- 11 jaar geleden -
"Wanneer zal je nu leren de was juist te sorteren! Je bent verdorie al elf jaar en je mist nog steeds!" schreeuwde ze naar me, even was ik bang dat ze op dit moment één van haar bekende woedeaanvallen ging krijgen omdat ik per ongeluk een rode sok in de witte
was gestoken had. Ik bleef gedurende de hele preek naar beneden staren. Verschillende zaken werden naar me hoofd geslingerd. Ik was een dom, ze had beter me nooit geadopteerd, want eigenlijk hadden ze niets aan behalve de kosten. Ik durfde me niet te bewegen, want anders werd de straf erger dan een enkeltje naar bed zonder een avondmaal. "Zorg dat ik voor de rest niets meer aan het huis opmerk!" snauwde ze me nog toe voordat ze de kamer verliet.
"Ook een gelukkige verjaardag Isabelle," mompelde ik bij mijzelf.
"Heey nu ben je me voor! Gelukkige verjaardag zusje!" hoorde ik een enthousiaste stem aan de deur zeggen. "Olivier! Je bent het niet vergeten," snikte ik. "Wow, niet huilen natuurlijk vergeet ik je verjaardag niet dat je daar zelfs twijfels over hebt? Op je verjaardag moet je lachen dus veeg die tranen weg. Oké?" Door zijn enthousiasme kon ik bijna niet anders dan ja knikken.
's Avonds wanneer ik al een paar uur in mijn bed lag door de straf hoorde ik een paar stille klopjes op mijn deur. "Binnen?" fluisterde ik verbaast dat er iemand nog in mijn kamer langskwam op dit uur en zelf de moeite deed om te kloppen.
"Ik heb nog iets voor je," zei de persoon waaraan ik aan de stem kon afleiden dat het Olivier was. In zijn handen had hij een klein cupcakeje met een brandend kaarsje op vast. "Blaas maar uit, en vergeet je wens niet," zei hij.
Ieder jaar wenste ik het zelfde:
Waren mijn ouders maar nooit gestorven toen ik nog een kind was.
JE LEEST
Onverwachte terugkeer
Romance"Jaren geleden had ik een beste vriend Olivier. Hij was alles voor me, mijn steun en toe verlaat in mijn moeilijkste periode. Hoewel ik dacht dat onze vriendschap voor eeuwig was, verloor ik hem ook. Daarmee verloor ik alles wat ik had." Wat als die...
