Onverwachte terugkeer

25. Vraag

"Je ziet er prachtig uit," was de eerste reactie dat ik kreeg toen ik de deur opendeed voor Olivier. "Je mag er zelf ook wel zijn," eigenlijk wilde ik zeggen dat hij er gewoon verschrikkelijk knap uit zag in zijn smoking. Het accentueerde zijn strakke spieren. Alleen zou dat raar klinken. 

"Waar breng je me naar toe?" probeerde ik toch nog uit hem te vissen. "Dat zal je binnenkort zien. Echt waar, nieuwsgierig aagje," lachte hij vrolijk. Hij bood zijn arm aan me aan, wat ik dankbaar aannam, hoewel dat het ook wat raar aanvoelde. De jongen dat ik nu zag, was in niets meer dezelfde jongen dat ik toen voor me zag. Meteen sprak ik mezelf streng aan: 'we gingen hem een kans geven. Denk dan ook niet aan het verleden!'

"We zijn er," zei hij nadat we een paar minuten in een aangename stilte hadden gewandeld. Voor me doemde het woon-zorgcentrum van onze gemeente op. "Ik denk dat we verkeerd zitten hoor?" glimlachte ik beleefd. Wees nu eerlijk. Wat zouden we daar nu weer doen?

"We zitten honderd procent zeker juist. Volg me jongedame!" Het zorgde vooral dat ik moest lachen van zijn overdreven hoffelijkheid. Met iedere stap dat ik verder zette naar het gebouw toe begon ik meer en meer iets van muziek te herkennen. 

"Vertrouw me nu maar. Je gaat het super vinden," zei hij zelfzeker toen ik hem vragend aankeek. 

Waarom deed ik dit ook alweer?

Alleen bleef ik hem volgen tot binnen. Na nog in een paar gangen gelopen te hebben waardoor het wel duidelijk was dat er muziek was. Meteen werden we begroet door een jongeman die aan de inkom stond van de zaal. "Hey man! Ik ben blij dat je er bent!" terwijl hij Olivier de hand schudde. "Dit is Isa," stelde Olivier me meteen voor aan de jongeman. "Jake, wees welkom!" stelde hij zich hartelijk voor en schudde me ook de hand. "Ik ga nog even verder doen. Als er iets is, zeker roepen!" stelde Jake vriendelijk voor nog. 

"Iets drinken?" vroeg Olivier toen hij zag dat ik nog wat overdonderd was. "Alleen toen we een paar stappen naar de bar gedaan hadden, werden we alweer tegengehouden door een bejaard koppel. "Is dat je meisje?" vroeg de dame toch wel heel direct. "Julia! Laat hem eens zijn zeg! Hij besteed al genoeg tijd met je! Geef hem eens een avondje vrij!" reageerde de man meteen op zijn vrouw. 

"Ah, Alfons. We kennen onze Julia toch hé? En neen, ze is mijn meisje niet," legde Olivier uit. Wat ging dat hun aan? En hoe spendeerde hij tijd met haar het was zijn oma zeker niet? Alleen kreeg ik geen tijd om er verder over na te denken, want de vrouw keerde zich naar mij. "Het is een perfecte jongeman meisje! Je kan die kans toch niet laten schieten! Ik zie gewoon in zijn ogen hoe hij over je denkt!" Met bijna letterlijk een open mond staarde ik haar. Ik wist me echt geen houding te geven. "En nu is het genoeg Julia. Laat dat arm meisje nu gerust." Hij gaf ons nog een verontschuldigende blik terwijl hij Julia al mopperend meenam naar een andere kant. 

Toen ik Olivier aankeek, zag ik dat hij het koppel met een blik vol genegenheid aankeek. Nadat ik eens vlug een blik wierp rond ons. Merkte ik op dat deze blik weerspiegelde richting ons in velen hun ogen. 

"Wat is er aan de hand? Ik heb een uitleg nodig!" grapte ik naar hem. Of toch, ik had echt wel een uitleg nodig. "Ik werk hier twee tot drie keer per week als vrijwilliger bij hun. Dit al zo een jaar. Eens een gesprek, een uitstapje enzoverder. Ze geven je zoveel dankbaarheid. Het is een plezier om hier te werken, en nu doe ik tenminste iets nuttig," verbaast staarde ik hem aan. "Wow," was het enigste dat ik uit mezelf kreeg. "Vind je het raar?" Ik zag meteen de zelfzekerheid uit zijn ogen verdwijnen. "Neen, ik.. ik vind het prachtig wat je doet," stamelde ik zacht terwijl ik nogmaals rondkeek. 

Toen de woorden bij hem binnengedrongen waren kwam direct de spelende blik terug. "Wil je dansen?" glimlachte hij terwijl hij zijn hand hoffelijk aanbood. "Graag!" lachte ik. Na ongeveer een uur gedanst te hebben, en ja hij kan dansen. Als kind hadden we uren geoefend hierop. Begon ik te merken dat hij stiller werd, zijn aanstekelijke lach begon te minderen. "Wat is er?" vroeg ik ongerust. "Ik heb een belangrijke vraag te stellen aan je," zei hij zacht. "Natuurlijk, is er ergens een wat rustigere plaats?" 

We belanden ergens aan een plaats met comfortabele zetels. "Stel maar," probeerde ik hem te stimuleren. 

"Isabelle, wil je terug mijn beste vriendin worden?"

AN. Het volgende hoofdstuk zal ook terug in het heden zijn, en zal daarbij ook het laatste hoofdstuk van het boek zijn. Liv x