the one who can see, everything

Chapter 21

'Decieved'

Summer

"Summer.. E-elay." hindi ko alam kung paano ako magre-react. Hindi ko rin alam kung paano ako magsasalita. Ni hindi ko nga rin alam kung paano ako gagalaw. Pakiramdam ko, isang buka lang ng bibig ko ay tutulo na ang luha mula sa mga mata ko.

Why? Why i am being like this? I know i always wish that mom was with me everytime. I miss her. I miss her so much because she's my mom. But why i am hating this scene? But why do i feel pain seeing my mother in front of me?

Muli kong inalala ang bagay na ipinunta ko rito. To experience everything. To experience new life kahit na kaunti lang. I made a promise for myself. If mom finds me out. Sasama ako pabalik. Dahil nanay ko sya. Mother's knows best. Kung tutuusin ay marami na naman akong na-experience. Buwan na rin ang itinagal ko kila Lucas. Pero bakit ganon, bakit parang hindi pa sapat. Bakit parang kulang na kulang pa. Bakit parang kahapon lang ako umalis sa tore. My mom raised me as  humble and sweet child. Pero simula ng napunta ako dito, napalabas ko lahat ng ugali ko. Lumabas lahat ng emosyon ko. Hindi ko namamalayang nakilala ko na ang totoong ako. Nakilala ko ang sarili ko. And doing bad things and mistakes isn't bad at all, it was experience too. At kung bibigyan ulit ako ng pagkakataon, i want to experience it again with them.

Inilibot ko ang paningin ko sa loob ng salas ni Lucas. Ten, Zheina, Jadh, Dein, Alysson, Knox and Lucas. Is it because of them? Kaya ba ako nagkakaganito? Kaya ba ako nag-aalinlangang sumama? Dahil ba sa sobra akong na-attatch sa kanila?

Nilingon ko si mom. She was staring at me. Hindi ko alam kung galit ba sya o hindi. Pero ang alam ko lang, nagmamadali na syang umalis dito.

"S-summer. H-hey." i felt Lucas cold hands on my arms. Why? Bakit ganito ang epekto ni Lucas sa akin? Bakit ako lalong nalulungkot pagkatapos kong makita ang lungkot sa mga mata nya. Seeing him... in sadness, makes me sad even more. Why?

Buong lakas kong pinigilan ang sarili ko na mapaiyak sa harapan nila. Una pa lang ay inilagay ko na sa loob ko na dadating ang panahon, aalis na rin ako. And i think, this is the time. Ang bilis naman. Ang bilis bilis. Nakakalungkot na mas marami pa yatang araw na may tampuhan kaming lahat sa isa't isa. Nakakapagsisi. Sana ay mas nakipag-bonding pa ako sa kanila.

"Thank you. For taking care of me. You guys are the best.  I hope i can see you once again. Please, be strong for me. And never ever forget me. I promise, i'll do the same thing. Thanks! My mom is waiting for me. Goodbye." parang may nakabara sa lalamunan ko dahil sa hirap magsalita. Bawat salitang lumalabas sa bibig ko ay syang pag-sikip ng dibdib ko. Do i really have to experience this?

"Summy naman! Tita, Can you please just let Summer stay with us. We'll take—"

"Come on, Summer. I came here to fetch you. Let's go to our home, my child." singit ni mom habang may ipanapaliwanag sa kanya ni Ten. She even emphasized the word, home. Alright, She's mom. She'll never change what she already said.

Tumango na lang ako at isa-isa silang nginitian. Ayoko. Ayokong tignan si Lucas. Pero ginawa ko. Kahit yon ang pinaka-masakit na bagay na makita sa lahat. I took the chance. Maybe this is the last time to see them again. To see him again. And it hurts more than i expected.

🌙️

"Summer, kakain na." hindi ako bumangon at nag-kunwaring natutulog na lang. Wala talaga akong ganang kumain. Nanlalambot ako at pakiramdam ko kinuha lahat ng lakas sa katawan ko. "Summer Elay." how i wish this is only just a dream.