ჯიმინს თავის პატარა ბიჭისთვის ხელი აქვს ჩაკიდებული და ოთახისკენ მიჰყავს.
ცდილობს ახშირებული სუნთქვა დააწყნაროს.
"ამის დედაც, გასაღებს ვერ ვპოულობ."
იკურთხება და ცდილობს დაწყნარდეს.
იუნგი კი თავისთვის დგას და ცარიელ დერეფანს უყურებს.
"შენი ცოლი და დანარჩენები, ალბათ ნერვიულობენ. არ ვიცი... ვგულისხმობ, ქორწილი მხოლოდ პატარძლით ტარდება."
ამბობს იუნგი. აღტაცებული გახარებული და მოწყენილი ერთდროულად არის.
ჯიმინი კი როგორც იქნა გასაღებს პოულობს.
"არ მადარდებს. მჭირდები, თანაც ახლავე."
ამბობს.
ხმა შესამჩნევად დაბოხებული აქვს.
მისი თვალები მუქი ყავისფერია.
აღარაფერს ამბობს, იუნგის ოთახისკენ უბიძგებს და სწრაფად ხურავს კარს.
უმცროსი სიტყვასაც ვერ ამბობს.
ჯიმინი კვნესის და იუნგის ხელს თსძოსთან უჭერს.
პატარას უყვარს ჯიმინის ხმის გაგონება.
"ცუდი რამის გაკეთება მინდა, შენთან ერთად."
ამბობს ჯიმინი ვნებამორეული ხმით.
იუნგი ქვედა ტუჩს კბენს.
"ხო პატარავ, ასე. გააგრძელე ამის კეთება."
ჯიმინი ამბობს და მოსაცმელს სასწრაფოდ იხდის.
იუნგი მის სახელს კვნესის და შარვლის გახსნას იწყებს.
"ამის დედაც. ჯანდაბა."
ამბობს ჯიმინი ჩურჩულით და უმცროსს კედელზე ახეთქებს.
"ასე პატარავ, მელაპარაკე."
უფროსი იუნგის კიდევ უახლოვდება, მის პენისს ხელს უჭერს.
ეს ხომ არასწორია.
სრულიად არასწორი.
მართლაც ძალიან.
მაგრამ იუნგი ნებდება.
ახლა მის ძმას ეკუთვნის.
"ჯი-ჯიმინ, რას აკეთებ?"
ჯიმინი ტუჩს კბენს და ცდილობს მთლიანად შეიგრძნოს პატარა სხეული, რომელიც მის წინ ასე დაუცველადაა აკრული კედელზე.
"გასიამოვნებ, პატარავ."
იუნგია ჟრუანტელი უვლის.
ჯიმინი მის პატარას ტუჩებზე კიდევ კოცნის.
იუნგი ჯიმინის სიტყვებით გაკვირვებულია.
დაბნეულია.
ძალიან.
მაგრამ,
"ჯიმინ... გაჩერდი."
"არა პატარავ, არა. ნუ მაიძულებ გავჩერდე."
პასუხიბს ჯიმინი და ყელზე კბენს.
იუნგი თავს ვერაფერს უხერხებს, მხოლოდ კვნესის.
"ჰო პატარავ, ასე. ასე განაგრძე. უფრო ხმამაღლა."
"ჯიმინ, არ შეგვიძლია-"
ჯიმინი გაურკვევლობაშია.
ვერაფერზე ფიქრობს.
არც უნდა, რომ იფიქროს.
უნდა, რომ მისი პატარა ბიჭი მთლიანად შეიგრძნოს.
"ჯიმინ. გთხოვ ნუ აკეთებ ამას."
"როგორი სველი ხარ, პატარავ. რატომ გინდა, რომ გავჩერდე."
"იმიტომ, რომ დაქორწინებული ხარ!"
იუნგი როგორც იქნა ჯიმინს უყვირის, იმის გასახსენებლად, რომ ცოლი ყავს, რომელიც ელოდება.
და რომ ძმები არიან.
რომ ყველაფერი ეს შეცდომაა.
"ვიცი."
ამბობს ჯიმინი და ფეხზე დგება.
"მაგრამ, მეტად ვეღარ დაგთმობ. ახლა ვეღარ გაგიშვებ."
იუნგის გული უჩქარდება.
"ჩემი ხარ, პატარავ."
