Onverwachte terugkeer

17. Paper

Geschrokken maakte ik een sprong op mijn stoel toen er een pakket bladeren op mijn tafel vloog. Meteen keek ik op in de twee donkerbruine ogen die me nog steeds kwaad aankeken. "Wat is dit?" vroeg ik. "Je groepswerk, zo hoef je niet meer met me samen te werken. Het is misschien beter voor ons twee. Ik wou oprecht een nieuwe start maken in deze school. Mijn verleden proberen goed te maken. Ik geef verdorie iedere zuurverdiende cent, aan de mensen dat ik bestolen heb. Alleen is deze start verpest door je, en ik denk dat het beter is dat ik je even niet meer zie," eindigde hij zijn monoloog, waarna hij zijn rugzak nam en de klas verliet.

Gelukkig was de les gedaan, zodanig dat ik vlug alles in mijn zak kon smijten en hem achterna kon lopen. "Olivier wacht," en raar genoeg deed hij dit. "Ik heb het niet gedaan," zei ik. Met een snelle ruk draaide hij zich om. "Wie dan wel in godsnaam? We waren in je huis! Niemand anders kon dit horen Isa. Stop met liegen, het wordt er alleen maar erger van," snakte hij naar me, en gelijk had hij. Ik kon mijn broer niet verraden. Dat kon ik gewoon niet. Toen ik een paar seconden van mijn ogen naar de grond gericht te hebben terug opkeek, was hij gewoonweg verdwenen. 

"Isa?" riep iemand aan het einde van de gang mijn naam, voorzichtig keek ik om en zag ik Jason staan, die steeds dichter in mijn zicht kwam. "Hoe kon je?" zei ik toen hij dicht genoeg was zodat hij het kon verstaan, maar niet de hele school. "Hij verdiend het. Hij heeft je pijn gedaan Isa! Hoe kon hij iemand als jij pijn doen? Hij verdiend het om evenveel pijn te hebben als jij. Liefst nog meer. 

Hoofdschuddend keek ik hem aan en zei: "dit ben jij niet James. Je bent een vriendelijk, behulpzame zachtaardige man. Niet iemand die mensen het leven zuur maken. Ja, hij, en zijn familie hebben mijn jeugd zwaar verpest. Alleen heel stiekem denk ik dat hij oprecht zijn leven wilt verbeteren. Ik weet dat je denkt dat het allemaal maar een toneelstuk is, en eigenlijk dat denk ik ook. Alleen zijn wij zo niet. Wij zijn mensen die anderen vergeven, zo vaak dat er soms eigenlijk geen vergeving meer is. Ik zal je niet verraden, dat weet je, maar alstublieft doe het goede. Ik heb geen idee waar dit vandaan kwam, alleen wist ik dat dit het enige juiste was voor me. Ik wilde niet worden zoals hun, vol met haat, wraakgevoelens en jaloezie. Neen, ik was beter dan dat. 

"Je hebt gelijk Isa, maar ik kan het gewoon niet verdagen dat hij de persoon is, die je zoveel trauma's heeft gegeven. Ben je vergeten hoelang het heeft geduurd tegen dat je me ook maar een klein beetje vertrouwde? Het waren maanden, niet dagen zus. Hoe vaker dat we zeiden dat je welkom was bij ons, hoe meer dat je je wegstak in je kamer. We hebben al die maanden gedacht dat we nooit je gingen kunnen bereiken. Dat je te erg beschadigd was door hun. 

De eerste keer dat je toestemde om mee te rijden met me in de auto was één van de beste dagen in mijn leven. Hoe klein dan ook, eindelijk was er een heel klein scheurtje in je mijlen hoge muur," met een weemoedige blik keek hij me aan. "Ik herinner me die dag ook nog, alleen ik vertrouwde je voor geen haar. Ik wou alleen droog aankomen op school. Het hagelde gewoon! lachte ik zacht.

Hij strekte zijn beide armen voor zich uit, en al snel kroop in de enige plaats die veiliger was dan mijn kamer, namelijk zijn armen. Hierin wist ik dat ik veilig was. Dat er niemand me ooit iets ging aandoen. "Ik wil hem gewoon kapot slaan zus," ik merkte aan zijn ademhaling dat hij zich begon op te  winden. "Ik weet het, maar wij zijn meer dan dat," en vanaf dat moment besloot ik mijn eigen raad op te volgen, en meer dan dat te zijn.