Królowa Króla

trzy

Pov's Mama Diany

-Anastazja!-słyszę krzyk mojego szefa.

O nie! Co ja znowu zrobiłam?!

Wstaje ze swojego fotela i ruszam do gabinetu Aleksandra De'Longhi.
Pukam delikatnie drzwi, po czym słyszę donośne proszę i wchodzę.

-Wzywał mnie pan-mówię.

-Mój kuzyn nie jest zadowolony z wydanej książki, którą nadzorowałaś-mówi surowo-Chciał z tobą porozmawiać na ten temat dziś o 13 w restauracji Monopolian.

-Przepraszam pana za kłopot. Zrobię wszystko co w mojej mocy, aby to naprawić. Coś jeszcze?- pytam.

-Nie to tyle. Obyś naprawiła szkody, które wyrządziłaś-patrzy na mnie surowo, a ja z opuszczonym wzrokiem wychodzę z jego gabinetu.

Ja nie mogłam popełnić tak dużego błędu w jakiejś książce. To nie w moim stylu!

2 godziny później..

Wchodzę zdenerwowana do restauracji Monopolian. Jest punkt 13.00. w kącie restauracji zauważam mojego ostatniego klienta a kuzyna mojego szefa. Podchodzę do niego, a on od razu spogląda na mnie. Ma około 21 lat. Brązowe włosy i ciemne jak noc oczy. Jego spojrzenie wręcz świdruje we mnie dziurę.

-Dzień dobry, panie De'Longhi-mówię..

-Witam szanowną panią-odpowiada.

Siadam na krześle przed nim, po czym od razu podchodzi do nas kelnerka zalotnie spoglądając na mojego towarzysza. Jakiego to typowe.

-Co państwu podać?-pyta spoglądają to na mnie to na mojego niezadowolonego klienta. Na tym drugim jednak pozostawia coraz dłuższe spojrzenia.

-Ja poproszę małą czarną i szarlotkę-w końcu się odzywam. Wolę nie rzucać tego biednego mężczyzny na pożarcie bestią.

-Gorącą czekoladę i sernik-zamawia. Jestem trochę zdziwiona faktem, że taki mężczyzna pije gorącą czekoladę, ale kto co woli.

-Co się panu nie podoba w książce?-pytam przechodząc do rzeczy.

-Nie w tej sprawie chcę z panią porozmawiać.-odpowiada nieco się rozluźniając. Czuję się naprawdę skrępowana w jego towarzystwie.

-To o co chodzi?

-Chodzi mi o pańską córkę.-mnie zatyka. Coś się stało Dianie? Czy może wplątała się w jakieś kłopoty znowu?

-D..ia..nę?-wyjąkuje.

-Tak. Chciałbym się z nią ożenić.-Diana zna tego typa?

-Czy moja córka o tym wie?-pytam.

-Nie.

-Nie zgadzam się! Nie pozwolę wyjść mojej córce za pana. To będzie niemoralne!-podnoszę głos.

-Nie pamięta mnie pani?-co ten mężczyzna gada? Jak niby mam go pamiętać skoro widzę do pierwszy raz na oczy? On się dobrze czuję? Może powinnam zadzwonić po jakąś pomoc psychiatryczną.

-O czym pan mówi?

-To było piętnaście lat temu. Wsypałem w włosy Diany małe kamyczki, ponieważ wcześniej się pokłóciliśmy o jakieś bzdety.-na jego twarzy na to wspomnienie pojawia się uśmiech. Pamiętam to. To było tak dawno, kiedy żył jeszcze mój mąż, a ojciec Diany.

-To jesteś ty Vincent?-pytam zaskoczono.

-Tak proszę pani.

-Dlaczego akurat moją córkę chcesz poślubić?

Pov's Diana

Kilka dni później...

Mama Vincenta pogodziła się z jego ojcem i będą mieli kolejnego szkraba. Kate i Harry poprostu skakali z szczęście gdy pani De'Longhi mówiła im o tym. Nadal nie mogę uwierzyć w to, że cały ten świat z wilkołakami, czarownicami istnieje. No może oprócz wampirów. Bo to na serio jest bujda na kółkach. I pomyśleć, że w przeciągu prawie 2 tygodni tyle się wydarzyło. Poznałam rodzeństwo mojego mate, jego rodziców i ogólnie całą watahę, bo całego królestwa jeszcze nie. To dopiero gdy będzie ceremonia przekazania mi i Vincentowi stanowiska króla i królowej. To się nie dzieję naprawdę. Zostanę królową wilkołaków, o których czytałam. Marzyłam, aby wilkołaki istniały, abym miała swojego mate, który byłby alfą i kochałby mnie za wszystko i za nic. A teraz moje marzenia się spełniają.

-Diana!-słyszę krzyk Kate co wytrąca mnie z zamyślenia. Siostra mojego mate wbiega do salonu, w którym siedzę przy kominku.

-Tak, kochanie?-pytam. Naprawdę pokochałam Kate i Harrego są jak młodsze rodzeństwo, którego nigdy nie miałam a chciałabym mieć, a Vincent ma ogromne szczęście posiadając ich.

-Harry zabrał mi konsole!-ehh dzieci teraz zamiast ganiać się na dworze to siedzą w domach i grają w te nudne i żenujące gry.

-A ile ty grałaś?-pytam.

-Od 9-odpowiada, a zważając na to, że jest 16 i Kate zeszła tylko po jedzenie, obiad, i do toalety to Harry powinien teraz grać. Musi być jakaś sprawiedliwość. Teraz trzeba tej małej wymyślić jakąś zabawę.

-No to pozwól teraz pograć Harremu, on też ma do tego prawo. A ty chodź. Może chcesz mnie uczesać?-pokazuję rękoma na moje włosy. Twarz dziewczynki od razu się rozporomieniła i podskakując, zaklaskała w dłonie.

-Tak tak!-piszczy szczęśliwa.

Od razu biegnie na górę, zapewne po jakieś gumki, spinki, wsuwki, opaski, kwiatki i co ona tam jeszcze posiada.

Po kilku minutach zbiega cała obładowana w wyżej wymienione rzeczy. Kładzie to wszystko na stolik kawowy przed kanapą.

Zapowiada się naprawdę ciężkie kilka godzin.

Dzięki motywacji kilku osób dziś macie kolejny rozdział.