the one who can see, everything

Chapter 8

'Existence'

Summer

It was only 5:30 in the morning but i was already awake. Nakaligo na rin ako at kasalukuyang sinusuklay ang buhok ko habang nakatingin sa harap ng malaking salamain sa unahan ko. I miss mom doing this thing for me.

8:00 a.m pa ang pasok ko at sobrang maaga pa para gumising ako at dapat ay tulog pa rin ako ngayon. I was just found myself waking up in the middle of the night pagakatapos ay hindi na ako nakatulog at nag-handa na lang para sa school. Hindi ko na muna sinuot ang uniform ko at nagsuot ng pambahay na damit dahil baka makusot ko pa ito.

Bumaba ako mula sa kwarto dahil balak ko sanang uminom ng gatas. Mabuti na lang at hindi pa ako nagugutom. I don't know how to cook, wala rin akong pera pambili at mas lalo namang ayokong gisingin si Lucas para lang magpaluto ng pagkain.

Nagulat ako nang maabutan ko siyang umiinom ng gatas sa lamesa sa kusina. Saglit akong ngumiti sa kanya saka rin kumuha ng gatas para inumin. Gising na rin siya at tumutulo pa ang tubig mula sa ulo niya. Mukhang kakaligo niya rin lang dahil umaalingasaw ang pabango niya.

"You're awake." ngumiti lang ako at nagkibit balikat sa kanya. Inubos na rin niya kaagad ang iniinom niya saka pinatuyo ang buhok niya gamit ang maliit niyang towel. Mabilis ko ring hinugasan ang nga basong ginamit namin at dumeretso sa sofa para umupo sa tabi niya. "Ang aga pa," puna niya ulit.

"Can't sleep." tanging sagot ko bago sumandal sa sofa at ipinikit ang mga mata ko. Even if i shut my eyes longer, hindi pa rin ako makatulog. Nararamdaman ko pa rin ang mga bagay sa paligid ultimo patak ng tubig mula sa banyo.

"Mind if i talk to you?" lumingon ako sa kanya saka siya tinanguan. Naglakad naman siya palabas ng pinto kaya ikinando ko muna ang bahay niya bago sumunod palabas sa kanya. It was still dark but in someway ay sumisikat na rin ng kaunti ang araw.

Tahimik lang akong sumusunod sa lakad niya. We don't usually talking to each other so its a bit awkward for me doing this. Habang tumatagal ako sa bahay niya ay bibihira lang kaming mag-usap. Kapag tuturuan niya lang ako ng mga bagay bagay ang madalas. Hindi nga kami nagsasabay kumain e. Mabuti na lang palagi niya akong iniiwanan ng ulam. Halos wala rin naman kasi sa bahay niya si Lucas. Parang ako na nga ang tumitira doon kung tutuusin. I don't know what he's up this past few days. Siguro for school dahil nagsimula lang naman siyang maging abala noong magsimula amg pasukan.

Nakarating kami sa isang patag na lugar may maliliit na bulaklak na nakapaligid dito at may mga upuang mahahaba na hindi rin naman karamihan. Tinapik ni Lucas ang bakante sa tabi nang inuupuan niya na parang sinasabing tumabi ako sa kanya. Umupo naman ako at tumingin sa kawalan. The place was peaceful and calming. The sound of the nature was soothing. Ipinikit kong muli ang mga mata ko at sumandal sa sandalan sa upuan.

"All students from our school has their own abilities." hindi ko iminulat ang mga mata ko at hinayaang ang tenga ko na lamang ang makarinig nang bagay na sinisimulang sabihin ni Lucas. "It was just happened that your ability was in demand and rare, so you have to keep it as a secret."

Sa totoo lang dapat ay magulat ako kapag nalaman kong hindi lang ako ang may abilidad. Nagtataka nga rin ako kung bakit kalmado pa rin ako ngayon. As if i expected to hear this things.

"What are you?" tanong ko nang lumipas ang ilang segundong tumahimik ang paligid. Lucas just smiled at saka ginulo ang buhok ko. "You should practice your own ability." sagot niya.