3 საათია.
იუნგის სძინავს.
ჯიმინს - არა.
ის იუნგის შიშველ სხეულს თეთრეულით ფარავს.
არ უნდა, რომ მისი პატარა გაცივდეს.
ჯიმინი იღიმის.
უმცროსის ფუმფულა თმას ეთამაშება.
იუნგი მშვიდად გამოიყურება.
ჯიმინმა კი რაღაც ცუდი ჩაიდინა.
ძალიან არასწორი.
ელისონი: მეზიზღები.
ელისონი: ეს როგორ გამიკეთე! ან მე, ან ჩემს მშობლებს! შენს ფანებს!
ელისონი: შენთვისვე აჯობებს, თუ ვინმესთან არ ხარ.
ელისონი: მეზიზღები ჯიმინ, გასაგებია?
მე: მაპატიე.
ელისონი: შენი დედაც.
მე: სიტყვებს დაუკვირდი.
ელისონი: მოკეტე.
ელისონი: სულ მარტო დამტოვე.
ელისონი: რატომ?
ელისონი: უბრალოდ ამიხსენი რატომ მოიქეცი ასე? რატომ მიმატოვე საქოწილო კაბაში გამოწყობილი?
მე: რაღაც გავაკეთე რაც არასწორია, თუმცა კარგი გრძნობაა.
ელისონი: რას გულისხმობ?
მე: ბოდიში.
ელისონი: სად ხარ? უნდა შეგხვდე.
ელისონი: მომხდარზე ფიქრს, ვერ ვწყვეტ.
ელისონი: გული მატკინე.
მე: აჯობებს თუ არ შევხვდებით.
ელისონი: რა
ელისონი: ღმერთო ჩემო.
ელისონი: მეზიზღები.
ელისონი: ყველაფერზე მეტად მძულხარ, გასაგებია? ყველას თვალწინ დამამცირე. ახლა ნახავ 'ცნობილმა მოდელმა პაკ ჯიმინმა, ცოლი ქორწილის დღეს მიატოვა.'
მე: ჰო
მე: სიმართლეა.
ელისონი: შენი დედაც.
მე: კარგი.
ელისონი: თავი შორს დაიჭირე ჩემგან.
მე: კარგი.
ჯიმინმა იცის, რომ რაღაც ძალიან ცუდი ჩაიდინა.
მაგრამ, მაინც კარგად გრძნობს თავს.
მისი პატარა, მის საწოლში წევს.
ამდენი წლის შემდეგ.
იუნგის ლოყაზე კოცნის.
და ბედნიერია.
თავს სულელად გრძნობს.
რადგან, ზედმეტად გახარებულია.
მაგრამ,
ყველა ისტორია ბედნიერად არ სრულდება, ასე არაა?
