Onverwachte terugkeer

24. Terug

- 6 jaar geleden - 

De hele ochtend hoorde ik de moeder van Olivier gillen aan de telefoon. Olivier was ondertussen al zes maanden vertrokken. Niemand van het gezin had nog iets van hem gehoord. Het was alsof we niet meer bestonden voor hem. 

"Je denkt toch niet dat ik hem nog terug wil? Hij bestaat niet meer voor me!" Gilde ze kwaad aan de telefoon. Van zover ik het momenteel begrepen heb, kwam het erop neer dat de oma van Olivier haar kleinzoon niet meer aankon. Blijkbaar zou hij volledig veranderd zijn. Na de tiende hem opgehaald te hebben vanuit het politiekantoor was het voor haar genoeg. 

- Boem - 

Geschrokken keek ik om naar het geluid zich gelokaliseerd had. Daar lagen de scherven van het toestel dat ooit de telefoon was. "Poets alles op, en breng de kamer van Olivier in orde. Binnen een uur komt hij terug," gromde ze bijna naar me. 

Tijdens het werken dwaalden mijn gedachten meerdere keren af naar hem. Hoe zou hij geworden zijn? Was hij echt zo ontspoord? Wat had hij gedaan? 

Veel tijd had ik niet om er nog over verder te denken, want daar ging de deurbel al. Geschrokken keek ik naar de klok. Ik had verdorie nog een halfuur! Toen er na vijf minuten nog steeds niemand opengedaan had, besloot ik dan maar open te doen. 

Ongeïnteresseerd keek hij me aan, en smeet zijn rugzak richting de trap en ging meteen rechtstreeks naar de koelkast. Als een tam hondje volgde ik hem richting alles dat hij deed. "Wat volg je me hele tijd eigenlijk," snauwde hij naar me. 

"Waarom.. ben je terug?" stamelde ik bang voor zijn reactie. "Ah, oma kon mijn jeugdigheid niet aan. Moeder moest me wel terug nemen anders startte grootmoeder er een rechtszaak van. Niet dat het mij ook maar iets interesseert. Ondertussen sloeg hij de koelkast dicht toen hij zag dat er niets naar zijn zin in lag, en liep dan maar richting de kast om er een zak chips uit te halen. Voor ik er iets op kon zeggen, legde hij zijn benen, waar ook zijn modderige schoenen bij hoorde op de tafel. "Je maakt er wel niets van als ik een joint opsteek hé?" vroeg hij terwijl hij er al één opstak. Zelf kon ik gewoon weg niet bewegen. Als een standbeeld stond ik hem aan te kijken. 

What the hell was er gebeurd in die zes maanden?

"Haal die vuile schoenen van die tafel, rotkind!" schreeuwde de moeder meteen toen ze de keuken binnenkwam. Toen ze rook wat hij aan het smoren was hoorde ik een harde klets weerklinken doorheen de keuken. "Hoe durf je dit binnen te brengen!" schreeuwde ze naar hem. "Ah, maak je toch niet zo druk," gaf hij als antwoord terug. Duidelijk was dat hij zich al in een andere wereld bevond. 

Toen de moeder na een grote zucht weer vertrok, vroeg ik aan hem: "waarom moest je terug?" Alleen de antwoorden zorgde ervoor dat ik me nog nooit zo ver van hem verwijderd gevoeld heb. "Eén en al zever gewoon. Blijkbaar mag je dus niemand in elkaar slaan voor geld? Hoe kom ik anders aan geld voor mijn joints? Dan nog wat dingen van niet mogen stelen van ouderen, niet chanteren enzoverder. Serieus, zo erg is dat toch nu ook weer niet? Trouwens wil je ook een joint?" Hij wees richting de bak met joints. 

"Wat is er toch gebeurd met je?" fluisterde ik zacht, maar luid genoeg zodanig dat hij het kon horen. 

"Leven, dat is er gebeurd Isabelle. Maar goed, ik ga nog even naar buiten. Laat je het weten dat ik vanavond laat zal thuis zijn?" en weg was hij. 

Het zou ook de laatste keer zijn dat ik hem nog ging zien voor jaren. 

Op het moment dat ik bezig was met de kamer van Olivier kwam de moeder met een grote grijns binnen. "Kijk wat ik gevonden heb," en ze gooide me een gevouwen briefje toe. Verbaast deed ik het open en begon te lezen. Het was het geschrift van Olivier dat was duidelijk voor me. Te lezen stond er:

Isabelle, nu ik terug ben, wil ik graag duidelijk met je zijn. Je betekent niets voor me. Zo, dat is er uit. Je hart is gebroken? Fijn voor je! Het doet me niets. Je vraagt je nu waarschijnlijk af waarom ik altijd deed alsof ik om je gaf? Gewoon, om je uit te lachen dat je er in geloofde. Alleen, ik ben het gewoon beu en wil dat je me gerust laat. Liefs. Je broer!

"Dit is niet echt," fluister ik. "Het is zijn geschrift dat weet je best Isabelle. Hij geeft niets om je. Misschien is hij toch beter dan dat ik dacht. 

"Nu is het gewoon gedaan!" ontplofte ik en rende naar mijn kamer. "Wat ben jij van plan dame?" schreeuwde de moeder van Olivier naar me. "Ik vertrek," ondertussen begon ik de weinige spullen dat ik had in te pakken. "Alsof jij ergens anders naartoe kan. Morgen ben je hier terug," lachte ze me uit. "Dat zullen we nog zien. Olivier was het enige dat me nog tegenhield om te vertrekken. Nu ik weet hoe hij echt over me gedacht heeft in al die jaren houdt niets me meer tegen. Het gaat jullie goed."

Met nog een kleine blik achter me keek ik naar het huis dat ik jaren mijn thuis heb genoemd. Alleen vanaf vandaag laat ik alles achter me.