"Hebben je ouders je nooit geleerd om niet te staren?" zei hij op het moment dat het staren van mijn kant gewoon weg gênant werd. "Neen, dat hebben ze niet," beet ik hem toe, grover dan dat het mijn bedoeling was.
"Wow, rustig schat. Ik probeer gewoon aardig te zijn," antwoordde hij iets wat uit zijn doen. "Ten eerste ben ik je schat niet, ten tweede beiden weten we dat je aardig gedrag fake is. Dus laat me nu gewoon mijn oefeningen doen." Pas toen merkte ik op dat het muisstil was in de klas. Voorzichtig keek ik rond me, en zag letterlijk iedereen naar me staren. Inclusief de leerkracht.
Verdorie!
"Isa! Je taalgebruik jonge dame. Ik wil de hele les niets meer van je horen of je kan strafstudie verwachten.
"Kan ik je even spreken?" hoorde ik hem achter me zeggen. Na een paar uur niets van hem gehoord te hebben, dacht ik dat ik het achter me kon laten. Alleen moest hij me natuurlijk komen opzoeken wanneer ik net alleen aan mijn kluisje stond. Cliché!"
"Eerlijk gezegd neen, ik zou graag naar huis gaan zonder nog aan je te moeten denken!" zei ik terwijl ik de laatste boeken in mijn tas deed en een paar stappen naar achter deed om aan te tonen dat ik wou vertrekken. "Isa, geef me vijf minuten en dan mag je verder een hekel hebben aan me." Hij nam me arm in een sterke greep zodat ik niet anders kon dan wachten. "Is goed, maar ik heb geen hekel aan je, ik haat je gewoon." Meteen had ik spijt van wat ik gezegd had, maar het moest nu eenmaal gebeuren hij had me vroeger te hard verraden. Hij liet me meteen los alsof mijn arm hem verbrandde.
"Mag ik nu naar huis?" zei ik poeslief en wachtte zijn antwoord niet eens af. Ik draaide me om en liep richting de uitgang waarbij ik hem verslagen in de gang achterliet.
JE LEEST
Onverwachte terugkeer
Romance"Jaren geleden had ik een beste vriend Olivier. Hij was alles voor me, mijn steun en toe verlaat in mijn moeilijkste periode. Hoewel ik dacht dat onze vriendschap voor eeuwig was, verloor ik hem ook. Daarmee verloor ik alles wat ik had." Wat als die...
