Onverwachte terugkeer

13. Kans

~ klop, klop ~

Het was al 20u, James moet echt leren dat er bepaalde uren waren dat je een meisje niet meer moet storen. Ik had me al volledig klaar gemaakt voor bed. Ah ja, het was niet dat hij mij niet al eerder zo zag. Maar het was het principe. Met enkel een t-shirt aan ging ik de deur openen.

Met een grote klap smeet ik hem weer dicht voor de neus van de persoon die er stond.

"The hell doe je hier?" riep ik door de deur heen. "Ik wou alleen even spreken met je," kreeg ik als antwoord. "Olivier! Het is 20u! Kon dit niet wachten?" ondertussen sprokelde ik vlug wat kleren, en deed me haar in een staart.

"Eigenlijk niet," reageerde hij toen ik eindelijk wat zichtbaar was en de deur kon openen.

"Je krijgt tien minuten, en dan verlaat je me huis!" antwoordde ik geïrriteerd. Wie komt er ook op dat uur naar iemands huis!

"Is tenminste meer dan de vorige keer," plaagde hij me. Mijn blik moet meer dan genoeg gezegd hebben,  want hij ging meteen serieuzer verder. "Vorige keer liet je me niet uitspreken,  je mag me hierna zoveel haten als je wilt, maar laat me gewoon iets zeggen zonder dat ik meteen beledigd wordt, kan je dat doen voor me? Alstublieft?"

Ik wou hem er als een kreng op wijzen dat hij al twee minuten van mijn tijd had verspild nu, maar iets hield me tegen. Olivier was een persoon die nooit alstublieft zei, als kind al niet. Alleen als hij iets heel erg graag wou. "goed dan, vertel en verlaat dan mijn huis." De dankbaarheid dat uit zijn ogen straalde, deed me bijna breken. Voor een seconde zag ik weer mijn beste vriend in hem terug.

Isabelle! Stop het! Vergeet niet wat hij je heeft aangedaan!

Met ogen waar er geen gevoel in straalde keek ik hem recht in de ogen aan toen hij startte met de monoloog, waar ik zeker van was dat hij hem een paar keer ingeoefend had. "Ik weet niet vanwaar je alle informatie haalt over me. Maar ik begrijp waarom je me niet mocht. Als ik eerlijk ben, ik zou mezelf ook niet gemogen hebben. Ik heb een lange tijd in een donkere plaats geleefd, dingen gedaan waar ik me nu vreselijk voor schaam. Ik heb gevochten, gestolen, drugs genomen enzoverder. Maar ik heb me herpakt. Ik wil mezelf verbeteren. Ik weet gewoon dat ik beter ben dan dat. En Isa, ik smeek je bijna geef me alstublieft de kans om dat te bewijzen. Probeer alles wat je over me gehoord hebt even aan de kant te zetten. Kun je dat doen voor me?" In zijn ogen glinsterde vocht, maar ik kon niets anders dan zeggen.

"Nee, en de tijd is om Olivier"

"Danku voor je tijd Isa." Een eenzame traan verliet zijn oog richting beneden voordat hij mijn huis verliet.

Ik kon hem de kans niet geven die hij zo graag wou, want de reden dat ik hem haat, heeft niets te maken met wat hij daarjuist opnoemde.