Onverwachte terugkeer

22. Alcohol

- 6 jaar geleden -

's Nachts werd ik wakker gemaakt door twee woedende ouders die voor me neus stonden. Ik had geen idee wat ik nu weer mis gedaan had, maar zal vast weer een dommigheid zijn. "Waar is Olivier?" siste de moeder kwaad naar me. 

Sinds de vorige ruzie spraken Olivier elkaar amper nog. Eens elkaar aankijken, maar meer werd het niet meer. Ik kon het gewoon niet meer opbrengen om zelf nog vriendelijk te doen. Mijn eeuwige optimisme was gewoon volledig in stukken gebrokkeld. Hoe kon ik dan in godsnaam weten waar hij was. 

"Hij wou naar een feestje bij Emmanuel, maar dat verboden we hem. Ga hem daar zoeken," ik moest even verwerken wat er gezegd werd tegen me. "Nu nog Isabelle!" riep ze kwaad naar me toen ik niet meteen alles kon laten doordringen bij me. 

Snel trok ik vlug wat kleren aan, en liep naar de garage zodanig dat ik mijn fiets uit de garage kon halen. Al vaker was ik mee gereden naar Emmanuels huis. Mijn ouders vonden het voor Olivier te 'gevaarlijk' om alleen te rijden. Dat een meisje hierdoor alleen zou terugkeren, kon hun niets schelen. Michael paste perfect in het beeld van een goede vriend voor Olivier. Hij was rijk, knap en slim en super arrogant. Vooral dat laatste zorgde ervoor dat ik iedere keer dat ik aan zijn huis passeer de kriebels krijg.

Ik was nog niet eens in het begin van de straat toen ik de muziek al van ver hoorde weerklinken. Het verbaasde me echt dat er nog steeds geen politie was gekomen. Snel bedacht ik me dat hij waarschijnlijk de gezinnen naast hem omgekocht had. Ik had eens gehoord van Olivier dat hij dit elke keer deed. 

Ik smeet mijn fiets ergens aan de poort en ging het huis binnen. Kloppen hoefde niet echt wegens dat het huis toch open was. Ze zouden me trouwens niet eens horen kloppen. "Ah, Isabelle! Hebben je ouders je eens buiten laten gaan?" het verbaasde me niets dat het Emmanuel was die me gevonden had. "Waar is Olivier?" schreeuwde ik richting zijn oor. "Doet dat er nu toe? Wees blij dat ik je gevonden heb. Nu kunnen we iets leuks doen." Het enige dat ik rook toen hij dichter bij me kwam was een walm van alcohol. Ik wist dat hier niets goeds van ging komen dus probeerde weg te geraken. Alleen werd ik meteen beetgenomen in een greep dat ik nooit uit zou komen. "Stop!" gilde ik, maar in zijn ogen zag ik al hoe ver hij heen was. 

Langzaam boog hij zich dichter naar me toe, en ik vervloekte mezelf dat ik niet al eerder wegliep. Hier kwam het dan mijn eerste kus. Gelukkig werd hij met een grote ruk van me weggeduwd. Hoopvol keek ik op wie mijn redder was. Hopend dat het Olivier was, maar minder was waar. Het was de jongen die me aangesproken had op het verjaardagsfeestje. "Ga toch anderen lastig vallen Emmanuel. Emmanuel moest geweten hebben dat hij het gevecht niet ging redden, want met een giftige blik naar mij droop hij af. 

"Jason," stelde hij zich voor. "Isabelle, weet je waar mijn broer is?" Ik begon steeds meer ongerust te worden dat ik hem nog steeds niet gezien had. "Je komt als geroepen Isabelle. Hij moet echt naar huis. Volg me maar," hij gaf me een knik met zijn hoofd ter teken dat ik hem moest volgen. Met een bang hartje was dat het gene dat ik deed. Al snel kreeg ik Olivier in zicht met een blondine op zijn schoot. Het eerste dat in mezelf opkwam was: "waar zijn haar kleren?" me hier niets proberend van aan te trekken. "Hoelang zijn ze al bezig?" vroeg ik aan Jason. "Elkaar opeten? Ik denk een kwartier. Er zijn al een paar meiden gepasseerd," daarna stapte hij op Olivier af en trok het meisje van hem af. 

"The hell doe je man?" woedend vloog Olivier op van zijn stoel. Meteen ging ik tussen de twee gaan staan. "Olivier, kom mee naar huis alstublieft," smeekte ik bijna. "Ah, is mijn laatste avond hier nog Isabelle. Laat me eens genieten!" lachte hij mijn gesmeek uit. "Je laatste avond?" Ik begon steeds minder en minder te begrijpen wat er aan het gebeuren was. "Jup, vanaf morgen sta je er alleen voor. Ik vertrek naar oma. 

Perplex staarde ik hem aan. Na veel gezeur kreeg ik hem mee naar huis. Met vingers gekruist viel ik in slaap met de hoop dat het enkel maar dronkenman gepraat was. Alleen, het was wel degelijk waar. 

Hij vertrok de volgende dag

Niet voor een dag, maar voor een lange tijd.