*(2 თვის წინ)*
პარასკევი საღამოა.
5 საათი.
იუნგი სამუშაოზეა.
და თავის ძმა ძალიან ენატრება.
უბრალოდ უნდა, რომ ჯიმინი ჩაეხუტოს.
ახლა სწორედ ეს ჭირდება.
6 ან 7 თვე გავიდა მას შემდეგ, რაც ბოლოს ერთმანეთს ჩაეხუტნენ.
დაკავებულები არიან.
იუნგი მოწყენილია.
ძალიან მოწყენილი.
ცრემლი მოსდის.
გაკვირვებულია.
ღმერთო ჩემო!
თითქმის თოთხმეტი წლისაა და ჯერ კიდევ მტირალაა!
იუნგი იღიმის.
ცრემლიანი თვალებით.
მართლაც ძალიან ენატრება თავის ძმა.
"გამარჯობა..."
გოგონამ, სახელად მაქსმა, თქვა.
"ვიღაცას უნდა შენი ნახვა.. რატომ არ მითხარი, რომ ძმა გყავდა? კინაღამ ჭკუიდან შევიშალე, როცა მითხრა."
თქვა მაქსმა.
მისი სიტყვები.
მათ იუნგი,
გაახარეს.
და გააკვირვეს.
ღმერთო ჩემო!
მართლა ძალიან უნდა მისი ნახვა.
ტირილი უნდა.
მაგრამ კარგად უნდა გამოიყურებოდეს მისი ძმისთვის.
"მე.. მადლობა მაქს."
ამბობს იუნგი, ხელები უშრება.
მაქსი იღიმის და კაფეტერიის სამზარეულოს ტოვებს.
იუნგი თმას ისწორებს.
ოჰ არა.
მახინჯია, ამ სულელურ უნიფორმაში!
არ უნდა ჯიმინმა ასეთი ნახოს.
მაგრამ, რა მნიშვნელობა აქვს.
იუგის ჯიმინი ენატრება.
ერთი სული აქვს, როდის ნახავს.
