the one who can see, everything

Chapter 1

'Day comes'

Summer

This is the first time i woke up too boring and too lazy to move. Irita akong tumayo sa kama ko sa gilid saka dumungaw sa maliit na bintana. I saw things that is basically a usual scenery for me. A green grass and trees under the sun and lastly a lady with a long silky black hair— my mom traveling towards the tower carrying a basket.

Sa unang pagkakataon ay nairita akong makita siya kaya bumalik na lang ako sa kama at ipinikit ang mga mata ko.

"Good morning, My child."

Ever since, ang boses na yon ang pinaka-magandang tunog sa pandinig ko. That voice serves a hope for me. That voice gives joy to my soul. Pero bakit ganito ang nararamdaman ko, bakit parang gusto kong tumakbo sa kanya palayo. It feels like, she's unfamiliar person to me. What a strange feeling.

"Summer, kumain ka na." narinig ko pa ang pagtunog ng mga plato at kutsara. This is our routine every morning.

She'll wake me up, prepares me a food, we will eat and then she would tell me creepy stories from the outside world.

Tinapik niya ang balikat ko kaya kunwari ay kinusot-kusot ko ang mga mata ko para nagmukhang bagong gising lang talaga ako. Sinalubong niya ako ng ngiti saka ako hinalikan sa pisngi. "Come on, let's eat."

Buong umagahan namin ay hindi ako umiimik. I am starting to feel awkwardness towards my mom. Simula pagkagising ko ay ganito na ako. Pasimple kong sinipat ang noo ko, baka may sakit lang ako. Pero wala naman. I sighed.

"I have a surprise for you," her voice was too sweet yet i am being irritated to it. Iniangat ko ang ulo ko at deretsang tinignan ang bagay na kinukuha niya sa basket na dala niya. "Tada~ I bought you a book!"

Ngumiti naman ako at tinanggap ang librong iniabot niya. Ang libro ang nagsisilbing paraan para matuto ako at malibang. Kahit na hindi ako nakakalabas sa toreng ito mula noong ipinanganak ako ay masasabi kong may sapat akong alam sa mga bagay-bagay.

I forced a smile, tapos ay tinaggap ang libro na ibinigay niya.

After a couple of minutes, my mom finally decided to left me. "Maaga akong aalis dahil may trabaho ako sa bayan," paalam niya.

When she was about to go down from the tower i held her arms. Nagulat pa siya sa ginawa ko kaya bumalik ulit siya pataas. But when to moment her eyes met mine. There's this shocking thought of me, wanting to do something bad on her. I wanted to kill her, my own mother.

Hinawakan din niya ang kamay ko at hinimas ang ulo ko. "What's wrong my child?" maamo niyang tanong. Mabibigat ang paghinga ko at pinakikiramdaman ang sarili ko. "I want to go with you."

Yes, curiosity always strikes me. What would happen if i go to the outside world? Thoughts that never get rid of me. Malinaw sa akin ang paliwanag ni mom na hindi pwede dahil pagsasamantalahan lang nila ang kakayahan ko plus the fact that the outside world is too dangerous and cruel for me. This is the first time i am asking mom, if i can go with her.

"My child, the outside world isn't right for you—"

"Mom," tinignan ko ng nangungusap ang mga mata niya. "I want to go there, i want to experience everything just like characters in the book does."

Inalis niya ang hawak ko sa kamay niya at muling binitbit ang basket na hawak niya. "Those books are just fictional! That thing is just a product of imagination. How can you be this immature, Summer Elay?!" galit na galit siya at humawak pa sa dibdib niya.

Para naman akong binuhusan ng malamig na tubig sa sinabi niya. Hindi ko dapat pinag-aalala ng ganito ang nanay ko. Tutulungan ko na sana siya pero lumayo lang siya sa akin at saka umiling. Pinunasan niya ang mga luhang pumatak mula sa mga mata niya. I'm such a stubborn. Ngayon nagu-guilty na naman ako. "J-just don't do that again!" malakas na sigaw niya saka padabog na ikinando ang daan na dinadaanan niya papunta dito sa silid ko.

Inis kong sinipa ang librong nalaglag sa sahig galing sa kanya. I don't really understand myself. Napaiyak na lang ako at napahawak sa ulo ko. It hurts like hell. Maya maya pa ay hindi na rin ako makahinga ng maayos. Napahawak na rin ako sa dibdib ko at napa-upo sa sahig. Pinagpapawisan ako ng malamig. "M-mom.."

Fck it.

She'll never hear me because she's far away from me. She always leave me in this fcking place. Ang akala ko siya lang ang makakasama ko palagi. But she's gone. She's out of contact to help me. I hate her so much! I loathe her so much!

Wala sa sarili akong napatayo at saka isinuot ang jacket ko. Hindi ko na alam ang ginagawa ko, all i knew is that i am escaping in the tower dahil sa pinag-tagpi tagpi kong kumot.

The moment my feet laid the green grass. My heart goes back to its normal beat. Tumigil na din ang pagpapawis ko ng malamig. Nawala na rin ang sakit ng ulo ko.

Pumatak muli ang mga luha mula sa mata ko. This time, i am crying because of happiness. Nilanghap ko ang simoy ng hangin na humahampas sa akin. Dahan-dahan akong naglakad palayo sa tore.

The tower was dark. After all these years, i've been locked up all day and night in these dark room. Saglit akong sumulyap sa toreng kinalakihan ko sa loob ng labing-walong taon.

Isinuot ko ang mask ko saka tumakbo palayo. Paulit-ulit lang ang dinadaanan ko. Damo at mga puno. Kahit hindi ko alam ang patutunguhan ko ay pilit pa rin akong tumakbo palayo. Kahit nakakatakot at mukhang delikado. Hindi ko na kayang magtiis sa lugar na yon.

Napangiti ako ng makakita ng isang maliit na lagusan. Sa dulo non ay may maliwanag na daan. Mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko kayo nagsimula na akong dumaan papunta rito. Dahan-dahan ang lakad ko at dahan-dahan rin ang pagsilip ko sa daan palabas rito.

Finally.

I saw.. people. Kakaunti lang sila, pero ang mga ngiti nila sa isa't isa— it was real. This is the reality. The reality was quite good after all. Para akong batang nawawala sa isang pamilihan pero pinilit ko pa ding humanap ng pupuntahan.

Napansin kong iba ang suot ng mga tao mula sa suot ko kaya nakaka-agaw ako ng atensyon. I am wearing a long dress na halos humahalik na sa lupa.

May mga damit na nakasampay sa tapat ng isang maliit na bahay. Tinitigan ko muna ito at lumingon-lingon sa paligid bago kumuha ng damit na katulad sa kanila. This isn't the right thing to do pero ito lang ang natatanging paraan para magmukha akong normal na nakatira lang dito.

Nagtago lang ako sa maliit na pader sa di kalayuan at pasimpleng nagbihis. Maaga pa naman kaya wala pang masyadong tao ang namamalagi rito. Sinuklay ko ang buhok ko gamit ang kamay ko saka itinapon ang suot-suot kong damit kanina.

Saktong paglabas ko ng pader ay nagulat ako sa lalaking masama akong tinitignan. So, this is how it feels to meet another person aside from your mom. Umikot-ikot siya paligid ko at saka muling huminto sa harap ko. "Ninakaw mo yan no?" itinuro-turo niya pa ang damit na suot-suot ko.

Hindi naman ako sumagot at tinignan ko lang siya. He's wearing a suit and he looks like.. an idiot. What does he want from me? Should i read him? His thoughts isn't locked up.

"Hindi ka ba nakakapagsalita?" tanong niya ulit saka dahan-dahang tinusok-tusok ang balikat ko ng dulo ng daliri niya. Hinawakan ko naman ito at pinitik palayo. Tumalon-talon naman siya dahil sa sakit at kinagat-kagat pa ang dulo nito. "May lahi ka sigurong aso ano!?" angil niya.

Aso? When did i ever do an act like a dog?

Ang kaninang nasasaktan niyang mukha ay biglang na-estatwa at napalitan ng gulat. Nagulat ako sa mabilis niyang paghila sa akin, palayo sa kinatatayuan namin kanina. Kakawala sana ako pero napatigil ako sa sinabi niya. "Bad persons are coming. You should come with me so they won't hurt you."

———

cystarlight