij niet concentreren. Maarten bleef maar door mijn hoofd spoken. Hij heeft gevoelens voor mij. Dat zei hij tenminste, maar dat kan ook een grap zijn. En waardoor ik ook werd afgeleid was door mij zelf. Waarom voelde ik de dwang om Maarten terug te zoenen? En waarom had ik allemaal kriebels in mijn buik toen onze lippen elkaar raakten? Ik weet het gewoon echt allemaal niet meer. Alhoewel, er is een ding dat ik zeker weet. Als het inderdaad een stomme, laffe grap was, dan zal Maarten niet nog eens gauw zo een grap maken. Ik weet nog niet hoe ik dat moet doen maar dat lukt me wel. Hoop ik.

Ik zit dus op mijn fiets naar school. Jup, het is maandag. Langzaam doemt de school op aan het einde van de straat. Ik zucht diep. Vandaag zullen we weten hoe het allemaal zit. Ik fiets het erf op en kijk natuurlijk al om mij heen. Staan ze er? Het is een soort routine geworden inmiddels. Het erf op fietsen, om mij heen kijken of ze er staan. Als ze er niet staan kan ik gewoon naar binnen lopen. Maar als ze er wel staan gaat mijn routine verder. Hoofd naar beneden, haren langs de zijkant van je hoofd zodat hopelijk niemand je ziet. Dan heel snel naar de deuren lopen en mijn routine zou dan eindigen met veilig binnen gekomen zijn. Maar meestal gaat dat niet zo en word ik toch weer tegengehouden of aangesproken door Jurre, Yarno en Maarten.

Ik zie ze niet staan. Tenminste, niet allemaal. Vandaag is anders, vandaag staat alleen Maarten er. Oke geloof me als ik je zeg dat ik nu liever had gehad dat Jurre en Yarno er ook stonden. Liever een paar kwetsende grappen en misschien een helse pijn door hun greep dan een confrontatie met Maarten. Ik loop naar de deuren en ik hoor, natuurlijk, Maarten zijn stem achter me. 'Vera!' Ik rol met mijn ogen draai me om. 'Wat?' 'Ik denk... we moeten praten.' Wow... praten. Dat gaat erg goed de laatste tijd, praten met hem. 'Wat valt er te praten Maarten?' Zeg ik rustig maar verveeld. Maarten zoekt naar woorden. Volgens mij wist hij in eerste instantie ook niet waar hij het over wilde hebben. Ik weet ook niet waar we het over moeten hebben. 'Ik weet het niet Vera.' Zegt hij uiteindelijk. 'Ik weet het ook niet Maarten.' Zeg ik nog steeds rustig maar niet meer verveeld. Ik voel me opeens heel erg zwak. 'Hoe heeft dit zo ver kunnen komen?' Vraagt hij hardop aan zich zelf. Nou, misschien, ik weet niet zeker hoor, maar misschien omdat je mij pijn hebt gedaan. Mentaal en fysiek pijn gedaan. Ik zucht. 'Vera, ik heb het eigenlijk nooit zo bedoelt.' Ik maak een soort lach-zucht geluidje. 'Wat bedoel je met "zo"?' 'Alles. Met zo bedoel ik alles dat je pijn heeft gedaan.' Ik bijt op mijn lip, 'dat zijn wel veel sorry's dan.' 'En dat had nooit zo mogen zijn Vera.' Meent Maarten dit echt? Ik besluit niets te zeggen omdat ik eigenlijk ook niets te zeggen heb. 'Kijk Vera, ik probeerde het aan je duidelijk te maken. Al vanaf het moment dat mijn ouders bij jou ouders waren om het huis te verkopen, alleen lukte het niet. Het drong niet tot je door. Het dringt nog steeds niet tot je door.' 'Wat dringt niet tot mij door?' Vraag ik gefrustreerd. Hij heeft het de hele tijd maar over dat ik het niet door heb. Wat heb ik niet door? 'Ik weet niet waarom je me meteen al haatte in het begin, maar ik wilde met je praten, met jou samen zijn. En de enige manier waarop je tegen mij sprak...' Maarten zucht. 'De enige manier waardoor je tegen mij sprak was als ik je pijn deed. En de woorden die je dan zei, deden mij pijn. Je woorden zaten vol met haat en afschuw en het ergste was nog dat ik zag dat je het meende. Maar geloof me, ik heb je nooit echt pijn willen doen.' Maarten ratelt maar door en het enige wat ik kan denken is dat wat hij nu zegt, het liefste is wat ooit iemand tegen mij heeft gezegd. 'Ik heb je echt nooit zo willen kwetsen, maar uiteindelijk bleek het de enige manier te zijn dat je tegen me zou praten. Daarom was ik op school zo'n... zo'n eikel.' Ik lach. 'Dat was je zeker.' Bij Maarten komt er ook een zwak glimlachje vanaf. 'En elke keer als er een traan over je wang liep, brak er iets in me. Ik wilde zeggen dat het me speet en ik wilde je vasthouden, zorgen dat je tranen zouden stoppen en zorgen dat je nooit meer lastiggevallen werd. Het was alleen... ik...' 'Je was bang dat ik je zou afwijzen.' Maak ik zijn zin voorzichtig af. Maarten knikt. Hij kijkt zo zielig nu en ik voel nu ook de dwang om hem vast te houden en te zorgen dat hij zich beter voelt. En dat ik me ook beter voel. Het is een tijdje stil en niemand maakt een beweging. Best awkward. Ik heb het gevoel dat ik iets moet zeggen maar ik weet niet wat. Denk! 'Dus... Je vindt mij... leuk..?' Wauw, domste zin ooit. Ik kijk naar mijn schoenen, wachtend op antwoord. Ik voel zijn hand onder mijn kin en hoe hij mij dwingt om naar hem te kijken. 'Er is niets erger, dan van iemand houden en weten dat het niet insgelijks is.' Antwoord hij. Dus dat is een ja? Ik kijk nog steeds in zijn ogen. Die mooie hazelnoot bruine ogen waar ik altijd in verdrink. Kriebels vormen zich in mijn buik. Ik zou voor eeuwig in zijn ogen kunnen kijken. 'Wie zegt, dat het niet insgelijks is?' Antwoord ik weer naar hem terwijl ik nog steeds in zijn ogen kijk. Langzaam komt hij dichterbij. En weetje? Iets te langzaam voor mijn gevoel. Ik sla mijn armen om Maarten zijn nek heen en plaats mijn lippen op de zijne. Ik merk dat Maarten er even van schrikt maar al snel ontspant hij zich en slaat hij zijn armen ook om mij heen. Heb ik ooit eerder gezegd dat iets het mooiste moment van mijn leven was? Nou dat was het dus niet, want dit... dit moment in het hier en nu, is het mooiste moment van mijn hele leven en het leven er na. Dit moment is perfect en het kan me niet schelen wie er kijkt. Even ben ik alleen met Maarten, alleen op de aarde. Niemand die dit moment kan verpesten. En niemand die dit moment verstoort.

Na een paar minuten wat helaas maar een seconden leek, ik had liever nog veel langer zo blijven staan, gaat de bel. Die verdomde bel! Ik maak me los uit de zoen met Maarten en kijk hem aan. Ik zie dat Maarten oprecht blij is en er komt een lach op mijn gezicht. Maarten maakt zich nu helemaal los en gaat op zijn knie zitten en pakt mijn hand. Ik moet giechelen. Wat een romanticus, wie had dat gedacht. 'Liefste, grappigste en mooiste Vera, wil jij mijn vriendinnetje worden.' Zegt hij en ik trek een gefronst denk hoofd. 'Hmm,' zeg ik om hem te plagen, maar al snel antwoord ik hem. 'Natuurlijk mijn heer.' Hij lacht en staat weer op, we geven elkaar nog een kus. 'Dat is heel fijn mevrouw. Zou ik zo vrij mogen zijn om u naar uw les te begeleiden?' 'Dat mag natuurlijk mijn heer.' Zeg ik en ik maak een kleine buiging. We lachen allebei en schuiven onze armen in elkaar. En zo, als een verliefd koppel, lopen we de school naar binnen.

OMG!!!! WHAT THE ACTUAL FUCK!! YAAAAAAAYYY Ze zijn samen!! WOOP WOOP PAARRRTTTYYYYY♥♥♥ Wat is Maarten toch ook een schattje eigenlijk ♥.♥ En waarom zijn alle jongens niet zo :(

MEGA MEGA MEGA BEDANKT VOOR AL JULLIE VOTES♥♥♥♥

En natuurlijk is het nog niet af want de film moet ook nog gedaan worden ;D

CYAAA AALLLLL SOOOOOOOONNNNN♥