Onverwachte terugkeer

14. Slaapfeest

- 7 jaar geleden -

"Mama, mag ik vanavond een slaapfeestje geven om ons kampioenschap te vieren vanavond? Jullie zullen er geen last van hebben, want jullie gingen vanavond vertrekken op weekend toch?," gewoon al aan de manier dat hij het vroeg wist ik al dat Olivier ging mogen, en zoals altijd had ik gelijk. "Natuurlijk jongen, je weet dat je vrienden altijd welkom zijn. Isabelle zal alles wel opruimen later. Gelukkig dat ik met mijn rug naar haar toe stond, anders ging ze zien dat ik mijn ogen draaide naar haar. 

"Isabelle, kun je naar de winkel lopen voor me, en zorgen voor wat drank en snacks ze komen binnen een uur? Bedankt hé!" meteen draaide hij zich om en liep richting zijn kamer. "Olivier! Ik kan niet naar de winkel, zie je niet dat ik aan het koken ben? Ik haal dat nooit in een uur! Dat weet je best!" 

- Pats- meteen wist ik dat ik weer de hele avond met een rode kaak ging zitten. "Jij hebt mijn zoon met respect te behandelen! Je bent niets waard rot kind! Heb je dat begrepen! Je doet wat hij zegt, wanneer dat hij dat zegt. Je zorgt maar dat het in orde komt!" 

Nadat ik zo rap mogelijk het eten klaargemaakt had, liep ik naar de winkel en kocht van alles wat tienerjongens op een leeftijd van vijftien graag aten. Zoals ik al vreesde, geraakte ik niet op tijd terug op het last-minute slaapfeest. 

"Je bent te laat," Olivier zat in het midden tussen verschillende jongens van zijn leeftijd. "Wat ga je doen? Me verklikken? Kan je toch al goed laatste tijd!" vanwaar ik de moed haalde deze woorden te zeggen, weet ik nog steeds niet. Ik denk dat Olivier zo er hetzelfde van dacht. Met giftige ogen keek hij me aan en beval: "schenk drank uit voor iedereen Isabelle. Ik denk dat je nog niet vergeten bent wat mijn moeder gezegd heeft, aan je kaak te zien."

Met wijd opengesperde staarde ik de jongen aan. Ik herkende hem niet meer. De jongen die ik aanstaarde was een regelrechte gewetenloze zak geworden. Mijn beste vriend was nergens meer te vinden. 

Ontelbare keren heb ik geprobeerd in de onbekende voor me te kijken, of ik ergens nog een stukje van hem kon terugvinden. Alleen faalde ik hier iedere keer in. En eindigde het dat ik straf kreeg, uitgescholden, of gewoon geslagen werd. 

Hoe verder Olivier en ik uit elkaar verwijderd werden, hoe blijer de ouders werden. Je had de trotsheid in hun ogen moeten zien toen hij me de eerste keer een bevel gaf. Het ergste was, hij kreeg er een nieuwe fiets voor. Sindsdien is het steeds erger geworden. 

"Kan ik helpen?" achter me was er een jongeman verschenen. "Oh, dat is vriendelijk van je, maar ik kan bezoek niet laten helpen. Zou anders ook problemen krijgen," zei ik met een grote glimlach op mijn gezicht. Het was al tijden geleden dat er nog een persoon me aangeboden had om te helpen. "Ik vind het niet goed hoe hij je behandeld, waarom meld je dit niet? Je bent een pleegkind toch?" vroeg hij met oprechte bezorgdheid. Was ik maar gewoon een pleegkind bedacht ik me, iemand die enkel en alleen maar haar ouders verloren was, en hierdoor bij een fijne familie terecht kwam, die voor haar zorgde net zoals haar ouders gedaan zouden hebben. Zo hadden ze het me toch beloofd, die mensen die me weggaven. Alleen werd ik opgevoed als huismeid. Hoe de kinderbescherming er nooit achter kwam dat ik niet behandeld werd zoals het hoorde? Ik haalde stralende punten. Ik kreeg zo gezegd "bijles" wat bestond uit zelfstudie in de uren dat ik eens niet moest werken. Twee keer op een jaar moest ik dan naar een examencommissie, die dan beoordeelde of ik toch niet naar school zou moeten. 

Ooit had ik het in me hoofd gehaald, om me expres te doen zakken op deze examens, zodanig dat ik misschien als een normaal kind naar school zou kunnen gaan, alleen hadden ze het door. De straffen die ik hierna gekregen had, zorgde ervoor dat ik nooit meer zoiets wou doen. Het kan erger hield ik me altijd voor. Maar dan weerklonk er een stem in mijn hoofd die zegt: 'het kan ook beter', alleen blokkeerde ik deze altijd. "Het is mijn familie," was het enigste dat ik kon antwoorden op hem. Met spijtige vol met medelijden keek hij me nog eens aan, voordat hij zijn rug naar me toe draaide en terug naar het feestje ging. Zodanig dat ik verder kon met mijn werk.