Onverwachte terugkeer

26. Waarheid

"Isabelle, wil je mijn beste vriendin worden," de woorden bleven door mijn hoofd spoken. Ik wist niet wat ik moest doen, dus deed ik maar waar ik goed in ben. 

Weglopen.

Na al een uur thuis geweest te zijn, werd er op mijn deur geklopt. Ik wist wie het was, en ik weigerde om open te doen. "Isabelle, ik weet dat je er bent. Je broer heeft me een text gestuurd. Spreek met me, alstublieft," in zijn stem weerklonk hoe moeilijk hij het had. Hij had gehuild, dat maakt ons hierin gelijk. 

"Ga weg," snikte ik. "Neen, Isabelle. Ik laat je niet nog eens alleen. Ik heb een fout gemaakt, maar nooit in mijn leven zal ik deze nog eens maken. Ik wil dat je iets weet. Ik wil dat je iets doet voor me. Ik wil dat je de brief dat ik zou geschreven hebben uit je kast neemt je broer toonde het me. Bekijk het eens goed. Ik weet dat je het nu gaat doen. Ik weet dat je wilt geloven dat er toch iets goed in me zit. Zie je het? Zie je dat het inderdaad het mijn geschrift is, maar dat het via de computer is gemaakt? Het is fake Isabelle. Ze hebben iemand betaald om mijn geschrift na te maken, en het is hun verdomd goed gelukt. Ik heb zoveel fout gedaan, maar ik wil dat je weet dat dat niet één van was. Je bent het beste wat er in mijn leven gekomen is. Het maakt me zo kwaad dat ze dit gedaan hebben. Alleen, als ik niet zo dom gedaan had, dan had je het nooit geloofd," ging hij verder tegen een gesloten deur. 

Ik had het briefje bekeken, en hij had gewoonweg gelijk het was nep. Hoe kon ik zo dom zijn. Alleen ik kon de deur niet openen. Hoe graag ik het ook wou. Het lukte men niet. Ik liet mezelf tegen de deur neerzakken, en ik voelde aan de druk op de deur dat hij aan andere kant hetzelfde deed. 

"Je verdiend een uitleg Isabelle. Daarna zal ik uit je leven verdwijnen. Je zal er nooit aan gedacht hebben, maar ik heb ook schade geleden. Het klinkt vreemd. Ik had alles, en jij niets. Ik weet dat je me aan de andere kant uitlacht. Maar toch is het zo. Ken je de verhalen waar een verwend kind volledig ontspoord? Doe daar nog eens bij dat ik leerde dat jou te gebruiken als slaaf goed was, en ik er voor beloond werd. Het zorgde ervoor dat ik gewoon doordraaide. Ik dacht dat ik alles was, want dat was me altijd geleerd. Ik had ook alles. Ik spreek het niet goed wat ik deed, maar het zorgde voor mij dat ik mezelf toch een minuscuul beetje heb kunnen vergeven en het een plaats kon geven. 

Nadat je wegging geloofde ik er niet in, want in mijn hoofd kwam je wel terug. Ik was er zoals mijn ouders zeker van. Op mijn verjaardag ging het pas volledig mis. Ik besefte dat je niet meer terug kwam. De persoon dat zo belangrijk was voor me kwam niet meer terug. Je was de enige waar ik om gaf, en van wie ik wist dat ze me oprecht graag zag om wie ik was. Die 'mij' zag in de persoon dat ik geworden was. Toen het besef door drong dat zelf jij me in de steek gelaten had. Het was erg Isabelle. Je wilt niet weten hoeveel ik me erom schaam. Ik ging volledig in de criminaliteit. De helft van de dag was ik high. High om de pijn te vergeten. Na een tijdje smeten mijn ouders mij buiten. 

Daardoor ging ik in het leven van een bende. Het zorgde dat ik weer wat opfleurde alleen op de verkeerde manier. Ik had het gevoel dat ik weer ergens bij hoorde. Stelen, zelf van de meest kwetsbare mensen op de wereld was geen probleem. Ik heb gewoon een dakloze persoon beroofd en ik elkaar geschopt omdat hij het geld niet wou geven dat hij na een dag bedelen wilde verdoen aan eten voor zijn kind. 

Het grappige was, dat toen de bende het hoorde ze me buiten smeten. Kun je het geloven Isabelle? Ik was zelf te erg voor een bende. Ik had niets meer. Ik had niemand meer," steeds meer en meer werd duidelijk hoe gevoelig dit was voor hem. Ik moest mijn best doen om hem te verstaan door zijn gehuil heen. Alleen moest ikzelf niet spreken. Ook bij mij vloeiden de tranen hartelijk. Ik stond op, en deed voorzichtig de deur open zodanig dat hij niet achterover zou vallen. Als zak en as vond ik hem voor mijn deur. Ik twijfelde geen moment en nam hem dicht bij mij. Hoe pijn het hem ook deed, ging hij verder met zijn verhaal.

"Ik wilde er niet meer zijn. Waar leefde ik nog voor? Ik had alles kapot gemaakt. Ik was er zeker van dat ik het niet meer verdiende om te leven. Het scheelde echt niets of ik was er niet meer. Het moment dat ik voor de trein wou springen hield iemand me tegen. Ze nam me vast en omhelsde me. Ze zei me dat alles ging goed komen, dat ik er niet alleen meer voor stond. Ze nam me mee naar huis. We spraken die nacht tot de zon opkwam. Ik mocht er blijven zolang dat ik wou. Ondertussen is deze prachtige vrouw mijn pleegmoeder. Ik kreeg een warm gezin die echt van me hield. Ik heb zelf een zusje die een paar jaar jonger is dan ons. Ze lijkt verdorie zoveel op je! Haar zien deed me iedere dag pijn. Vaker dan één keer heb ik nog voor het spoor gestaan en getwijfeld om te springen. Alleen, ik besefte dat ik het voor dat gezin ook ging verpesten. Dat ik hun pijn ging doen. Het wat het enige dat nog goed was. Ik moest blijven leven. Voor hun. Alleen de pijn bleef, en ging nooit weg. 

Mijn moeder zag mij iedere dag wegkwijnen totdat ze het genoeg vond en me naar een psychiatrie heeft gestuurd. Ik was zo kwaad Isabelle. Je kan het niet geloven, maar het is mijn redding geweest. Ik ben daar zes maand geweest. Ik heb daar zoveel geleerd. Ik leerde mezelf te vergeven en alles een plaats te geven. Ik begon daar met mijn vrijwilligerswerk bij de ouderen van de psychiatrie. Het was toen dat mijn liefde voor de ouderen gegroeid is. Iedere keer dat ik een persoon zag lachen, wist ik dat ik iets betekend had voor hen. Het maakte amper iets goed, maar stapje voor stapje kon ik mijn daden: 'neutraliseren," of toch zo noem ik het. Voor iets slechts iets goed doen. Ik wist dat ik het bij jou verprutst had, en ik nooit meer een kans ging hebben om het goed te maken. Ik ben er nog niet, maar steeds meer en meer begin de persoon te worden waarvan ik wist dat je ging trots op geweest zijn. Bedankt om te luisteren Isabelle." 

Voor ik het besefte was hij opgestaan, kreeg ik nog een kus op mijn voorhoofd en verdween hij uit mijn zicht. 

"Ga!" hoorde ik een stem. Naast me was mijn broer verschenen. Ook bij hem zag ik tranen glinsteren. 

Nog nooit zo snel had ik gelopen. In een poging hem in te halen. Ik moest hem inhalen. Ik wist dat hij de woorden meende dat hij uit mijn leven ging verdwijnen. "Stop!" gilde ik toen ik hem in het oog kreeg. Langzaam draaide hij zich met vochtige ogen om. 

"Ik geef ons een kans," snikte ik terwijl ik hem rond de hals vloog. 

AN. Dit was het dan. Bedankt om te lezen, stemmen en reageren. Mocht je nog iets kwijt willen over het boek zeker doen! In reacties of privébericht :) Liv x